David Geens – De kunst van het mogelijke

Gisteren een mini-uitstapje gemaakt naar Brugge: het chocolade museum.

Ik leef half op choco(lade) – zoals iedere normale IT’er, denk ik – dus was het eens leerrijk om de geschiedenis van chocola te leren kennen. Van kruidendrankje tot lekkernij, om de tentoonstelling samen te vatten.

Echt een aanrader: in de Wijnzakstraat, een zijstraat van het jan Van Eyckplein.

Mis zeker de demo niet waar je op 10 minuten leert hoe je volgend jaar zelf je chocolade paaseieren kan maken (en wees geduldiggenoeg om op het einde te kunnen proeven).

Daarna zijn we afgezakt naar Damme om te genieten van de pittoreske sfeer daar. Aangezien het net na de middag was, wilden we een hapje eten.

De Sint-Pietershoeve aan de Damse Vaart leek ons prima om te kunnen genieten, van uitzicht en an het eten. Was dat een tegenvaller.

Laat ik hier gewoon simpel in zijn: blijf er weg tenzij je graag lang wacht, afgesnauwd wordt en slecht wil eten.

Zelfs met een restaurant op een toeristische topdag dat slechts voor een kwart gevuld is, wilde ik toch het risico nemen omdat er één ding wel geweldig is: het uitzicht op de Damse vaart.

Maar als je 20 minuten moet wachten voor men de moeite doet achter de toog uit te komen en je dan nog onbeleefd wordt behandeld omdat je vraagt om te komen, dan zit de service echt op het nulpunt. Ik heb nog aangeboden dat als het te veel werk was, dat men ons een collega kon aanraden verderop, maar die opmerking werd al helemaal verkeerd opgenomen.

De kwaliteit van het eten was ook om te janken. Ik heb in geen 15 jaar zo slecht gegeten. Gisteren is de oudste mens van België gestorven, maar ook de oudste kip, want die zat in mijn koninginnehapje. Zo’n taai beeste, ik had er medelijden mee en heb er dan ook na drie happen niet meer van door mijn strot gekregen.

Trouwens, vol-au-vent die naar vis ruikt, altijd al verdacht…

Neen, dit is een plaats waar voor gewaarschuwd moet worden…

Iedereen lijkt er maar van uit te gaan dat Wallonië vecht voor het behoud van België. Zelfs om meer bevoegdheden terug naar de federale staat te laten terugvloeien.

Persoonlijk ben ik er echter van overtuigd dat de Walen ook de scheiding willen en nog meer dan de Vlamingen, maar dat zij zich op voorhand de rol van bedrogen echtgenoot willen toemeten, het grote slachtoffer, zodat ze in de echtscheiding veel alimentatie kan vragen en extra’s uit de boedelverdeling kan halen.

Kijk maar naar hun eisen. Die dienen twee doelen. Ten eerste zijn ze er puur op gericht om de boel inderdaad op te blazen. En dat pad bewandelen ze al langer. We mogen niet vergeten dat de rtbf reeds maanden geleden een duidelijk schot voor de boeg gaf met hun valse reportage. Daarmee lieten ze iedereen duidelijk zien dat een scheiding niet ondenkbaar is. Het ging er bij iedereen in als zoete koek. De kroniek van een aangekondigde scheiding, met het scenario al op voorhand uitgeschreven en gedeeltelijk zelfs in beeld gebracht. Een voorbereiding zodat de schok van de echtscheiding beter verteerbaar is voor de kinderen, zeg maar.

En ten tweede zeggen ze in feite wat ze willen: Brussel laten aansluiten bij Wallonië. Dat is het kind dat ze willen hebben. Alimentatie en het hoederecht over Brussel. Wallonië gelooft dat de Vlaamse drang naar onafhankelijkheid zelfs een aantasting aan onze territorialiteit zou toelaten. Een stuk grondgebied afgeven als alimentatie, dat is wat Wallonië in wezen wil.

En natuurlijk geld, veel geld. In de franstalige pers zijn al opiniestukken verschenen die een rekening maken van wat Vlaanderen nog aan Wallonië moet betalen bij een scheiding.

Maar uiteraard zullen ze het grote slachtoffer spelen. De bedrogen echtgenote die zegt de scheiding nooit gewild te hebben, maar ze gedwongen moet aanvaarden na het overspel.

Ik heb gisteren veel zin gehad om een deurwaarder onder de arm te nemen en hem een C4-document te laten bezorgen in Laken. Maar Leterme heeft blijkbaar gekozen om Albert nog wat in dienst te houden en hem zelfs nog aan het werk te zetten ook.

Eerlijk gezegd kan ik me op dit moment niet voorstellen hoe de Waalse knoop kan ontward worden. Het historisch verlies van de PS zorgt er nu contradictorisch genoeg nu voor dat de Waalse belangen als nooit tevoren worden behartigd. MR en CdH kunnen gewoon niet anders dan non zeggen, anders zegt de PS in 2009 simpelweg “voila, wij stonden eens niet aan het roer en Wallonië is (uit)verkocht”. De enige uitweg voor Reynders en Millequet is Wallonië versterken: Brussel binnenhalen en uitbreiden. Dat is het enige waarmee ze de PS definitief kunnen af- en overtroeven.

Ik begin al van een heel mooi eindejaar te dromen. Laat ons de komende maanden gebruiken om de papieren op te maken en op 1 januari 2008 worden we wakker in een Vlaamse staat en wappert de Vlaamse Leeuw weer in al zijn glorie op alle officiële gebouwen en neemt de Vlaamse ambassadeur zijn plek in bij de Verenigde Naties in New York.

Maar als er ook maar 1 Waal een vierkante meter Vlaamse grond wil inpakken, zal ik er als eerste staan om hem er terug af te meppen. Geen meter Vlaamse grond mogen we afgeven. Zoniet is het algemen mobilisatie.

En Brussel? Laat ons daar eerlijk in wezen. Brussel is een Europese hoofdstad. Maak er Europees grondgebied van, zoiets als Washington D.C. in de VS. Dat behoort ook tot geen enkele staat en enkel de federale overheid is er bevoegd. Brussel als Europese vrijhandelsstad, met een Europees politiekorps. Het zou Europa ook vooruithelpen in zijn politieke integratie.

Ik kijk al uit naar Nieuwjaar; misschien kan een droom dan werkelijkheid worden…

De laatste dagen heb ik nog wat persknipsels verzameld.

Er zit er één bij die enkele mooie bedenkingen geeft. Het gaat niet over het Schipdonkkanaal, maar wel over het Deurganckdok in Doel en over de toegevoegde (economische) waarde van scheepvaart. Ik citeer enkele zaken om tot nadenken of discussie aan te zetten. Het volledige artikel is verschenen in Knack van 1 augustus 2007.

GEERT NOELS: De Nationale Bank heeft in een studie van enkele weken geleden nog maar eens bevestigd dat de niet-maritieme cluster in de haven veruit de belangrijkste is voor werkgelegenheid en toegevoegde waarde. En net die heeft het moeilijk. De petrochemie en de automobielsector hebben een economisch hefboomeffect dat volgens sommige schattingen wel tien keer hoger is dan dat van de pure logistiek. De ene job is dus niet economisch gelijkwaardig aan de andere. Toch wil ons land zich nu uitgerekend in logistiek specialiseren. Pure logistiek heeft weinig toegevoegde waarde, is ecologisch gezien erg nadelig en vraagt enorme investeringen in infrastructuur.

Zoals het Deurganckdok, dat nu al 650 miljoen euro heeft gekost of drie keer meer dan gepland?

NOELS: Die investering leidt dan nog tot een ketting van andere investeringen. In totaal worden de kosten geschat op wel 3 miljard euro, de jaarlijkse onderhoudskosten van enkele tientallen miljoenen euro’s niet meegerekend. Het dok legt enorm beslag op onze beperkte open ruimte, ook al wegens alle bijkomende ontsluitingsinfrastructuur, en het heeft erg negatieve effecten op de mobiliteit in deze cruciale economische regio. Andere activiteiten met een hoge toegevoegde waarde, zoals de chemie- en de automobielsector, worden juist op de helling gezet door de onbereikbaarheid als gevolg van al die containers op de weg. Dat is het verdringingseffect.

Ook de ecologische kosten zijn aanzienlijk en werden vroeger nooit meegerekend. Het vrachtwagenverkeer weegt natuurlijk op het milieu. Maar wat minder bekend is, is dat de scheepvaart in ons land verantwoordelijk is voor de helft van alle CO2-uitstoot. De binnenscheepvaart is minder milieuvriendelijk dan men hem voorstelt, omdat men met oude, vervuilende boten werkt.

© 1/8/07 Knack

We kunnen enkel maar hopen dat de haalbaarheidsstudie een werkelijke kosten/batan analyse is waarbij echt alle kosten en de werkelijke baten worden gerekend.

Bovenstaande citaten geven duidelijk aan dat de kosten soms veel verder gaan dan (moedwillig?) werd aangerekend in studies, maar dat tegelijk de baten van pure logistiek veel minimaler zijn plus dat ze ook nog eens ten koste gaan van jobs die veel meer waard zijn.

Nog een ander artikeltje over Hansbeke bij meer lezen…

In Hansbeke is men blijkbaar min of meer voorzichtig vorostander van de verbreding:

Verbindingsweg moet wachten op breder kanaal

Gemeente hoopt op meer waterrecreatie als werken klaar zijn

Landegem/Hansbeke

De afschaffing van verscheidene overwegen in Hansbeke wordt opgevangen door de aanleg van een nieuwe weg langs het Schipdonkkanaal, maar een bouwvergunning blijft uit. «Het is wachten op de studie over de verbreding van het kanaal», zegt burgemeester Roger Boone (CD&V). «Net op deze plaats is er sprake van een rangeerstrook, waar de schepen elkaar kunnen kruisen. Daarvoor zou over een afstand van een halve kilometer een verbreding van 40 meter nodig zijn.» Het gemeentebestuur schiet de plannen niet bij voorbaat af. «Misschien biedt dit wel kansen voor extra waterrecreatie.»

Vorig jaar viel de beslissing om twee overwegen af te schaffen, als er onder meer een weg kwam langs het Schipdonkkanaal tussen de Brouwerijstraat en het spoorwegviaduct in Landegem. Net daar knelt nu het schoentje. «Een bouwvergunning is er nog niet, het probleem situeert zich op het niveau van de provincie en de afdeling Bovenschelde van Waterwegen en Zeekanaal», zegt burgemeester Boone.

«De mogelijke verbreding van het Schipdonkkanaal om scheepvaartverkeer tot 4.400 ton toe te laten, heeft voor onze gemeente geen gevolgen, maar het inplanten van een rangeerstrook voor de schepen wel. Over een lengte van een halve kilometer is een verbreding van het kanaal nodig zodat de boten elkaar zouden kunnen kruisen. Men kiest ervoor om dit in te planten waar weinig gebouwen staan, dat is de reden waarom het wachten is op de aanleg van de weg. Voor de verbindingsweg is dit niet onoverkoombaar», denkt Boone.

«Die kan altijd mee opgeschoven worden, maar we moeten waken over de leefbaarheid van de omgeving.» Op dit moment kijkt het gemeentebestuur de kat uit de boom, een standpunt is nog niet ingenomen. «Ik verwacht niet dat onze stem luid zal doorklinken, maar het is niet noodzakelijk louter negatief voor onze gemeente. Extra watersportmogelijkheden kunnen bijvoorbeeld een extra troef zijn.»

© 13/8/07 Gaetan Regniers Het Laatste Nieuws

Vandaag is een dag dat ik me moeilijk kan concentreren, mijn gedachten meer ronddwalen op de strooiweide in Lochristi dan dat ze bij mij horen…

Het is vandaag twee jaar geleden – is het nog maar twee jaar? het gemis doet het zoveel langer lijken – dat mijn beste vriend Joris is overleden, na een slepende ziekte die hem meer dan welkom was…

Joris was op zijn zachts gezegd een rare kerel; hij zou nu glimlachen bij het compliment want voor hem was abnormaal zijn de norm.

Ik herinner me nog altijd de eerste keer dat ik hem zeg. Ik was toen manager bij Artcom en we hadden net beslist om onze eerste werknemer aan te trekken, als webmaster. Joris was één van de sollicitanten. En als een sollicitant uit de gruize massa moet opvallen, wel, dat was Joris goed gelukt. Half lang haar, grote en extreem magere kerel, in een uniform van Securitas. Waarvoor hij zich excuseerde, want hij moest na het gesprek nog vertrekken naar zijn job als nachtwaker. Maar computer sen vooral het internet was zijn grote hobby en zijn gedrevenheid ging steil omhoog naarmate hij zijn gezapig Gents accent minder onder controle hield.

Uiteindelijk ging de keuze tussen Joris en een pas afgestudeerde informaticus. Het is Joris geworden en ik heb het me raar maar waar dikwijls beklaagd, maar nooit spijt van gehad.

Want Joris was, zoals reeds gezegd, raar en moeilijk, maar getalenteerd en gedreven. Een combinatie die mij ook nogal eens verweten werd en wordt…

Misschien is het daarom dat we nachten konden samenwerken, urenlang alle mogelijke opties uitwerken en dingen bouwen die in die jaren nog niet gebouwd waren. En dat we ook ruzie konden maken, waarbij ik meerdere malen Joris letterlijk buitensmeet.

En toch… Zelfs na Artcom, wie liep ik weer tegen het lijf in mijn volgend project? Joris natuurlijk, zonder dat het gepland was, maar duidelijk wel voorbestemd. Een vriendschap gebaseerd op wederzijds respect. Ik bleek trouwens één van de weinigen te zijn die met Joris kon omgaan en waarmee Joris op zijn beurt kon omgaan.

Op zijn zachts gezegd een rare vriendschap, maar wel een hechte vriendschap zoals ik er nog niet te veel heb meegemaakt.

Joris was dan geniaal in zijn werk, als moeilijk karakter wilde het hem prive minder voor de wind gaan en zijn koppigheid – die quasi geen gelijke kent, ook mijn koppigheid niet – heeft hem letterlijk levensmoe gemaakt. Ik heb ooit vanuit het ziekenhuis zelf een reddingsoperatie op getouw gezet omdat hij een zelfmoordpoging aan het ondernemen was. Hij heeft toen geluk (in zijn ogen pech) gehad dat ik zelfs vanuit het ziekenhuis om middernacht nog mijn email las. Anders was zijn zelfmoordemail pas ’s anderendaags – zoals bedoeld – ontdekt…

Toen hij het vonnis kreeg een hartkwaal te hebben, is dat zijn kans geweest om te ontsnappen. Hij koos ervoor geen behandeling te krijgen en heeft zoch losgemaakt van de wereld. Hoezeer het me nog altijd pijn doet om hem los te laten, ik weet dat hij nu gelukkiger is dan zijn laatste anderhalf jaar.

Ze zeggen altijd dat iemand leeft zolang hij herinnerd wordt. Ik ben er zeker van dat Joris, die meer op het internet leefde dan in de echte wereld, het verdient om niet enkel in mijn hoofd herinnerd te worden, maar ook in de bits en bytes op dit internet. De mensen die hem online gekend hebben, zullen aan dit berichtje genoeg hebben om nog eens aan Ophidia te denken…

Smetje, vergeten ben je nog niet…

Er zijn emailmarketeers die het toch wel echt niet begrepen hebben over hoe om te gaan met goeie emailmarketing. Luon met zijn emailgarage kan best nog heel wat meer advertenties en tips weggeven hiervoer…

Vandaag kreeg ik een mailtje van DVDPost met de vraag of ik mijn mening wilde geven over hun diensten.

Ik ga vaak op zulke vragen in omdat ik zelf graag feedback krijg, maar bij deze heb ik toch meer op de email gereageerd dan op hun inhoudelijke vragen:

Ten eerste zou ik liever – als het zo ver is – begraven worden en niet verast.

En ten tweede, dus met stellige zekerheid inmiddels, zeker niet in 2006.

Dit is duidelijk een mailtje dat uit een script komt dat al lang aan de aandacht van de sysadmin van DVDPost ontsnapt is, zowat sinds eind 2005 schat ik…

Deze zomer is er eentje van het culinaire genot in ons gezinnetje. Nu de kindjes wat groter worden en het iets beter verdragen dat er iemand anders dan mama en papa op hun letten, kunnen Isabel en ik eens wat vaker de deur uit om onze smaakpapillen te laten verwennen.

Dit weekend was het recht in de roos bij Alain Meessen in Oedelem.

Wie houdt van echt lekker tafelen, openstaat voor combinaties van tientallen ingrediënten in één gerecht, waarbij ieder ingrediënt soms zo supersubtiel wordt in ondergebracht, wie daarbij graag een bijzondere wijnkeuze kan appreciëren, die kunnen we aanraden om bij Petra en Alain te gaan eten.

Kies dan in één klap voor het verrassingsmenu met aangepaste wijnen. Pure verwennerij is dat…

Na een apéritif maison op het gezellige terras met aperitiefhapjes die eigenlijk door de naam “hapjes” oneer worden aangedaan, hebben wij kunnen genieten van gebakkenganzenlever met perzik en munt. Ganzenlever staat er vast op het verrassingsmenu en mag terecht één van Alains specialiteiten genoemd worden. Geen kant-en-klare fois-gras, maar huisbereid met een eigen kruidenmix en iedere keer verrassend met andere smaakcombinaties.

Er was ook een kreeftenmenu deze keer en het was duidelijk dus kreeftenmaand. Ons tussengerecht was een heerlijke combinatie van stukjes kreeft.

Het volgend gerechtje was er eentje met slibtongetjes die gewoon gesmolten zijn op mijn tong.

En het hoofdgerecht: een spiesje van kwartel met warme groentjes.

Het dessert: dat verklap ik niet; een verrassingsmenu moet een verrassing blijven.

Voor wie echt culinair wil genieten: Bruggestraat 259 in Oedelem.

Artikel in Gastronomen.net: klik hier

Mijn goeie vriend Luc Lampaert heeft zich blijkbaar geamuseerd om van de weinige mooie dagen van deze zomer volop te genieten.

Hij heeft me een reeks foto’s bezorgd van het Schipdonkkanaal voor al diegene die het kanaal zelf niet kennen te laten zien welke prachtige natuur en landschap dreigt te verdwijnen.

De ganse reeks staat bij meer lezen.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/schipdonkkanaal/reportage/” title=””]

Op het einde van deze week moet het mij van het hart. Mijn beslissing is nu definitief. Ik heb lang geaarzeld en geruime tijd nog een (con)federaal model verdedigd hoewel mijn hart 100% Vlaams was en is. Maar nu is het beetje restliefde voor België echt definitief van de baan en is dit huwelijk wat mij betreft een dode overeenkomst geworden, een zondige verbintenis zelfs.

Ik walg momenteel zelfs: niet van Wallonië of de Walen zelf, maar wel van de Waalse pers. Het spel dat zij momenteel spelen, is er echt één van een bijzonder laag allooi. En het kan niet anders of het wordt van hogerhand gestuurd.

Het geplande scenario is overduidelijk: Yves Leterme was niet de kloppen voor de verkiezingen, maar nu zit hij in een positie waar hij wel dood te knijpen valt.

Want als Leterme mislukt, dan is het over and out. Ondanks 800.000 persoonlijke voorkeursstemmen zal hij geen tweede kans krijgen. Terugkeren naar de positie waarin hij de numero uno was – Vlaams minister-president – zal dan ook geblokkeerd worden door onze blauwe smurfen van de open vld.

Leterme is un homme dangereux, l’homme à battre… Men heeft tactisch – strategisch misschien zelfs – gewacht op het juiste moment om de kanonnen te laten losbarsten. Men jaagt Yves op als gevaarlijk wild, vergroot iedere mogelijke fout uit tot ongeziene proporties en als de man dan – als een echte mens en niet als een volslagen robot zonder gevoelens (en ik meende dat tot voor kort de pers ook liefst politici hadden die zich als mens gedroegen) – kregelig reageert, de Waalse pers amper nog een blik gunt, dan pakt men hem daar nog eens op.

Ik heb al eerder geschreven over de verdorven vierde macht van de schrijvende pers. Een kritische blik op de politiek is een morele plicht van de pers, maar de grens moet gezocht worden tussen kritiek en beïnvloeding. Daadwerkelijk sturen is helemaal uit den boze.

Als de pers nu Leterme zo blijft afschilderen, zullen Waalse partijen niet anders “kunnen”, ja zelfs “moreel gedwongen” zijn om een veto te stellen tegen Leterme als eerste minister. En dan hangt hij in de touwen, als niets-betekende senator.

Daarna staat de weg open…

Open voor wie? Misschien Didier Reynders, zullen de meesten denken.

Ik denk dan eerder toch aan een Vlaming. Zoniet staat men gevaarlijk dicht bij een revolutie. Misschien dat de grootste politieke familie, onze smurfjes dus, de eer opnieuw aan Guy gunnen, die al acht jaar heeft bewezen alles van Elio en Laurette te slikken om maar aan de macht te blijven. Didier was daar een bevoorrecht getuige van en zal graag de rol van Elio daarin overnemen.

Vlaanderen kiest voor iemand die meer Vlaanderen wil, Wallonië kiest voor het tegengestelde. Nu willen ze het gelijk aan hun kant halen door die Vlaamse Breydel monddood te maken om daarna hun Waalse perversiteiten door een andere minder Vlaamskwelende strot te duwen.

Voor mij is het nu duidelijk dat België net als een huwelijk is waar de partners nog wel mekaar lippendienst bewijzen door te zeggen dat ze nog bij mekaar willen blijven omwille van de kinderen, maar waar ze mekaar het samen leven onmogelijk maken.

Zo is het ook in onze samen-leving: tijd om in te zien dat de verschillen te groot zijn geworden voor een verzoening. Ik heb het nu eindelijk ook aanvaard. Het is gedaan, er is geen reden meer om samen te blijven.

Hoog tijd voor een fatsoenlijke echtscheiding, voor het tot een vechtscheiding moet komen.

Want als men het gevreesde scenario durft voltrekken, hetzij door Waals toedoen dat een Vlaamse zwakkeling het roer overneemt, hetzij dat bijvoorbeeld het Vlaamse kartel CD&V/N-VA uitverkoop houdt, dan mag men van mij deze keer de fictieve nieuwsuitzending van de RTBF omzetten in werkelijkheid. Dan barricaderen we de taalgrens en ik zal één van de eerste zijn om mijn echte landsgrenzen te gaan verdedigen.

Een gemeente leeft voor een stuk van eigen fiscale inkomsten. De meeste van die inkomsten zijn dan ook vastgepind op één gegeven, met name het feit dat je in de gemeente woont. Men moet dan logischerwijze ook een tijdstip nemen om de toestand vast te leggen en bijna altijd is dat 1 januari. Als je op 1 januari in de gemeente woont, dan ben de bedoelde belastingen verschuldigd. Verhuis je later in het jaar naar onze gemeente, dan betaal je voor dat jaar geen belastingen hier of omgekeerd, als je naar een andere gemeente gaat, betaal je daar geen belasting voor het lopende jaar. Lijkt fair, nietwaar?

En dat is volgens mij nog altijd de kern van belastingen: een faire bedrage leveren voor de gemeenschapsdiensten die de overheid je biedt. Niemand betaalt graag belastingen, maar diep in onszelf beseffen we dat het gewoon nodig is en zolang belastingen eerlijk en fair zijn, komen er geen volksopstanden en betalen we braafjes onze bijdrage aan de maatschappij.

Maar het kan anders uitdraaien en soms lijkt het er op dat een beleid vergeet dat men fair en billijk moet blijven. Toch alleszins in Knesselare met het volgende geval, maar zeker niet een alleenstaand geval, denk ik.

Stel je voor: twee alleenstaande mensen in ons dorp leren elkaar kennen en na een tijd volgt het prachtige besluit om de liefde verder onder één dak te laten groeien en gaat men samenwonen. Volgens bovenstaande regel van 1 januari telt, is het dan altijd zo dat in het lopende jaar men eigenlijk alle twee gemeentebelasting moet betalen voor het lopende jaar. Beetje jammer, maar goed, het is nu eenmaal zo.

Mensen die slim omgaan met hun geld kunnen hier rekening mee houden en zo ook in dit dossier dat mij in handen werd gegeven. Om extra kosten te vermijden beslist het koppel vlak voor Nieuwjaar te verhuizen. Als men officieel samenwoont op 1 januari betalen ze voor 2007 slechts 1 keer gemeentebelasting en huisvuilbelasting.

Als gemeente dus jammer dat er een aanslag verloren gaat…

Maar de dame in kwestie gaat tussen 25 december en 31 december tot twee maal toe naar het gemeentehuis om haar adres te laten aanpassen. Maar voor de zowat 96.000ste keer doet het computersysteem weer niet wat het moet doen: werken… En zonder computers die werken, werkt de dienst bevolking blijkbaar ook niet.

Gevolg: de verhuizende dame kan pas op 10 januari opnieuw naar het gemeentehuis om haar domicilie te laten aanpassen naar het adres van haar vriend.

Kunt u de rest van het verhaal al raden?

Jazeker, enkele maanden later krijgt de dame in kwestie op haar NIEUWE adres nota bene een aanslag voor de gemeente- én provinciebelasting. Ze kruipt in de pen en laat het gemeentebestuur alvast weten dat volgens haar ze deze belasting niet meer verschuldigd is. Ze heeft immers al voor eind december in het gemeentehuis laten weten verhuisd te zijn.

Maar onze supervriendelijke burgemeester stuurt haar dit briefje terug:

Propere politiek, niet?

De gemeentediensten draaien mank en veroorzaken dat iemand drie keer moet teruggaan om van adres te veranderen. Dat is op zich al verwerpelijk genoeg. Ik kan als IT’er best begrijpen dat computersystemen pannes vertonen, maar zelfs als IT’er zou ik dan de neiging te hebben een goei ouderwets post-it plakbriefje te pakken en de naam en het nieuwe adres te noteren van mevrouw en haar zeggen dat ik alles later zal opsturen als ik de dag nadien de wijzigingen kan aanbrengen in de computer. Ik zou zelfs een briefje maken, desnoods met de hand geschreven, waar ik noteer dat mevrouw verhuisd is en een correcte aangifte heb gedaan en ik zou daar volledigheidshalve een stempel van de gemeente opslaan zodat mevrouw ook een bewijs heeft haar burgerplicht voldaan te hebben.

Dat zou getuigen dat van ambetantenaren geen sprake is in Knesselare…

Maar misschien zijn er gewoon andere orders? Als we de situatie doortrekken en zouden misschien te weten komen dat geen enkele verhuis kon genoteerd worden eind december (of misschien zelfs langer), hoeveel extra aanslagen zou de gemeente dan kunnen innen misschien?

Wat ook de ware toedracht is, het is ofwel onmenselijk beleid of puur winstbejag. Een klantvriendelijke overheid zou beter voor het post-it alternatief gezorgd hebben, maar dat terzijde gelaten had men de eigen fout nadien moeten rechtzetten. En niet een dergelijke onmenselijke brief sturen met de boodschap “betalen zal je doen”… en de kop in het zand voor de fouten in de eigen dienstverlening. Een mens verwacht in zulk geval excuses, en geen “wij hebben altijd gelijk”-briefje.

Een klantvriendelijke overheid, het stond ergens in een verkiezingsprogramma te lezen. Het blijft daar dus duidelijk bij… Nu tellen alleen de centjes …

Vorige week kondigde de Vlaamse Regering aan dat nieuw Minister van Openbare Werken Hilde Crevits gemachtigd werd een dossier in te dienen bij de Europese Commissie om subsidie te bekomen voor de infrastructuurwerken in het project Seine-Schelde.

Hilde Crevits, Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur, is vandaag door de Vlaamse Regering gemachtigd om voor het Seine Schelde project een subsidieaanvraag in te dienen in het kader van het Trans Europees Netwerk programma. Tegelijkertijd heeft de regering, op voorstel van de ministers Bourgeois en Crevits, ook beslist om de samenwerkingsovereenkomst met Wallonië inzake het project Seine – Schelde goed te keuren. Hierdoor is er opnieuw een belangrijke stap gezet om het project Seine – Schelde als prioritair binnenvaartproject te realiseren tegen 2016.

Het Seine – Schelde project, dat reeds op 16 juni 2006 door de Vlaamse Regering een eerste maal werd behandeld, kadert in de ontwikkeling van een Europese binnenvaartverbinding tussen het Seinebekken en het Scheldebekken en is als dusdanig opgenomen in het Trans-Europees Netwerk (TEN) voor goederenverkeer. Het project beoogt de uitbouw van de Leie tot een Europese hoofdvaaras op het gabariet Vb, eenrichtingsverkeer. Hiervoor dienen er volgende werken te worden uitgevoerd:

– het verdiepen van de vaarweg tot een waterdiepte van 4,50m

– het uitbouwen van een aantal specifieke kruisingsplaatsen

– het verhogen van bruggen tot 7 meter waardoor drielagencontainervaart mogelijk is

– het bouwen van nieuwe sluizen in Harelbeke en St-Baafs-Vijve.

Na afloop van deze werken zal het traject tussen Deûlémont aan de Franse grens en Gent kunnen afgelegd worden door schepen met een tonnenmaat tot 4.500 ton.

De momenteel vooropgestelde timing voor de realisatie van dit project streeft ernaar de werken op het terrein reeds in 2009 te laten starten en het geheel operationeel te hebben tegen eind 2016. Deze timing kadert in het Europese tijdskader verbonden aan de door Europa geselecteerde prioritaire TEN-T projecten waarvan de Seine-Schelde verbinding er één is. In dit verband is er in overleg met de betrokken Waalse en Franse diensten gewerkt aan de voorbereiding van een aanvraagdossier voor het bekomen van Europese subsidies voor dit project.

De Vlaamse Regering heeft vandaag beslist haar akkoord te verlenen met het indienen van een subsidieaanvraag bij de Europese instanties, waardoor tot 30% Europese steun kan verkregen worden.

Naast het luik binnenvaart binnen het project Seine – Schelde bestaat er ook een luik rivierherstel Leie tussen Wervik en Deinze. In dit deel van het project staat het herstel van het multi-functionele karakter van de rivier centraal. Het versterken van de ruimtelijke samenhang, het verbeteren van de kwaliteit van het ecologisch systeem en het realiseren of herstellen van de relatie tussen de gekanaliseerde waterweg en de natuurlijke rivier of haar meanders zullen hierbij aan bod komen. De tijdshorizon voor deze ingrepen is eveneens Europees verankerd, in de Kaderrichtlijn Water, en ligt wat verder dan voor het luik binnenvaart. Mijlpalen hier zijn 2015, 2021 en ten slotte 2027.

De totale kost van het project Seine – Schelde, dus zowel het luik binnenvaart als het luik rivierherstel, wordt geraamd op circa 300 miljoen euro, waarvoor we een subsidieaanvraag voor 80 miljoen euro hebben ingediend .

“Met de aanpassingen van het traject Deûlémont-Gent binnen het Seine- Schelde project stimuleren wij de binnenscheepvaart als volwaardig alternatief voor het vervoer van goederen over de weg. De Europese subsidies, die voor Vlaanderen op ongeveer 80 miljoen euro worden geraamd, zullen ons toelaten om dit ambitieuze project te realiseren tegen 2016.” besluit minister Hilde Crevits.