David Geens – De kunst van het mogelijke

Waarschijnlijk hebt u het zelf al wel eens meegemaakt. U moet op een vergadering samenwerken in een kleinere groep en u bent teamleader.

Hoe gaat u dan samenzitten? Het logisch verstand – u weet wel, dat stuk intelligentie dat u kan gebruiken zonder bij na te denken – zegt u dan dat u met uw teamleden samen gaat zitten en dat u als voortrekker in het midden gaat zitten zodat u vlot kan overleggen.

Dat was ook mijn gedacht toen ik Fons De Neve, voorzitter van onze gemeenteraad, vroeg om een kleine wijziging van de tafelschikking van onze fractie.

Momenteel zit ik als laatste in de rij van onze vijf fractieleden. Niet echt handig om als fractieleider snel en eenvoudig (lees: zonder storend te werken) overleg te plegen binnen onze fractie.

Dus vroeg ik Fons De Neve onlangs of we onderling van plaats mochten wissselen. Niemand zou daar last van hebben.

Maar het antwoord was niet zo positief als de oproep van de voorzitter van de vorige gemeenteraad. Het was gewoon een njet.

Spijtig…

Nu moet ik dus als ik snel iets wil doorgeven aan de rest van mijn fractie, rechtstaan, of over tafel gaan hangen of zelfs regelmatig een schorsing aanvragen. Men kan blijkbaar de mond vol hebben over hoe men zelf communicatie hoog in het vaandel draagt en tegelijkertijd de communicatie bij de tegenstander proberen monddood te maken.

Ik had vorige week een andere aanpak verwacht van Fons… Ik geloofde er in dat hij als voorzitter boven de politieke partijen zou proberen te staan.

Men zegt vaak dat politiek een ver-van-ons-bed-show is geworden, maar in Knesselare en Ursel lijkt het daar toch niet echt op.

Een eerste bewijs was er in het feit dat afgelopen zondag tussen de 1600 en 2000 mensen (afhankelijk van welke bron ik raadpleeg) zijn afgezakt naar het hapjesfeest van onze nieuwe burgemeester. Ik was er trouwens niet – noem mij gerust voor één keer een slechte verliezer – omdat ik op dat moment nog in mijn gat gebeten was omwille van de eerste gemeenteraad.

Een ander bewijs zie ik op deze site, met soms enkele honderden bezoekers op één dag. Het aantal bezoeken per dag is gedaald na 8 oktober, maar blijft de laatste tijd goed op peil en zelfs lichtjes stijgen. Ik kan er enkel blij om wezen.

Maar deze week viel er nog een bewijs in mijn brievenbus: ons dierbaar parochieblad bleek zowaar bijna 2 pagina’s politiek nieuws te brengen.

Uiteraard en geheel terecht gaat de eerste aflevering over onze nieuwe burgemeester: ere wie ere toekomt – ik zou het niet anders willen zien, zelfs niet omdat Jezus wél de gewoonte had eerst naar de marginalen in onze maatschappij om te kijken.

Neen, ik was echt blij om te lezen dat JvdC het wierrookvat uit de kerk zo ambachtelijk had weten om te smeden tot de literaire variant ervan.

Ik heb zelf al meermaals gezegd dat het één van mijn betrachtingen is om politiek toegankelijker te maken (alleen daarom al steek ik zoveel tijd in deze blog), dus ik vind het fantastisch dat onze parochie openstaat om ook dit belangrijke aspect van onze samenleving te belichten.

Men moet de scheiding van Kerk en Staat niet omvormen tot een onoverzichtelijke Berlijnse muur, nietwaar?

Ik kijk dan ook al met enorm veel belangstelling uit naar de volgende edities. Want waarachtig, uit deze hemelse bazuinen moet nog meer nieuws volgen over het reilen en zeilen van onze schat van onze gemeente. Nu burgemeester Tanghe uitgebreid in de spotlights heeft gestaan, neem ik aan dat het letterpodium van ons parochieblad ook zal betreden worden door onze schepenen, die we allemaal ook beter willen leren kennen.

En voorwaar, ik zeg u, stiekem hoop ik dat de kerkelijke heraut aan het eind van hun politieke reeks ook enige lijnen wil besteden aan de dames en heren van de oppositie. Immers zei Jezus niet: wie eer brengt aan de kleinsten onder ons, brengt eer aan God?

In Het Nieuwsblad kon je lezen dat Zomergems gemeenteraadslid Martine Lataire-Gyssels (CD&V) 7 dagen op 7 de ombudsvrouw wil zijn in de gemeente.

Tijdens haar campagne had Martine al haar GSM-nummer rondgestrooid en mocht men haar bellen voor allerlei problemen.

Ik citeer uit het artikel:

Lataire-Gyssels denkt meer te kunnen doen dan vroeger. “Vroeger gaf ik zaken door, het schepencollege reageerde dan schriftelijk dat het te gepasten tijde voor een oplossing zou zorgen. Nu zal ik in staat zijn om korter op de bal te spelen. Als gemeenteraadslid heb ik meer armslag en zal ik de situatie beter kunnen opvolgen.”

(bron: Het Nieuwsblad)

Fantastisch om dit te lezen, vooral omdat het volledig ook mijn mening is over mijn komend mandaat, maar tegelijk verwonderlijk, want eigenlijk zie ik dit gewoon als de taak van een raadslid.

Ik heb ook al altijd getracht vlot bereikbaar te zijn. Mijn email, telnr en GSM-nummer staan altijd al op deze website, er kan zelfs anoniem iets gemeld worden.

Ook in het verleden heb ik getracht te helpen waar mogelijk, door de juiste diensten op de hoogte te brengen van een probleem. De meeste gemeentelijke diensten hebben me nooit wandelen gestuurd omdat ik geen raadslid was – integendeel.

Nu ik raadslid word, zal ik inderdaad nog meer kunnen doen, aangezien ik nu rechtstreeks toegang zal hebben tot bepaalde informatie. Want als oppositielid kan ik voornamelijk daarmee helpen: problemen signaleren, informatie doorgeven en zaken opvolgen. Het effectief uitvoeren is een taak van het college.

Het verwondert me dus dat dit extra aandacht moet krijgen in de media. Welnu, ze mogen ook mijn nummer publiceren. Liefst ook mijn emailadres en website. Een GSM-gesprek kan je niet altijd en overal aannemen, een email is soms ook makkelijker om duidelijke bepaalde informatie bij de hand te hebben en door te sturen.

Dienstbetoon is een vies “politiek incorrect” woord geworden. Er waren uitspattingen. Er waren tijden dat een jobke bij het spoor niet mogelijk was zonder kruiwagen.

Maar men heeft het kind met het badwater weggegooid: zonder dienstbetoon is die kloof tussen burger en politieker alleen maar groter geworden. Politiek is de kunst van het mogelijke; politieken is ten dienste staan.

Kortom, net zoals vroeger, meldt gerust als een gracht niet gekuist wordt, er putten in een voetpad zitten, straatlampen niet branden, enz…

Benedikt had al voor de verkiezingen aangekondigd dat bij verlies voor de GVP, voor hem het verhaal ten einde zou zijn. Zes jaar oppositie in Maldegem, zes jaar oppositie in Knesselare, hij was en is moegestreden en daar heb ik alle begrip voor.

Benedikt heeft ook een moeilijk politiek jaar achter de rug. Iedereen weet dat “de vijf” vertrokken zijn om persoonlijke conflictredenen met Benedikt en dat ze dit nooit onder stoelen of banken hebben gestoken.

Tegelijk weet ik persoonlijk ook dat het hem professioneel alsmaar beter voor de wind gaat en zijn advocatenpraktijk steeds verder groeit, een heel stuk verder dan dat ik hem 2 jaar geleden hoorde plannen. Dat alles had er al toe geleid dat hij een stap opzij had gezet en lijstduwer werd.

Nu neemt hij moegestreden afscheid van de Knesselaarse politiek, samen met André Martlé.

“Na de verkiezingen heb ik de uitslag meteen aan de kant gelegd en was het voor mij duidelijk dat politiek in Knesselare niets voor mij is. Ik heb zes jaar keihard gewerkt als oppositieman, maar blijkbaar is daar geen waardering voor. In Knesselare worden niet de werkers, maar wel de volksvrienden beloond in de politiek. Knesselare is de derde slechtst bestuurde gemeente in Vlaanderen. Maar toch geeft de kiezer Tanghe en zijn ploeg de kans om verder te doen. Op die manier wil ik echt niet meer aan politiek doen. Mijn gezin heeft mij door de politiek al veel moeten missen en het is nu tijd om die verloren tijd in te halen.”

(bron: Het Laatste Nieuws)

Ook André Martlé stopt met de Knesselaarse politiek, na drie legislaturen mee aan de kar getrokken te hebben. André is nog zeven jaar voorzitter geweest, eerst van Volksbelangen, nadien van de pas opgerichte GVP.

Ik begrijp ten volle hoe ze zich nu voelen en waarom ze deze beslissing hebben genomen. Dat doet echter geen afbreuk aan het feit dat ik dit jammer vind en niet graag afscheid neem van mensen met een politiek inzicht dat onze gemeente goed kan gebruiken.

Ik wil ook benadrukken dat dit alles gebeurd is in samenspraak met het bestuur van onze partij. Benedikt en André laten de GVP niet zondermeer in de steek en ze keren de GVP zeker niet de rug toe. Beiden willen ze in de eerste plaats plaats maken voor nieuwe mensen die nu de fakkel van hen kunnen overnemen en met vernieuwde energie en moed aan een nieuwe oppositielegislatuur willen en kunnen beginnen.

Daarom wil ik hen bedanken. Na zulke ontgoocheling vergt het ook moed om dit te doen. Per slot van rekening hadden ze ook gewoon kunnen gaan zetelen aangezien ze rechtstreeks verkozen zijn. Je moet moed hebben om te zien dat er nood is aan iets anders, aan mensen die ondanks de kleine fractie die we maar zullen vormen, er toch zullen voor zorgen dat een volstrekte meerderheid niet afglijdt tot een Zuid-Amerikaanse dictatuur.

Maar vooral ook bedankt voor het geleverde werk van al die jaren. Het heeft niet mogen lonen zoals we gehoopt hadden, maar er zijn mensen die het zeker naar waarde weten en zullen weten te schatten.