David Geens – De kunst van het mogelijke

Ik las onlangs volgend stuk:

Dokter Luc Swinnen, die gespecialiseerd is in gezondheidseconomie, is al een tiental jaar bezig met onderzoek naar stress. 1171 kinderen van het vijfde en zesde leerjaar alsook van het eerste en tweede jaar secundair onderwijs werden onderzocht. Bij eenderde van de onderzochte kinderen werd stress vastgesteld. Zijn advies aan de scholen luidt als volgt: ‘Intussen raad ik leerkrachten toch aan kinderen minder onder druk te zetten en rekening te houden met individuele verschillen. Kinderen met stress zijn geen uitzonderingen meer.’

[…]

Het rivaliserende puntensysteem maakt van jonge mensen meer en meer kleine concurrentjes. Waarom leggen we niet meer de nadruk op teamwerk? Waarom leerlingen niet samen een taak laten volbrengen? Door de zogenaamd slimste van de klas te laten samenwerken met de zogenaamd minst begaafde leren ze vooral veel van elkaar. Ze leren elkaar beter kennen en appreciëren. Ze leren samenwerken: solidariteit in plaats van rivaliteit. De knapste leerling beseft ineens wat het betekent als je niet zo royaal bedeeld bent met intelligentie. Hij leert rekening te houden met een ander door zich in diens plaats te stellen. Het is alvast een leerzame les in empathie. Diegene die altijd aan het staartje van de klas bengelde, kan nu ook eens een behoorlijke prestatie leveren. Eindelijk voelt hij zich ook eens iemand. Plots is naar school gaan niet meer te reduceren tot het incasseren van frustraties. De vreugde van het samenhorigheidsgevoel is zoveel groter dan het ijdele succes dat te rapen valt uit een meedogenloze concurrentiestrijd waarbij mensen tegen elkaar worden opgezet en leren elkaar genadeloos te bestrijden.

De alsmaar toenemen prestatiedruk in het onderwijs is zeker niet toe te schrijven aan de houding van de leerkrachten. integendeel, velen van hen zetten zich in met een bewonderenswaardig idealisme. De meesten van hen zijn zelf niet gelukkig met de ontwikkeling, waarvan ze trouwens ook het slachtoffer zijn. […] Zou het niet beter zijn het programma wat draaglijker te maken in de plaats van diegenen die het ondraaglijke ritme niet meer aankunnen te leren beter op hun tenen te lopen?

bron: Moordenaars En Hun Motieven, Jef Vermassen, EAN 9789059900226

Ik vind dit een goed stukje om eens te mijmeren over ons onderwijssysteem.

Laat ik beginnen met de argumenten waarmee ik het eens ben.

Ja, de druk op onze kinderen is soms te hoog. Al van in de kleuterklas ligt er veel nadruk op het cognitieve. Misschien herinner ik het mij allemaal niet meer zo goed, maar onze voornaam kunnen schrijven en een beetje tellen was zowat het maximale wat er qua schoolse kennis van mij werd verwacht in het derde kleuterklasje.

Als ik dat vergelijk met de zaken waarmee mijn jongste naar huis komt plus wat ik hoor op de besprekingen van zijn vorderingen… Zo ben ik het volmondig eens met directeur Daan dat er niet enkel aandacht moet zijn voor het intellectuele niveau (waar Lucas inderdaad het al zou aankunnen naar het eerste leerjaar te gaan), maar er is ook het emotionele niveau.

Kortom, scholen zijn te sterk geneigd naar het IQ te kijken en minder naar het EQ.

Waar ik het niet mee eens ben is dat uit de vaststelling van het voorgaande zomaar een gelijkschakeling moet gebeuren. Een systeem waarbij ook de zwaksten altijd moeten meekunnen, is ronduit een nivellering, en altijd in neerwaarste richting.

De emancipatie van het onderwijs heeft tot doel gehad (en heeft tot doel) iedereen gelijke kansen te bieden. Die gelijke kansen slaan dan wel op de gelijke toegang tot de onderwijssystemen en niet noodzakelijkerwijs ook op de gelijke uitgang.

Want naast een neerwaarste nivellering van het niveau, heeft dit ook gelijd tot de opwaarste druk, waar Jef Vermassen naar verwijst. Er wordt van iedereen verwacht mee te kunnen. Zo zijn we tot het vermaledijde watervalprincipe gekomen waarbij iedereen maar wanhopig tracht te overleven in het ASO en enkel de mislukkelingen afzakken naar het TSO of – erger nog – naar het BSO…

En dat terwijl we moeten vaststellen dat we op zijn 18de een diploma ASO in handen heeft, gedoemd is om nog bij te studeren vooraleer hij iets waard is op de arbeidsmarkt. De handige harry met een goede technische opleiding wordt quasi van de schoolbanken gesleurd om aan de slag te gaan in het arbeidscircuit. Spijtig genoeg wordt dit sociaal niet genoeg gewaardeerd, hoewel we met zijn allen zuchten als we dringend een loodgieter nodig hebben en die pas na een week tijd heeft voor een dringende klus.

Ik vind dan ook dat de oplossing er niet in ligt om het ASO “haalbaarder” te maken voor meer, maar wel de diversiteit zijn eigenwaarde terug te geven.

In die zin ben ik ook altijd tegenstander geweest van het eenheidstype. Ik ben nooit voor eenheidsworst: hetzelfde voor iedereen. Da’s de basisgedachte van het communisme en die leerstrekking heeft al lang haar eigen failliet bewezen.

Ik ben het met Vermassen eens dat er in de klas ook aandacht voor groepswerk moet zijn en tevens aandacht voor de diversiteit. Misschien is de wiskundig begaafde wel een muzikale zwakkeling. Het is de kunst van de school in ieder kind de eigen waarde te ondekken, zodat het kinds eigenwaarde stijgt en tegelijk de weerbaarheid tegen stress toeneemt.

Het mag echter geen constante afremming worden voor de intellectueel sterkeren. De war for talent zal nooit (meer) stoppen en dat is maar goed ook. Stel je eens voor dat we Einstein constant verplicht hadden makkelijke wiskunde te bedrijven? Of dat Newton zich enkel moest bezighouden met hoe hij van die gevallen appel appelmoes kon maken?

Diversiteit is belangrijk. Mijn grootmoeder zei altijd “er zijn er van alle soorten nodig”. Deze simpele boerenwijsheid lijken we soms te vergeten. Het lijkt alsof er maar van één soort nodig zijn en vooral dat veroorzaakt stress in het onderwijs.

Laat ons dus meer aandacht krijgen voor diversiteit. Als we in ieder van ons de eigen-waarde kunnen aanstippen, is er meer ruimte ook de ander-waarde van anderen te (h)erkennen. Als we zelf weten wat we waard zijn, is er minder nood aan navelstaarderij (iets waar Vermassen ook regelmatig naar verwijst in zijn boek als mogelijke oorzaak voor het meer voorkomen van geweldplegingen).

Zegt een andere oude wijsheid niet immers “hou van een ander zoals van jezelf”? Of anders gezegd: je kan pas van een ander houden als je van jezelf houdt…

Ik hoop dan ook dat het komend decennium het onderwijs in zijn geheel eens terug durft afwijken van het linkse politiek-correcte denken dat we allemaal universiteitsstudenten in spe zijn en dat er eens terug een minister van onderwijs komt die durft zeggen dat er verschil moet zijn.

Leterme is aan zijn tweede zit(termijn) begonnen en het lijkt er op alsof hij van plan is om te blijven zitten en vooral niet te bewegen. Van rustige vastheid zijn we nu bij vastgeroeste vadsigheid beland…

Ik heb even zijn regeerverklaring door Wordle gehaald voor een eerste snelle analyse:

Met een vergrootglas heb ik het woord institutionele teruggevonden.

Voor de volledigheid nog eens zijn vorige regeringsverklaring door Wordle gegooid:

Daarin zie je de woorden Gemeenschappen en Gewesten toch al groter staan…

Het verschil wordt meteen duidelijk: de man van 800.000 kiezers is nu de man van “Je hebt me 800.000 maal belogen”…

Mijn N-VA collega en vriend Nick Mouton schreef gisteren het volgende op zijn blog:

Politici in adviesraden Lovendegem: Nieuwe Politieke Cultuur?!?

Onze gemeente telt 10 adviesraden. Zij geven advies over het beleid. In de meeste adviesraden zitten geen politici. Dat lijkt mij ook normaal. Anders beïnvloeden zij de adviezen aan henzelf.

Open VLD Lovendegem volgt deze logica echter niet. Zij zijn verbitterd dat er geen politici mogen zetelen in de nieuwe Adviesraad lokale economie. Dat is toch wel de wereld op zijn kop. Noemt men dat nieuwe politieke cultuur?

Ook wordt het voorgesteld alsof ik de oppositie buiten houdt om de ‘controle’ uit te schakelen. Belachelijk. De verslagen en conclusies van de vergadering zijn namelijk voor iedereen openbaar.

Neen. Als N-VA blijven wij bij ons standpunt en gaan zelfs verder. Wat ons betreft dienen alle adviesraden samengesteld te worden zonder politieke vertegenwoordiging. Bij de volgende vernieuwing van de adviesraden willen wij dit doorvoeren. Enkel de bevoegde schepen kan de vergaderingen bijwonen als niet-stemgerechtigd lid om uitleg te geven of te antwoorden op vragen. Zo is dat in de meeste gemeenten. En dat kan de volgende legislatuur even goed iemand zijn van N-VA, CD&V, SP.a of wie weet zelfs Open VLD.

Ik ben het daar volstrekt niet mee eens…

Dit is er inderdaad gekomen onder de politiek-correcte druk van de Linkse Kerk van het correcte denken onder de vlag “Nieuwe Politieke Cultuur”, maar is het wel een goede zaak?

We klagen allemaal, zowel politici als burger, steen en been over de kloof tussen politiek en burger. En dan gaan we de kloof institutioneel nog dieper maken door te zeggen dat politici en burgers niet samen aan tafel mogen gaan discussiëren? We gaan ze in aparte organen steken met slechts een vodje papier als doorgeefluik (een verslag is een minimale weergave van het werkelijk advies, ontdaan van alle nuances die in een debat aan bod kunnen komen).

En dan verwonderd staan dat een advies niet gevolgd wordt door het bestuur omdat deze vindt dat men bepaalde argumentatie over het hoofd heeft gezien?

En laat ons ook eerlijk zijn: het systeem dat een schepen (dus van de meerderheid) wel aanwezig is op een adviesorgaan, weegt wel door en is dus bij uitstek een instrument van de meerderheid om te wegen op de adviezen.

En nog eerlijker: grotere partijen wegen wel op de adviesorganen, maar op niet-transparante manier. Ik heb het bij CD&V genoeg meegemaakt dat de niet-mandatarissen uit het partijbestuur in adviesorganen “gedropt” worden om het partijstandpunt te gaan verdedigen, vaak onder de titel van “onafhankelijke”, “gebruiker”, “deskundige”… maar nooit onder “partijmilitant”…

Is eerlijkheid niet nodig om die kloof te verkleinen?

Neen, ik bepleit het omgekeerde. Laat de adviesraden open voor iedereen, ook politici. Dat verkleint de kloof.

Ik vind het niet normaal dat 160 misnoegde boeren – of eender welke beroepsgroep – de macht krijgen om een gans land op stelten te zetten. U wel?

Let op, ik begrijp hun problemen, maar de verhoudingen zijn buiten proportie. 160 mensen die tienduizenden mensen in de problemen brengen en onze economie een pak schade hebben toegebracht… De politie had in deze materie gerust wat harder mogen optreden. Spijkertapijten lijken mij ook te werken bij tractoren, evenals kogels om banden mee kapot te schieten.

En dat wederomom de gevolgen van verregaande liberalisering. Je kan er voor of tegen zijn. Voor sommige zaken heeft het soelaas gebracht, zoals bv telecom. Maar in andere sectoren zoals elektriciteit, posterijen, … heeft het niet veel soelaas gebracht.

En dus ook niet in de landbouw. En dat terwijl landbouw de grootste slokop is in Europa. Ik denk dan ook dat Europa zelf eens moet kiezen wat voor beleid ze voert: ofwel is Europa volstrekt liberaal ingesteld en dan moeten we de landbouw niet meer zo zwaar subsidiëren. Spijtig voor die boeren, maar het is tegelijk oneerlijke concurrentie voor het zuiden, waar inheemse boeren op hun buurt ook kapot geconcurreerd worden met dumpingmelkpoeder.

Ofwel is Europa protectionistisch, maar dan zou dat ook wel in andere sectoren mogen waar veel meer mensen last hebben van de mislukte liberalisering.

Dit zijn van die momenten dat ik ook eurosceptisch ben. Europa lijkt een veelhoofdig geldverslindend monster zonder duidelijke visie.

Spijtig dat daarvoor nooit eens 160 mensen de E40 gaan blokkeren.

De laatste dagen beheersen twee zaken het nieuws: het hoofddoekenverbod en de nazi-onthaalmoeder uit Hoboken.

Ik vind het angstwekkend om te zien waar De Staat zich mee bemoeit. Ik gebruik De Staat als verzamelbegrip voor alle regelgevende en regelnevende overheden, dus inclusief gerecht, GO-commissies, politiek, ed…

Ik stel vast dat De Staat kortweg enorm veel over onze hoofden gaat beslissen (sic!).

De ene instantie beslist immers dat we geen hoofddoeken mogen dragen, de ander zegt dat we het wel moeten toelaten. Vrijheid van godsdienst wordt hierbij als een alles overheersende vrijheid voorgesteld.

Anderzijds veroordeelt de ganse goegemeenschap – of beter gezegd, de linkse kerkkliek – de nazi-onthaalmoeder uit Hoboken om de ideeën die ze in haar hoofd heeft. Ze wordt zelfs gebroodroofd door de overheid, want onder druk van de minister moet Kind & Gezin nu haar attest intrekken.

Ik stel dus vast dat de vrijheid van godsdienst (voor moslims) veel zwaarder weegt dan de vrijheid van meningsuiting (voor Vlamingen).

Ik zet twee zaken tussen haakjes omdat ik geen keuze kan maken uit volgende mogelijke conclusies:

a) men acht de vrijheden voor de ene bevolkingsgroep belangrijker dan voor de ander

b) men acht de ene vrijheid tout court belangrijker dan de ander

In het geval van optie A zijn we aan een gevaarlijk parcours bezig. Vrijheden gelden universeel voor iedereen. Als we een vrijheid relatief belangrijker vinden voor de één dan voor de ander, dan is onze samenleving aan het afglijden en vervalt De Staat tot een bananenrepubliek waar enkelen zowel over het één als het ander gaan oordelen.

Optie B is wat mij betreft zo mogelijk nog veel gevaarlijker. Voor mij is de vrijheid van mening en zeker die van gedacht een absolute vrijheid waar de overheid zich niet mee mag bemoeien. Dit is wat mij betreft dé grondslag van een vrije democratie.

Ik vind de wetgeving rond racisme en het prutscentrum van De Witte een wandrocht in onze samenleving. Elk idee, hoe verwerpelijk ook, heeft recht van bestaan. Dat een maatschappij banden legt aan daden is een verplichting. Dat een maatschappij bepaalde ideeën moreel verwerpelijk vindt, moet in een publieke opinie blijken, maar niet in beknottende, laat staan bestraffende wetgeving.

Aangezien het Grondwettelijk Hof reeds besliste dat de wetgeving over antidiscriminatie overeind mag blijven en de Raad van State oordeelt dat de overheid zich niet mag moeien met de hoofddoeken, stel ik vast dat De Staat zich wel mag bemoeien met alles in ons hoofd en met niks op ons hoofd.

Moet dit niet omgekeerd zijn?

Rufy Baeke, ondervoorzitter van het Vlaams Huisartsensyndicaat, kreeg de kans om hun standpunt toe te lichten op de West-Vlaamse regiozender Focus-WTV.

Omdat ik nauw betrokken blijf bij dit dossier, vroeg Rufy mijn medewerking. Voor de aandachtige kijker: ja, dit is bij mij thuis opgenomen en neen, ik heb geen nieuwe echtgenote. Dat was gewoon een figurante.

Het videofragment geeft mooi de situatie weer. Men belicht de situatie in Beernem als zijnde de cijfers incorrect: dit is het stukje informatie dat ik hen heb bezorgd omdat Beernem en Knesselare in dezelfde huisartsenkring zitten en dus samen bekeken worden.

Lees ook voor meer info:

Knesselaarse patiënten in de wachtrij bij huisarts?

Tekort huisartsen krijgt parlementaire en media aandacht

Soms zeggen mensen mij al wel eens “waar gij u toch mee bezig houdt in de politiek”…

Die opmerking had ik recent nog naar aanleiding van mijn bezorgdheid omtrent het tekort aan huisartsen.

Blijkbaar heb ik daar toch het één en ander mee in beweging gezet. Want mijn emails naar sommige personen en instanties hebben die wakker geschud. Dat heeft inmiddels al geleid tot aandacht voor het probleem. Als lokaal politicus was mijn bezorgdheid ook lokaal, maar het blijkt dat ik hiermee een thema heb aangesneden dat breder gaat.

In Limburg is de situatie nog veel schrijnender. Het Belang van Limburg ging met de criteria van 90 artsen per 100.000 inwoners de cijfers in hun gemeenten na en kwam tot de conclusie dat in de helft van de Limburgse gemeenten te weinig huisartsen zijn.

Ook Rufy Baeke, ondervoorzitter van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen, heeft zich in de materie vastgebeten. Dit heeft bij De Morgen geleid tot voorpagina nieuws en een uitgebreid vervolgartikel. Rufy zegt in het artikel zelf “Ik kreeg recent de vraag van een lokale politicus hoe het kwam dat hij in geen drie dagen een afspraak met een huisarts kon krijgen.”

Van Rufy heb ik al een tijd geleden begrepen dat de overheid zelf niet weet hoeveel huisartsen er echt actief zijn. Er zijn er veel met een riziv nummer, maar zoals Rufy Baeke het zelf aanhaalt: “dat zijn er die de bloeddruk van hun schoonmoeder opmeten na hun uren”.

Ook N-VA-senator Louis Ide heeft oog voor de materie. Hij heeft in de Senaat een schriftelijke vraag ingediend om te weten te komen hoe de overheid die lijst voor het Impulseofonds heeft kunnen samenstellen als ze niet over de juiste cijfers beschikt. Uiteindelijk zullen we via het antwoord kunnen dieper ingaan op het probleem in Knesselare (en omgeving).

Als professionele gebruiker moet je soms heel aandachtig blijven bij alles wat bij De Post verandert. Niet alleen de tarieven, maar ook de producten en werkwijzes.

Neem als voorbeeld Taxipost. Eerst zelfstandig, dan kwam er kilopost om pakjes per post te versturen en nu is Taxipost weer integraal onderdeel van De Post en bestaat kilopost niet meer.

Tegelijk verbeterde men het systeem om je pakjes te volgen. Ieder pakje krijgt een etiket met een barcode. Sinds dit jaar kan je zelfs online die etiketten aanmaken en aankopen via het eShipper systeem. Werkt allemaal prima (na wat kinderziektes in het begin).

Maar vandaag stuitte ik toch weer op het feit dat een logge machine zoals De post moeite heeft om zichzelf te laten volgen. Ik gebruik sinds kort een frankeermachine en dus wil ik zo weinig mogelijk nog naar De Post gaan. Dus heb ik oa etiketten voor aangetekende zendingen nodig en etiketten voor pakjes te verzenden.

Via de search functie op de site van De Post vind je niks. Pas na een bezoekje aan het postkantoor krijg je een URL waar je Taxipost etiketten kan bestellen om te gebruiken met frankeermachines.

Professioneel, niet?

Jaja, tot de volgende stap. Ik vul mijn machinenummer in en ik krijg <%media(20090811-taxipost-etiket.pdf|dit resultaat)%>: een ordinaire programmeerfout, want een frankeermachinenummer bestaat altijd uit 4 letters en 5 cijfers, dus nogal dom dat je dit veld dan als integer wil behandelen. Testing en debugging, het gebeurt bij De Post ofwel niet ofwel in het productiesysteem blijkbaar.

Gelukkig had ik op die pagina van taxipost iets zien staan wat “Gebruikershandleiding bij frankeermachines” noemt. Straf dat dit hier staat en nergens een link van op de site van De Post in het hoofdstuk over frankeermachines.

In die pdf lees je op pagina 28 dat je materiaal kan bestellen op www.depost.be/materiaal.

OK, volgende poging, misschien kan ik daar ook de briefjes voor aangetekende zendingen downloaden.

Het formulier zelf klikt nogal wanordelijk open, maar daar worstel ik me maar door.

Het <%media(20090811-boogiewoogie.pdf|resultaat)%> nadien was echter een giller: this application is not yet in use en de pagina heeft als titel “Boogie Woogie”…

OK, men programmeert bij de Post dus duidelijk in verschillende diensten en rechtstreeks op het productiesysteem.

Gelukkig zijn er nog hier en daar kantoren: daar hebben ze me dan maar etiketten meegegeven, maar wel met de waarschuwing dat er binnenkort nieuwe uitkomen voor frankeermachines. Zucht…

Joëlle Milquet blijft de Waalse benuttingsstrategie verder uitmelden (sic).

Ze heeft inmiddels een nieuw “crisisplan” klaar: begeleiding voor 50-plussers, 2000 euro (door de federale overheid betaalde) lastenverlaging voor 45-plussers die hun job zijn kwijtgeraakt, ….

Kortom een reeks maatregelen die eigenlijk regionale bevoegdheden zijn. Slim gezien natuurlijk om dat onder het mom van de crisis nu perse federaal te willen regelen.

Zo trekt ze ten eerste stilzwijgend een regionale bevoegdheid terug naar het federale niveau. Dit is een voorbeeld van de usurpatie waar de N-VA voor waarschuwde. Eenmaal die stap gezet, zal het federale niveau dit niet makkelijk opnieuw lossen. Ik denk dat men op termijn dit dan terug zal federaliseren met als argument “het is de facto toch al terug federaal”.

Een ander voordeel is natuurlijk dat de Walen dan wederom zelf niet moeten betalen voor hun falend werkgelegenheidsbeleid. De federale pot wordt toch grotendeels door inkomsten uit Vlaamse arbeid gespekt. En het merendeel van het geld kan naar Wallonië vloeien want daar zijn de meeste werklozen die in aanmerking komen voor deze plannen.

Als je dan weet dat De Standaard deze week becijferde dat de federale overheid maar 40% meer kan betalen van haar uitgaven, dan kan je niet anders dan vaststellen dat de Walen echt met vuur spelen. Bart De Wever had geen ongelijk toen hij stelde dat de Walen aan de lege federale uier willen blijven trekken.

Dit alles is natuurlijk enkel mogelijk omdat Van Rompuy Un volledig door franstaligen wordt gedomineerd.

Ik kan enkel maar hopen dat de Vlaamse overheid deze keer ook eens het spel van conflicten zal gebruiken: een terechte “ho maar, dit is regionaal beleid”…

Dat is althans mijn conclusie bij het verhaal dat maandag in De Standaard verscheen.

Er zouden immers twee topambtenaren tegelijk benoemd worden: de directeur-generaal bij de RVA en de directeur-generaal bij Pensioenen. Mooi in een taalevenwicht: een Franstalige bij de RVA en een Vlaming bij Pensioenen.

Maar wat blijkt nu? De adjunct op Pensioenen is ook al een Vlaming, dus “no passeran” voor nog een Vlaming aan de top van Pensioenen. Dat moet een Franstalige worden, want de regels zeggen dat de DG en adjunct van een verschillende taalrol moeten zijn.

Men kan dus nu de examens opnieuw doen, want men gaat dus inderdaad op zoek naar een Franstalige DG.

Maar omgekeerd heeft men niet gewacht om de DG bij de RVA te benoemen. Dat is gebeurd.

Met dus als resultaat dat de regering Van Rompuy Un twee Franstalige topambtenaren gaat benoemen en geen enkele Vlaming.

Waar is het taalevenwicht dan plots gebleven?

Valt het mij alleen op dat dit enkel kan omdat we een Franstalige meerderheidsregering hebben? Eerst het verplichte taalevenwicht inroepen op niveau van de DG en zijn adjunct om wetens nillens binnen een paar maanden de taalpariteit onder topambtenaren te negeren?

Zo wordt er stilaan weer een stuk gefranconiseerd. Alle stappen van de Franstaligen lijken alsmaar in die richting te gaan: uitbreiding van Brussel, een corridor, goedkeuring van het minderhedenverdrag, uitverkoop van nationale economieën aan Franse staatsinstellingen, …

Wie binnenkort niet Franstalig is, zal het moeilijk krijgen om nog een topfunctie te krijgen in het bankwezen, energiesector en nu duidelijk ook al in de ambtenarij.

Mogen we dan eens duidelijk stellen dat we weer eens in het zak worden gezet?