David Geens – De kunst van het mogelijke

34000 mensen op straat in Brussel. De facebook generatie heeft zich bewezen…

Die slogans hoor je gisteren overal op het nieuws en lees je vandaag in de kranten. Er zijn echter weer heel wat dingen die de kranten niet overal even correct vermelden.

Succes van facebook of de linkse media?

Is dit wel het succes van facebook? Zou dit zo massaal “gelukt” zijn zonder alle andere media aandacht? Al vanaf dag 1 zijn alle zenders op dit verhaal gesprongen. Mede dankzij het leuke akkefietje dat dit toevallig werd georganiseerd door de zoon van een minister.

Vergeet ook niet dat de aandacht aan Waalse kant een veelvoud was van de al meer dan behoorlijke aandacht die de Vlaamse pers aan deze betoging heeft gegeven.

Duidelijk dat hier rode machten aan het werk waren. Al wat links is, heeft de afgelopen dagen de handen in mekaar geslagen. Links kiest immers voor logge staatsstructuren, want die zijn makkelijker te controleren. Links kiest voor een zwaar overheidsapparaat want dan zijn de burgers afhankelijker van haar bestuurders.

Voor België en tegen Vlaanderen

Laat ik al eens het volgende duidelijk in de verf zetten: voor een apolitieke betoging waren er toch wel veel Belgische vlaggen te zien.

Apolitiek zou ook moeten betekenen dat men verdraagzaam is, dat men het zou opnemen voor alle Belgen? Vraag dat eens aan Filip De Troij. Hij haalde een Vlaamse Leeuw uit, maar veel plezier heeft hij er niet aan gehad. Ze werd hem zeer hardhandig afhandig gemaakt en er vielen klappen. Zoveel vrede voor Vlaanderen dus tijdens de betoging.

77% Franstaligen

Hier en daar wordt het in Vlaamse kranten gemeld: slechts 21% van de betogers waren Vlamingen.

77% waren Franstalig. De meerderheid was zelfs van Brusselse origine (44%). Als je dat afweegt tegenover de bevolkingscijfers in een gewogen gemiddelde, dan was Brussel enorm oververtegenwoordigd.

En daarin zie je het zoveelste bewijs dat het niet de Vlamingen zijn die alles blokkeren, zelfs niet de Walen, die bereid zijn om te hervormen, maar dat de Brusselse Franstaligen de boel gijzelen. Denk Mangain en Milquet weg, en we hadden al lang een akkoord.

Trouwens, de cijfers komen van Le Soir zelf. Wat echt wel opvalt is als ik vandaag het artikel zocht waar deze cijfers in staan, ik moest vaststellen dat ze er niet meer instaan.

Ze hebben er wel degelijk in gestaan want hun eigen search engne cache gaf ze wel nog weer:

Waarom moest dat verdwijnen?

Franstaligen willen Vlaams-Brabant veroveren

Maar neen, Brussel wil uitbreiden. Of beter gezegd: de partijen die sterk staan in Brussel willen Brussel uitbreiden. De MR gaat daarin voorop. Ze wil Brussel zelfs uitbreiden zodat het derde gewest de provincies Waals- én Vlaams-Brabant (ja, u leest het goed, ze willen gans Vlaams-Brabant ook opslokken) omvat.

Tegen de N-VA en Bart De Wever

Voor een apolitieke beweging waren er toch ook veel slogans te zien tegen de N-VA.

Bart De Wever is ook weer overal kop van jut. Gewoon omdat hij het hoofd is van de Vlaming die klein gekregen moet worden.

De Vlaming mocht trouwens zijn stem niet roeren. Het Taal Aktie Komitee had moedig post gevat om een tegenstem te laten klinken. Resultaat: binnen de kortste keren waren hun pamfletten vernield en werden er vijf van hen opgepakt.

Verdraagzaam en apolitiek, zei men??

Hoe de Franstaligen over ons denken

De beste foto heb ik voor het laatste gehouden. Een foto genomen door Floris Van Cauwelaert:

Een oproep om de taaleisen te stoppen, gewoon omdat het Nederlands een puur lokaal fenomeen zijn.

In deze foto zit de ganse houding van de Franstaligen perfect vervat. Ze zien zichzelf niet als een minderheid, maar als een cultureel verpletterende meerderheid. De Vlaming is een virus dat hun grondgebied bezet. Ze willen uitbreiden en hun wereldmacht verder vestigen. Daarom dat ze Vlaams grondgebied willen innemen, daarom dat ze vinden dat er overal Frans moet gesproken worden waar zij het willen.

De huidige Vlaamse strijd is niks nieuw: het is een verderzetting van waar we als Vlaamse Beweging al voor vechten van tijdens de eerste wereldoorlog. Bescherming van onze habitat.

De reden waarom het nu zo hard gespeeld wordt, is omdat de eerste keer in honderd jaar we een kans maken om een echte vuist te vormen. We moeten volhouden, niet om meer binnen te halen, maar gewoon om te krijgen waar we recht op hebben.

En dit is geen alleenstaand feit. Vorig jaar op kantoor hebben mijn werkmakkers me razend kwaad zien worden. Ik had een Franstalige Belg aan de lijn die zich kwaad maakte omdat we de telefoon in het Nederlands hadden opgenomen én dat we geen Franstalige vertaling van onze website hadden. En dat voor een bedrijf dat gevestigd is in Antwerpen!

Ik werd razend toen hij uitlegde dat we toch moesten begrijpen dat het Vlaams maar “un patois” was.

Om u de belediging goed te laten begrijpen, plak ik hier nog eens de definitie van “un patois”:

Een patois is een taalvariant die substandaard is, een variant dus die niet aan de normen van de standaardtaal voldoet.

Soms heeft het een pejoratieve bijklank van “onbeschaafd”, soms klinkt het eerder als gemoedelijk “sappig plaatselijk taaltje”. Naar gelang de context kan men spreken van dialect, volkstaal, (boeren-)taal of “plat” (Nederlands, Drents, Waals, Limburgs).

Zo denken de Franstaligen dus echt over ons. Als we dus moeten volhouden, is het niet tegen de Franstaligen gericht. Wij zijn niet zo haatdragend. Maar het is wel gericht op ons eigen behoud.

Dus Bart en de N-VA: volhouden aub. Om het in ons patois te zeggen: “het is voor ons eigen goed”.

Het politieke landschap is toch wel heel stevig veranderd in 2010. Decennia lang heeft de CD&V het marktleiderschap gehad, korte blauwe tussenperiodes als intermezzo. Sinds dit jaar is er een nieuwe marktleider, hoewel ik besef dat de kans bestaat dat deze piek van de N-VA slechts tijdelijk was.

Desalniettemin is het een heel andere situatie dan pakweg in 2006. Het jonge kartel CD&V/N-VA kreeg toen op veel plaatsen een lokale navolging. N-VA was daarbij steevast het kleine broertje en moest vaak tevreden zijn met een handvol plaatsen, met in de beste gevallen één verkiesbare plaats. De schepenambten waren nadien dan ook op één hand te tellen in het Meetjesland. En in verschillende afdelingen was het dikwijls rekenen op de goodwill van grote broer CD&V of de lokale N-VA’ers al dan niet betrokken bleven bij de besluitvorming en/of fractiewerking.

Als arrondissementen secretaris merk ik dat in vele gemeenten de situatie omslaat. CD&V staat op vele plaatsen te trekken, smeken, soms zelfs dreigen, om snel-snel een nieuw kartelakkoord af te sluiten met het oog op 2012. Pschologisch is de N-VA nog altijd niet ingespeeld op haar nieuwe status en zeker lokaal vervelt ze nog vaak tot het kleine broer-gevoel. Sommigen noemen het een natuurlijke calimero-reflex, maar de reden is simpel: de N-VA heeft geen middenveld en geen eeuwenlange traditie van een lokale werking.

In vele gemeenten ontstaan sinds het verval van de Volksunie nu pas opnieuw zelfstandige afdelingen. Die moeten nog leren om op eigen benen te staan en daarvan wil de CD&V profiteren. In de huidige context lukt de CD&V er nog in zich als de grote broer te gedragen. Daarom ook dat we vanuit het arrondissementen bureau de afdelingen de wijze raad geven nu nog niet in te gaan op zulke gesprekken.

Eeklo gaat op eigen kracht door

In onze buurgemeente Eeklo merken we het tegenovergestelde. Daar is de N-VA echt stiefmoederlijk behandeld door de lokale zich almachtig wanende CD&V. Kartelafspraken werden verbroken reeds voor de verkiezingen plaats vonden. In de daarop volgende bestuurscoalitie was de N-VA een vijfde wiel aan de wagen en werd het als een hond in het kegelspel behandeld.

Chapeau voor ons gemeenteraadslid Jaak De Muynck om in zulke moeilijke omstandigheden het hoofd boven water te houden en op te komen voor de belangen van de Eeklose belangen, want hij was vis noch mossel. Was hij lid van de bestuursmeerderheid? Ja, op papier wel, maar in werkelijkheid mocht hij zich amper laten horen, kreeg hij de beslissingen te horen als ze al achterkamergewijs genomen waren en werd hij als een zuur element bestempeld als hij toch publiekelijk zijn gedacht zei.

<%media(20101123-nva eeklo stapt uit coalitie.pdf|Daaraan komt nu een einde)%>. De spreekwoordelijke druppel is te vinden in het feit dat het Eeklose college besliste dat iedere fractie (en dus niet partij) nog slechts drie vragen per gemeenteraad mag stellen. Aangezien binnen de monsterfractie van CD&V-ELD-N-VA ons gemeenteraadslid een partij vertegenwoordigt die niet in het college zit, kan je je wel inbeelden dat Jaak geen enkele vraag meer zou kunnen stellen.

Los van het feit dat dit naar mijn aanvoelen een onwettige beperking is van het absolute controlerecht van ieder individueel gemeenteraadslid, was dit een signaal dat kon tellen. In plaats van de N-VA op te vrijen, beslisten burgemeester Koen Loete en diens rechterhand Odette Van Hamme om de N-VA kapot te maken en monddood te maken.

Ik ken hen beiden en weet maar al te goed dat ze beiden nog echte ’tsjeven’ zijn en zich oppermachtig wanen. In een feodaal systeem zouden ze beiden niet misstaan, net daarom hebben ze moeite om om te gaan met een mondig gemeenteraadslid zoals Jaak De Muynck die zich uiterst principieel blijft inzetten voor wat de Eeklose N-VA belangrijk vindt.

Daarom vind ik het moedig van de Eeklose afdeling dat ze nu officieel uit het kartel stapt, uit de bestuursmeerderheid en kiest voor een rechte duidelijke koers. Als er al één ding het handelsmerk van de N-VA is geworden, dan is het wel onze rechtlijnigheid. Dat kenmerk siert nu ook de Eeklose afdeling en daarvoor zeg ik “chapeau”.

Ook bij ons in Knesselare?

Ook in onze gemeente leeft er momenteel heel wat. Ik wil nog niet te veel op de zaken vooruit lopen, maar het zal niet lang meer duren voor ik een pak geïnteresseerden samenbreng voor een eerste bijeenkomst om samen eens te brainstormen wat we in onze gemeente kunnen doen omtrent de N-VA. Iedereen die onze partij en ons programma een warm hart toedraagt, iedereen die zich kan vinden hoe we lokaal de belangen van de Knesselaarse bevolking van uit de oppositie verdedigen, is van harte welkom. Geef me een seintje en ik hou je op de hoogte van waar en wanneer we de koppen bij mekaar steken.

De (pre)formatie blijft maar aanslepen en uiteraard krijg ik als ex-kandidaat regelmatig vragen over wat er nu zo lang kan duren terwijl de kiezer een duidelijk signaal heeft gegeven.

Ik heb nog niet veel commentaar gegeven op de formatiepogingen, maar omwille van de vele vraagstellers geef ik nu toch even mijn persoonlijke commentaar.

Duidelijk, maar verschillend

De verkiezingsuitslag was duidelijk… in ieder landsdeel dan toch wel. Vlaanderen stemt rechts, Wallonië links. Vlaanderen kiest voor een grondige verandering, Wallonie voor de statusquo van de rétour.

Als er dus één ding duidelijk is geworden, is dat het verschil, de kloof zeg maar, nog nooit zo duidelijk is geweest.

Per definitie hebben de Franstaligen dus de bovenhand. Als je onderhandelt en je bereitk geen overeenkomst, dan blijft alles zoals het is. Maar dat is exact wat de Franstaligen willen. Ze hebben dus geen noodzaak tot onderhandelen. Behalve dan misschien de schrik dat België barst.

Maar hebben we daar wel schrik van? Ze vrezen nog veel meer dat ze Brussel zouden kwijtspelen. En de naam België. Want zij willen er zeker de stekker niet uittrekken. Het is een beetje “als je niet meer van me houdt, dan moet jij maar weggaan, maar ik ga niet weg (want ik zie je misschien nog graag)”.

Geen compensatie voor BHV

Vandaag staan de media vol over het feit dat de Franstaligen de 500 miljoen euro voor Brussel als compensatie eisen voor de splitsing van BHV.

Mijn inziens totaal ongehoord. De splitsing van BHV is gewoon een gevolg van de federalisering van ons land. Gelijkheid, iets waar Franstaligen toch van zouden doordrongen moeten zijn naast hun fraternité… Het is gewoon niet eerlijk dat Franstaligen in Vlaanderen kunnen stemmen, maar Vlamingen niet in Wallonië.

De maximale toegift die nog logisch te verdedigen valt, is dat je de faciliteiten (onding dat ze zijn, maar ze zijn er en er wonen daar nu eenmaal veel Franstaligen) uitbreidt tot en met het stemrecht. Inschrijvingsrecht in Brussel moet dus nog te verdedigen zijn bij onze achterban, zij het dan wel maximaal in de zes faciliteitengemeenten.

Tot daar de “compensaties” voor BHV. De splitsing is verder gewoon ons goed recht. Ons dat recht ontzeggen, is de ware aard van een imperialisme dat Vlaanderen wil koloniseren.

De bevoegdheid over de balorige burgemeesters overdragen of een beroepsmogelijkheid tegen Vlaamse bestuurlijke beslissingen invoeren, is nog meer macht geven aan de Franstaligen.

De wet van het getal

Terzijde stip ik even aan dat diezelfde Franstaligen de huidige blokkeringsminderheden in Brussel voor de Vlamingen willen afschaffen, omdat ze niet overeen komen met de realiteit.

Als men die weg opgaat, dan snap ik niet waarom de Vlamingen niet hetzelfde recht van meerderheid hebben om de splitsing van BHV eenzijdig te stemmen.

Waarom heeft men dan schrik van het voorstel van de N-VA om de status van hoofdstedelijk gewest voor Brussel te herbekijken en er gewoon een gezamelijk te besturen gebied van maakt waar eenieder via de aansluiting bij een mutualiteit kan kiezen of hij zichzelf als Waal dan wel als Vlaming beschouwt?

Ik zal u het antwoord geven: omdat men dan plots zelf gaat moeten betalen voor de Franstalige (anderstalige?) meerderheid in Brussel.

Men wil onze centen

En dat brengt me bij de eigenlijke kern van de zaak. Er mag geen structurele verarming komen van de regio’s, zeggen de Franstaligen. Lees: er mag enkel meer geld naar de Franstaligen gaan. Want als er zomaar 500 miljoen euro naar Brussel gaat, zal dit uit een pot komen die voornamelijk door Vlaanderen gevuld wordt.

Daar knelt dus de schoen. Het raken aan de financieringswet. We mogen het draaien en keren zoals we het willen, als we die financieringswet niet aanpakken is al de rest een maat voor niets.

De Franstaligen roepen nu al weken dat ze voor 15 tot 16 miljard euro aan verantwoordelijkheden naar de regio’s willen doorschuiven. Jaja, maar op welke manier?

De beslissingen komen dan wel in regionale handen, de centen moeten federaal blijven komen waarbij meer dan 60% van de inkomsten uit Vlaanderen komen en ruim 60% van de kosten uit Wallonië.

Het doorschuiven van bevoegdheden zonder de responsabilisering op financieel gebied, zou op lange termijn een ramp worden voor Vlaanderen.

Ik geef een voorbeeld. De normen van hoe ziekenhuizen moeten ingericht en gerund worden, zouden doorgeschoven worden. Je kan je dan inbeelden dat in Wallonië er met de pet wordt naar gegooid en Vlaanderen in het kader van goed bestuur zich aan degelijke normen houdt. Waarom zouden ze immers in Wallonië voor efficiënte normen kiezen? De federale (lees Vlaamse) potten spijzen toch de facturen.

Neen, dan zeg ik dat ik die bevoegdheden liever niet doorschuif. Ik wil niet voor een rekening opdraaien waar een ander mag beslissen over mijn centen. Geen rechten zonder plichten.

No passeran

Ik hoop dan ook dat de N-VA strategogroep er ook zo over denkt. Men mag ons verwijten dat we bewust kiezen voor de verrotting. Iedere waarnemer die intellectueel eerlijk is, kan nu na 60 dagen zeggen dat er niemand zoveel moeite heeft willen doen als Bart De Wever.

Getuige daarvan het feit dat de man gisteren voor het eerst zijn mening aan de onderhandelingstafel in zijn eigen taal gaf en dat de Franstaligen dit als getreiter beschouwden.

Ja, u leest het goed. Een Vlaming die zijn eigen taal spreekt, is een storend element. Of moeten we vaststellen dat “de anderen” intellectueel echt niet in staat zijn onze taal te spreken?

We mogen bukken. We mogen ons niet laten opjagen voor het Vlaams Belang. Hun geroep voor een onvoorwaardelijke splitsing brengt minder zoden aan de dijk dan wekenlang, maandenlang als het nodig moest blijken, onderhandelen en ons stap per stap brengen naar een confederaal model.

Maar dan een werkelijk confederaal model, met daarin de nodige garanties dat ieder (voor een stuk) zijn boontjes moet doppen. Solidariteit kan, mag en moet gewaarborgd blijven, maar het moet eindelijk wel op een eerlijke en transparante manier.

Wie een slecht rapport krijgt, mag niet langer beloond worden ten koste van wie het goed doet.

En als Elio, Laurette en Joëlle denken dat ze dan beter af zijn zonder ons, laat ons dat vaststellen en er onze conclusies uit trekken. Beter zo dan een gedrocht van een overeenkomst die ons op termijn armer zal maken. Want de structurele verarming van Vlaanderen ten voordele van Wallonië: die mag eindelijk eens stoppen inderdaad!

Ivan De Vadder, renomeerd politiek journalist bij de VRT, zal het mij vergeven dat ik de titel van zijn recent boek gebruik voor deze blogpost. Dit komt voornamelijk omdat ik het grotendeels eens ben met zijn stelling dat de kiezer op zoek is naar eerlijkheid en geloofwaardigheid in de politiek.

De Vadder maakt onder andere de vergelijking met de stellingen van Fons Van Dijck in de “Kracht van Wit”, een ander boek dat ik een paar maand geleden met veel interesse heb gelezen en in wiens stellingen ik me kon vinden.

De N-VA heeft deze verkiezingen gewonnen omdat zij het best aan deze onderstroom gestalte kon geven. De consequente houding van de N-VA zal mijn inziens in nog veel nabeschouwingen opduiken. Je kon het trouwens ook lezen in de analyse van Servais Verheirstraeten van CD&V over hun nederlaag. Ze moesten eindelijk gewoon eens het zeggen en doen meer in overeenstemming brengen om geloofwaardiger te worden.

Het is die recht-door-zee-heid die mij zo beviel in de partij na mijn overstap. Eindelijk dacht ik te kunnen bewijzen dat politiek ook gewoon gezond boerenverstand volgde. Ik was ook niet alleen in mijn mening. Lees ook maar eens de redenen na waarom blogger Luc Van Braekel, sinds jaar en dag een kennis van me, voor de N-VA heeft gestemd.

Maar nu de overwinningsroes achter de rug is, wil ik toch even mijn mening geven over enkele teleurstellingen die ik heb opgelopen. En aan de reacties te merken, al heel wat andere N-VA-leden en -kiezers met mij.

Het begon al een jaar geleden met het eerste witte konijn: Philippe Muyters. Een minister benoemen die zich niet aan de kiezers heeft gepresenteerd, is geen unicum. Kris Peeters (CD&V) is zelfs minister-president geworden voor hij verkozen is geweest door het volk. Tot daar aan toe, dacht ik nog. Het volk verkiest de wetgevende macht en het zijn de gekozen vertegenwoordigers die het vertrouwen geven aan de uitvoerende macht.

Toch was ik teleurgesteld dat men iemand van buiten de partij nam. Volgens mij was er voldoende talent te vinden in een pak rechtlijnige politici die actief zijn bij de N-VA.

Bij de lijstvorming kwamen de teleurstellingen nogal snel op mekaar. Zo was er weer een groot wit konijn. Siegfried Bracke werd lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen, zonder reeds in het bezit te zijn van een lidkaart en evenmin voorzien van een aanbeveling of goedkeuring van de lokale besturen. Een beetje take it or leave it. Een zwakkere voorzitter dan Bart De Wever zou zoiets er nooit doorgekregen hebben in deze partij van caractériels.

Ook de rest van de lijst had wel wat minpunten. Zo vond ik het jammer dat in West-Vlaanderen een zittende minister de lijst zou trekken, wetende dat hij niet zou gaan zetelen. Dus was het ook duidelijk dat sowieso de eerste opvolger effectief zou zetelen. En wie was dat? De woordvoerder van de minister.

De lijsten waren trouwens dik bevolkt door cabinetards. Ook dat werd door de kritische leden geslikt, de lijstvorming moest immers snel gaan door de plotse val van de regering. A la guerre comme á la guerre, zei de voorzitter. Jan Jambon vulde nog aan dat we niet heiliger dan de paus moesten zijn.

Alle, kom, tot daar aan toe. We vertelden immers “eerlijk” dat Bourgeois en Muyters niet zouden gaan zetelen. Wel lastig dat we steeds in het verleden andere partijen op zulke praktijken hadden aangesproken.

Het is ook de buitenwereld niet ontgaan. De kranten schreven deze week allemaal dat de N-VA kampioen is in het aantal schijnkandidaten. Op de 41 verkozenen sturen we immers 8 mensen die niet rechtstreeks verkozen waren van dag één naar het parlement. Beetje haaks op de partij die altijd pleitte voor eerlijke politiek en dit jaar een brochure onder de titel “geloofwaardigheid” uitgaf.

Volgende moeilijk te slikken moment: de ministers nemen ontslag om hun eed af te leggen om dan terug minister te worden. Was dat nu nodig?

Na gesprekken met de Koningsstraat ook daar weer een uitleg voor gekregen. Ergens zat er een lijn in maar dit is toch al van de politic politicienne. Het ranzige kantje van de politiek, om één van onze ministers te citeren.

En nu gisteren weer een wit konijn: Huub Broers wordt gecoöpteerd als senator. De N-VA coöpteert dus iemand in een wetgevende kamer die zich daarvoor niet eens kandidaat had gesteld. Waar zijn we mee bezig?

En dan nog Huub Broers… Hij mag het kartel dan altijd goed gezind zijn geweest, bij het uiteenvallen ervan is hij toch maar mooi bij CD&V gebleven. Op dat beruchte congres waar ik mijn klep heb opengetrokken, heb ik hem niet gehoord.

Ook vorig jaar gaf hij kritiek op CD&V, maar zijn partij in de steek laten, deed hij niet. Ik schreef er nog over onder “Te laat Broers, veel te laat”.

Maar nu krijgt hij een mooi postje aangeboden en komt hij wel overgelopen. Zegt al veel over zijn motivatie.

Winnende partijen trekken altijd een pak losers aan. Als arrondissementeel secretaris zie ik in eigen regio de laatste weken constant een stroom aan meldingen binnenkomen van lokale beroemdheden die “eens willen praten”. Al bij de lijstvorming kwamen ze uit alle hoeken en gaten gekropen en het is er niet beter op geworden. In Nevele gaan nu zelfs twee, eigenlijk zelfs drie groepen vechten over wie de echte N-VA is. In De Pinte komen zelfs mensen naar ons toe die ooit de partij de rug hebben toegekeerd toen het slecht ging.

Als dit zo doorgaat, dan zijn de caractériels binnenkort in de minderheid bij de N-VA. Waar de rechtlijnigheid en de geloofwaardigheid van de partij dan blijft, is mij nog een raadsel.

Ik ben er van overtuigd dat als het zondag opnieuw verkiezingen moesten zijn, we minder dan 20% zouden scoren. Ik voel in de straat dat het begrip voor de N-VA wegsmelt als sneeuw voor de zon.

Ik vraag me af hoe lang de basis van rechtlijnige militanten dat nog gaat pikken. Ik ben het er alleszins niet mee eens en ik zal dus zeer kritisch toekijken wat er gebeurt. En dat zal ik in alle rust doen, want mijn teleurstelling is van die aard dat ik mezelf een politiek sabbatjaar toeken in de hoop dat sommige geesten terug tot rust komen en de oude rechtgeaardheid van de partij terug komt bovendrijven.

Voor wie deze kritiek niet in dank afneemt: ik blijf aan eerlijke politiek doen. Ik zal altijd conseauent mijn gedacht zeggen en kritisch zijn. Niet alleen tegenover politieke tegenstanders, maar ook tegenover de eigen partij, als dat nodig is.

Politiek is de kunst van het mogelijke maar het moet volgens mij mogelijk zijn om dat op een eerlijke en geloofwaardige manier te doen, net zoals Ivan De Vadder daartoe oproept.

Want het laatste wat ik wil, is dat er myxomatose uitbreekt bij de N-VA met al die konijnen.

Ik geef toe dat ik als N-VA’er – je kent dat type wel, beetje caractériel, nogal rechtlijnig en zo – er mee in mijn maag zat: die “stoelendans” van Geert Bourgeois en Philippe Muyters.

Ik heb er zelfs enkele mensen op aangesproken, maar door die gesprekken ben ik gaan inzien dat het niet zo verkeerd is als het wel lijkt.

Een normaal scenario is immers dat je kandideert voor een bepaald parlement en als je verkozen bent, dat je gaat zetelen. Als je vervolgens minister wordt, laat je je gedurende je ministeriële ambtstermijn tijdelijk vervangen.

Neem als voorbeeld Frank Vandenbroucke, een kanshebbende minister. Hij zat in het Vlaams Parlement maar kwam op voor de Senaat en is verkozen. Dus heeft hij deze week ontslag genomen in het Vlaams Parlement en heeft gisteren de eed afgelegd in de Senaat.

Als hij binnen enkele weken minister wordt, wordt hij tijdelijk vervangen in de Senaat. Als hij minister af is, keert hij terug naar de Senaat.

Is er veel verschil met Geert Bourgeois. Zat in het Vlaams Parlement, werd minister en werd opgevolgd.

Kwam nu op voor de Kamer, werd verkozen en legde de eed af. Vrij rechtuit, niet? Verkozen worden en dan dat mandaat opnemen. Voor alle duidelijkheid: Geert kan dus niet teurg naar het Vlaams Parlement, daaruit heeft hij nu definitief ontslag genomen.

Aangezien hij minister is, laat hij zich zolang vervangen in de Kamer.

Veel verschil zit er niet tussen die beide scenario’s.

Als je de opmerking maakt van het jobhoppen: ook dat geldt in dit voorbeeld voor Frank Vandenbroucke. Hij was ook verkozen in het Vlaams Parlement en vervult daar het mandaat van de kiezer niet.

Kortom, het probleem zit in het hoppen: als je verkozen bent voor een mandaat, is er geen verplichting om dat mandaat te volbrengen. Je kan altijd voor een andere job kiezen (als andere verkozene of eventueel zelfs buiten de politiek).

Ook ik ben er geen voorstander van dat politici op lijsten gaan staan zonder dat ze de intentie hebben om daadwerkelijk te gaan zetelen. Maar zo lang dit niet voor iedereen wettelijk geregeld wordt, spring je als partij echt niet ver met als enige de ‘properste’ uit te hangen. En wij willen nu kost wat kost ons inhoudelijk project uitwerken, dat is waar de Vlamingen voor getekend hebben.

Daarom hebben we voor de verkiezingen besloten om al onze kopmannen mee in de verkiezingsstrijd te gooien. Immers, ‘eerlijk’ ten onder gaan zou bij deze toch erg belangrijke verkiezingen, een gemiste kans geweest zijn. Dat Philippe Muyters zich als lijstduwer van de senaat na een jaar als minister een eerste keer aan de kiezer presenteerde, leek ons sowieso een eerlijk keuze.

Het lijsttrekkerschap van Geert Bourgeois lag moeilijker, maar hij is door de partij uitdrukkelijk gevraagd om dit te doen. Simpelweg omdat we door de vervroegde verkiezingen geen tijd hadden om nog een andere kopman in West-Vlaanderen klaar te stomen voor deze immense uitdaging.

Ik geef toe dat het een minder fraai kantje is aan de politiek. Het is nu des te opvallender omdat het om zittende ministers gaat, hoewel er niet zo veel verschil is met andere hoppers. Het zou mooier zijn dat er niet gehopt zou worden.

De N-VA heeft daarvoor trouwens vorige legislatuur een wetsvoorstel ingediend, maar dat werd niet gesteund door de partijen die vandaag van leer trekken in het Vlaams Parlement.

Trouwens, al die oppositiepartijen hebben ook boter op hun hoofd: allemaal hebben ze verkozenen die nu van het Vlaams niveau wegglippen naar het federaal niveau.

Ik ben eens benieuwd of ze binnenkort het vernieuwde wetsvoorstel van de N-VA dat dergelijke verschuivingen onmogelijk maakt, zullen steunen. We zullen dan zien wie inhoudelijk het rechtlijningst is.

David Geens (N-VA) beste lokale kandidaat

Ook bij de lokale kandidaten is N-VA troef in het kanton Zomergem. David Geens uit Knesselare staat niet in de top 10, maar gaat met de hoofdprijs voor de lokale kandidaten lopen. Met zijn 358 voorkeursstemmen zet Geens veruit de beste score neer.

Karlijn Deene woont in Gent, maar is afkomstig uit Zomergem en in het kanton goed voor 336 stemmen. Schepen Annemie De Bie uit Zomergem (Groen!) volgt met 177 stemmen op ruime afstand.

Bij de lokale kandidaten vinden we Bart Wallaert (Vlaams Belang, 163) en Erik Bert (LDD, 113) onderaan het lijstje. Opvallend is dat Lovendegem – nochtans de grootste gemeente in het kanton – ditmaal geen enkele kandidaat uit de eigen gemeente het veld instuurde.

Meetjesland kleurt volledig geel-zwart

Waar het Meetjesland in 2007 na de verkiezingen nog volledig oranje kleurde, heeft de N-VA de christendemocraten zondag volledig verdrongen van die eerste plaats. En dit zonder bekende streekgenoten. Erwin Mynsberghe

In het Meetjesland kon de CD&V zondag nochtans rekenen op enkele klinkende namen. Aalters burgemeester en ontslagnemend minister van Defensie Pieter De Crem zal wellicht de luidste bel doen rinkelen, maar ook huidig Vlaams minister van Leefmilieu, Natuur en Cultuur Joke Schauvliege (Evergem), Eekloos burgemeester Koen Loete en Vlaams volksvertegenwoordiger en Maldegems jeugdschepen Valerie Taeldeman zetten hun schouders onder de lijst.

Het mocht echter niet baten, want alle Meetjeslandse gemeenten kregen zondag een geel-zwart jasje. CD&V-lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen Pieter De Crem kreeg 39.666stemmen achter zijn naam, iets meer dan een derde van zijn persoonlijk resultaat uit 2007. ‘Ik had natuurlijk graag een beter persoonlijk resultaat gezien, maar als de trend voor een partij in neergaande lijn is, dan gaat dit natuurlijk ook op voor de kandidaten’, zegt hij. ‘Wie aan politiek doet op dergelijk niveau, weet bij het opstaan ’s morgens dat het ’s avond kan gedaan zijn.’

Waar liggen nu zijn politieke ambities, nationaal of lokaal? ‘Ik ben op dit vlak zelf niet aan zet, maar het burgemeesterschap is het mooiste wat er is en ik heb al vaak te horen gekregen dat ze mij in Aalter wel een beetje missen.’

Toch is er volgens Koen Loete, die in het kanton Eeklo 2.579stemmen optekende en 10.340 in de volledige Oost-Vlaamse kieskring, een zilveren rand aan de donkere CD&V-wolk. ‘Het Oost-Vlaams en Vlaams gemiddelde voor de CD&V ligt tussen de 13 en 17procent, terwijl we in het Meetjesland iets meer dan 21procent behalen’, zegt Loete. ‘Maar dit is inderdaad niet genoeg om de grootste partij te blijven. Ik ben tevreden met mijn persoonlijke uitslag, maar voor de CD&V is dit een historisch dieptepunt. We staan dus voor een formidabele opdracht.’

Over het succes van de N-VA is Loete duidelijk. ‘Dit is het Bart De Wever-effect’, zegt hij. ‘Want wie kent er die andere namen op de lijst?’

Bij David Geens, Knesselaars gemeenteraadslid voor de N-VA en dertiende op de lijst voor de senaat, heeft de euforie ondertussen al plaats gemaakt voor realisme. ‘We hebben een mooie overwinning behaald, maar dit brengt een enorme verantwoordelijkheid met zich mee. Zo zullen er in de regio actieve afdelingen uitgebouwd moeten worden.’ Ook hij erkent het Bart De Wever-effect. ‘Maar in Oost-Vlaanderen is er toch ook een duidelijk Siegfried Bracke-effect geweest’, zegt Geens. Ondanks de overwinning, heeft er geen enkele Meetjeslandse kandidaat voor de N-VA genoeg stemmen gehaald om naar Brussel te trekken. ‘Dat klopt, en ik vind dit een gemis dat ik persoonlijk betreur. Daarom ga ik er werk van maken en ervoor zorgen dat het Meetjesland de politieke aandacht krijgt in Brussel die het verdient.’

© 2010 Corelio

Tsunami raasde ook over Meetjesland

Al die geel-zwarte stemmen leveren geen zetels op voor de regio

Ook in het Meetjesland en de Leiestreek, traditioneel CD&V-bastions, neemt N-VA de leiding over van hun vroegere kartelpartner. De tsunami raasde misschien iets minder hard over Meetjesland, maar toch… In de kantons Kaprijke (Rufij Baeke), Zomergem (David Geens, Karlijn Deene) en Evergem (Kurt Moens, Van Grembergen-aanhang) haalde N-VA dertigprocent of meer en werd CD&V op straatlengtes gereden. Dat de partij in Evergem, met een schepen én een minister op de lijst, zo kloppen krijgt, moet wrang smaken.

Voor de duidelijkheid even het scorebord (afgerond) in alle kantons: Assenede, N-VA 24procent tegen 15procent voor CD&V, Deinze 28 tegen 20, Eeklo 26 tegen 23, Evergem 31 tegen 17, Kaprijke 32 tegen 22, Nevele 28 tegen 25,5, Waarschoot 28 tegen 21,5, Zomergem 30 tegen 19,5.

Enkel Koen Loete (Eeklo) en Pieter De Crem (kanton Nevele) blijven in de buurt, maar ook zij konden tsunami Bart niet stoppen. Illustratief daarvoor, gisteren in het De Crem-kamp. ‘Pieter wordt in zijn kanton voorbijgestoken door N-VA, terwijl daar niet eens een N-VA-kandidaat opkwam.’

En toch, al die geel-zwarte stemmen leveren geen zetels op voor de regio. De Crem blijft dus alleen in Brussel.

De volgende afspraak met de kiezer – als er zich bij de regeringsvorming geen problemen voordoen – is de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 en dat is weer een ander verhaal. Dan speelt het De Wever-effect minder en zal blijken hoe sterk N-VA lokaal is. De partij is nu al druk bezig met de uitbouw van sterke lokale afdelingen en wil op zo veel mogelijk plaatsen met zuivere N-VA-lijsten opkomen, tenzij er bij de komende coalitiebesprekingen nog deals gesmeed worden.

Maar ook op lokaal vlak timmert de partij aan de weg. In Assenede haalden ze met schepen Guido Van de Veire vorige week nog een grote vis binnen, in Evergem hebben ze Joeri De Maertelaere en PVG al binnen. En wellicht kan de partij met de wind in de zeilen nog meer witte konijnen à la Siegfried Bracke uit haar hoed toveren. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Vele sprookjes gaan over een ijsprinses. Vaak wordt er dan gezegd dat deze prinses een bevroren hart heeft en geen enkele emotie kan tonen, behalve negatieve emoties.

Zo was er eens… Marianne Thyssen. Amai, is dat een zuurpruim. Ik heb ze gisteren live meegemaakt tijdens het Groot Debat en in de kleine try-outs voor de live uitzending gebruikte Linda De Win een testvraagje aan Marianne: “besteedt u veel aandacht aan uw kleding?”. Een typisch CD&V-antwoord volgde: “Ik besteed daar altijd aandacht aan, maar kort.”

De minuten nadien (de cameratest was afgelopen) bleef ze maar doormekkeren dat haar kleding toch wel goed was en dat het er niet toe deed.

Inhoudelijk stond ze echter heel zwak. CD&V heeft echt niets in handen en dat weten ze daar heus ook wel. Ze worden er zenuwachtig van, zelfs Marianne Thyssen.

Dat bleek uit de klacht die ze tijdens de uitzending al had. Ze werd immers op verschillende momenten weggehoond en weggelachen, vooral toen ze de “verwezenlijkingen” van de regering aanhaalde. Daarop zei ze in de uitzending al “de ander hebben hun supporters duidelijk mee”, waarop Ivan De Vadder terecht repliceerde dat alle partijen vertegenwoordigd waren.

Ook in het after debat kloeg Thyssen over het feit dat “haar” aanhangers de toegang tot de zaal was ontzegd.

De VRT vond het zelfs nodig een verontschuldiging de wereld in te sturen:

Door een misverstand was er te veel publiek aanwezig en bij het het toegang verlenen tot de studio is er een onevenwicht ontstaan tussen het publiek van de politieke partijen. Omwille van het live-aspect van de uitzending kon dit onevenwicht helaas niet meer rechtgezet worden. De VRT-nieuwsdienst biedt hiervoor zijn verontschuldigingen aan.

Ik wil daarover toch één en ander rechtzetten en vertellen wat er werkelijk is gebeurd.

Zoals altijd wil de VRT inderdaad een evenwichtige verdeling in het publiek. Ze willen in de eerste plaats publiek. Waar kunnen ze daarvoor beter aankloppen dan via de politieke partijen zelf, die op hun beurt dan weer militanten gaat zoeken om die publieksbanken te vullen. In het verleden heeft men immers nog vaak op de valreep mensen extra moeten zoeken om de boel vol te krijgen.

Het was trouwens, dit even terzijde, opvallend hoe klein de studio deze keer gebouwd was: veel publiek was er niet nodig.

Uiteraard doet de VRT ook een oproep via andere kanalen. Zo krijg je een mix van militanten en anderen. Die anderen zijn uiteraard ook wel heel politiek geïnteresseerd, anders maak je die verplaatsing naar Vilvoorde niet.

Publiek wel evenwichtig verdeeld

Wat de achterliggende reden ook mogen zijn, er was inderdaad meer volk aanwezig dan er in de studio in kon. Toen de deuren werden geopend, heeft men gevraagd dat eerst de mensen zonder partijbanden naar binnen zouden gaan. Wat ook gebeurd is.

Ikzelf en mijn twee partijgenoten (alle drie dus toevallig kandidaat bij de komende verkiezingen en dus met duidelijke partijbanden) zijn in eerste instantie niet naar binnen gegaan. We hebben nog een tijd zelfs in de lobby gewacht, mede door een misverstand onderling.

Toen we echter doorliepen naar de studio, stond er slechts nog een tiental mensen in de lobby te wachten. In de studio was er op dat moment nog een tiental plaatsen en werden wij verzocht achteraan plaats te nemen. Men is zelfs nog volk uit de lobby gaan halen om voor een mooie “opvulling” te zorgen.

De opwarmer van dienst was Rob Van Oudenhove (ja, daar moet die zich dus mee bezighouden tegenwoordig, met de mensen leren klappen op signaal). Rob is zelfs als opwarmer best grappig en de sfeer was dus snel losjes, maar wel professioneel. Iemand met sandalen en zonder sokken werd van de eerste rij gewisseld met iemand achteraan, want blote tenen mochten niet op antenne.

Eén van de eerste vragen van Rob was speels gesteld, maar had wel duidelijk een doel. Beurtelings vroeg hij “wie is hier supporter van …”. Daarbij werd (per ongeluk?) zelfs twee keer gevraagd wie er supporterde voor het Vlaams Belang.

Die rondvraag had duidelijk twee doelen: was de verdeling evenwichtig, zowel in aantal als in spreiding in de zaal.

Ik heb geen cijfers genoteerd, maar ik herinner me heel duidelijk toch wel de evenwichten. Gemiddeld had iedere partij min of meer vijf aanhangers. De N-VA had er iets meer: acht of negen.

Maar ik wil dus heel formeel zeggen: bij de vraag van Rob staken er bij CD&V meer mensen hun hand op dan bijvoorbeeld bij Vlaams Belang. De drie “grootste” supportersclubs waren N-VA, Groen en Open VLD (in die volgorde, maar dat was dus soms maar eentje verschil).

Dus de klacht van CD&V over de supporters is ongegrond.

Marianne Thyssen werd gewoon uitgelachen door alle partijen

Want wat is er tijdens de uitzending echt gebeurd? De verschillende “clubs” hebben telkens wel voor hun kopman gesupporterd, maar bij CD&V was het effect dat we automatisch samen in de lach schoten wanneer Marianne Thyssen nonsens vertelde.

Dus ja, ze had meer tegenstanders dan voorstanders. Maar dat gold voor iedereen. Alleen is de tegenstand tov CD&V echt wel groot, over alle partijgrenzen heen.

En omgekeerd valt het op dat Bart De Wever ook applaus kan oogsten bij mensen van andere partijen.

Na de uitzending hebben we nog met diverse andere publieksgasten nagepraat, vooral omdat toen we uit de studio kwamen nogal wat “verwijten” naar ons hoofd geslingerd kregen van een groepje mensen dat buiten de studio was blijven staan. In dat groepje herkende ik Erika Thijs. Ik ken Erika nog heel goed uit mijn CVP-Jongeren tijd, daarmee dat ik heel zeker weet dat zij daar niet stond bij de aanvang. Er stonden in dat groepje meer mensen dan er nog stonden toen wij als één van de laatsten de studio binnen gingen.

Waren de CD&V’ers nog nadien gekomen? Opgeroepen om hun beklag te doen? Of waren ze gewoon te laat?

Ik weet het niet, maar uit de gesprekken nadien met andere gasten onthou ik volgende opmerking, die de teneur onder de andere gasten goed weergaf: “Ik ben geen partijmilitant, maar uiteraard heb ik wel een voorkeur. Tijdens het debat bleek Marianne zwak te zijn en De Wever liep geen deukje op. Logisch toch dat we dat laten blijken, want dat was uitdrukkelijk door Rob gevraagd.”

Inderdaad, publieksopwarmer Rob had het publiek duidelijk gevraagd om deftig te reageren. We werden gevraagd om instemming of afkeuring te laten blijken, op een beschaafde manier. “Dus niet zoals op de voetbal,” dixit Van Oudenhove.

Na het stukje met De Wever en Thyssen (er was regelmatig dat stukje met de vier wijzen, dat gaf het studiopersoneel de tijd camera’s te verplaatsen, water bij te schenken en te schminken) heeft Rob aan de drie tribunes gevraagd minder vaak te applaudiseren, want “het werkte storend”… Dus alle drie de banken hadden hun instemming laten blijken met Bart De Wever.

Geen fout van de VRT, excuses zijn misplaatst

Als de VRT dus al een fout heeft gemaakt, is het in haar politieke correctheid. Die excuses waren nergens voor nodig en tot spijt van wie het benijdt: de CD&V heeft zichzelf zo belachelijk gemaakt de afgelopen drie jaar dat je dat zelfs op TV met je allebogen aanvoelt. Als ze dat in de komende uitzendingen willen vermijden, dan zal men pas voor een onevenwicht moeten zorgen en voor trouwe partijsoldaten moeten kiezen, want het was soms zelfs opvallend stil in dat groepje dat bij aanvang hun hand had opgestoken bij “wie supportert er voor de CD&V”…

Le-ter-mi-nus.

Zo geschreven, zo gesplitst. Op minder dan 5 minuten en onverwijld.

De geschiedenis nog eens beschrijven, hoef ik niet te doen. Surf naar eender welke nieuwssite en je kan de volledige chroniek nalezen. Ik geef gewoon enkele bedenkingen mee.

Eerst over Alexander De Croo. De commentaar van Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws schreef het in enkele treffende zinnen.

Respect voor gemaakte afspraken, het is in de politiek een ongewoon fenomeen geworden. […] Dat is de omgekeerde wereld. Iemand die zich na drie jaar van misgelopen afspraken wil houden aan een plechtige overeenkomst, op papier, en nog twee keer een verlenging toestaat, wordt uitgemaakt omdat hij zich wil houden aan het gegeven woord. De moraliteit van de politici moet wel heel diep gezonken zijn.

We (wij allemaal) vinden het normaal dat politiek een vies spelletje is geworden. Het is, zoals Van der Kelen zegt, de omgekeerde wereld waarin woord houden als onverantwoord wordt beschouwd.

Los van het feit of De Croo zich liet leiden door politiek (partij)eigenbelang (“Hij ging toch wel voor het belang van zijn partij zeker. Een misdrijf. Nogmaals, wat een gehuichel. Is er één partijvoorzitter die niet gaat voor het belang van zijn partij?” dixit Van der Kelen), hij is ook in mijn achting gestegen. Als ondernemer heb ik uiteraard altijd voorliefde voor een echt liberaal beleid, maar de drie decennia die Verhofstadt aan de leiding stond, was de VLD in mijn ogen ver afgedwaald van het echte liberalisme. Misschien dat met deze voorzitter en ondervoorzitter daar verandering in komt.

Makkelijk zal het duidelijk niet zijn, want terwijl Alexander De Croo nog aan het uithijgen was van zijn spurtoverwinning, verkwanselde partijgenoot en -krokodil Patrick Dewael de zege door niet door te drukken en het parlement op zijn honger te laten zitten. Van een kamervoorzitter zou je toch eerder verwachten dat hij het belang van de Kamer (hét instituut van onze democratie) voorrang zou geven op de grillige wensen van de ondemocratische vorst? Quod non.

Maar terug naar Leterme, de man waarop ik ooit mijn hoop had gesteld (samen met 800.000 andere Vlamingen). Vijf minuten politieke moed, onverwijld, … zucht. Wat een ellendig hoopje schiet daar van over. Wederom in Het Laatste Nieuws (een krant waar tegenwoordig volgens mij te weinig plaats wordt gegeven aan goede politieke journalistiek), las ik vanmorgen een goed interview met Tobback. Daaruit ook enkele uitspraken waar ik me kan in vinden (zelfs al komen ze van een socialist, maar tenminste nog een echte rooie en geen kaviaarsocialist):

Leterme is een politieke charlatan. Ofwel is hij uiterst dom, ofwel is hij al jaren bezig de kluit te belazeren. […] Enfin, ik ga stoppen met die analyse, want ik begrijp hem niet, Leterme. En dat is maar best ook, want als ik hem wél begreep, zou ik hoogstwaarschijnlijk tot hele lelijke conclusies moeten komen. […]

CD&V was klaar om in te binden, vermoed ik. Daar zat nochtans straf spul tussen. Een klap in het gezicht van de Vlaamse regering, want de N-VA van Bart De Wever zou dat nooit aanvaarden. Conclusie: blijkbaar staat CD&V klaar om Kris Peeters op te offeren. Mocht Peeters zich ooit de illusie hebben gemaakt dat ze hem doodgraag zien, in zijn partij, dan is hij daar nu van verlost.

Het probleem ligt niet alleen bij Leterme, maar wel bij de ganse top van de CD&V (die de afgelopen vijf jaar is geselecteerd door de keizer zelf). Tegenspraak duldt hij niet (kijk maar naar wat mij is overkomen) in eigen partij, maar daar buiten is hij een pantoffelheld. Een non meer of minder, hij tilt er niet aan. Premier op papier, maar in werkelijkheid een handpop van het politieke echtpaar Di Rupo-Milquet (de dag dat je die twee gesplitst krijgt samen met een splitsing van het koppel Reynders-Mangain, dan pas zal je BHV kunnen splitsen).

Is dit alles een crisis waard? Ja, want het is tijd om te zeggen “tot hier zijn we samen gegaan, maar nu moeten we stoppen”. Dit gaat niet over BHV, maar over de fundamenten over hoe wij een staatsbestuur mogelijk zien. Territorialiteitsbeginsel versus personaliteitsbeginsel. Minder overheid versus meer overheid. Goed bestuur tegenover geen bestuur.

Ik hoop dat als er verkiezingen komen, dat de N-VA dat duidelijk kan maken in haar campagne. Het gaat niet over BHV, het gaat over het disfunctioneren van de Belgische staatsstructuren. Als dat geen crisis waard is, wat dan wel?

Sommige Vlamingen beginnen het BHV dossier als koude pap of ver-van-ons-bed show te ervaren. Da’s natuurlijk het gevolg van het constant uitstellen van een mogelijke oplossing. Slimme strategie van Leterme.

N-VA Vlaams-Brabant (daar waar het probleem zich dus situeert) heeft een mooie korte overzichtelijke <%media(20100413-bhv.pdf|folder)%> gemaakt met daarin nog maar eens de uitleg wat er schort in dit dossier.