David Geens – De kunst van het mogelijke

Vandaag blokletteren de kranten gewoon kritiekloos de persmededeling van de orde van advocaten, met name dat de gewone gebruiker die 21% BTW integraal zelf zal moeten betalen. Stilzwijgend suggereert men dat de advocaten die BTW ook gewoon moeten doorstorten en geen winst doen.

Geen enkele krant echter plaatst er de bemerking bij dat advocaten vanaf dan ook BTW mogen aftrekken.

Laat ons eens een voorbeeld nemen met een voor en na beeld.

Nu: een advocaat rekent 100 euro aan zijn client en heeft 25 euro kosten (kantoormateriaal, verwarming, enz…). Hij houdt dus 75 euro belastbaar inkomen over.

Binnenkort: een advocaat rekent 121 euro (100 euro + 21 euro BTW) aan. Hij heeft nog steeds 25 euro kosten (zijnde 20,66 euro + 4,34 euro BTW die hij aftrekt van de door te storten BTW). Hij heeft nu dus een belastbaar inkomen van 100-20,66 = 79,34 euro. Oftewel 6% meer winst in dit voorbeeld.

Kortom, advocaten hebben dus wel degelijk ruimte om niet zomaar 21% duurder te worden, maar procentueel hun kosten in mindering te brengen van die stijging.

Mijn advocaat is bij deze dus gewaarschuwd.

Het begon in mijn koker als een klein idee na het lezen van de toespraak van Jan De Nul. Samengevat zegt hij het volgende:

‘We zien dat er van de 11 miljoen Belgen 6,1 miljoen de leeftijd hebben om te werken. Wel, er werken er 3,1 miljoen. Er is gewoon geen goesting om te werken. Omdat het zonder werken ook kan. We hebben zoveel systemen opgebouwd om betaald te worden zonder te werken. Maar we mogen niet vergeten dat die 3,1 miljoen mensen die wel werken, 8 miljoen anderen die niet werken, moeten onderhouden. Politici mogen doen wat ze willen, maar die 3 miljoen zullen nooit tevreden zijn.’

Ik ben daarop gaan nadenken waarom dat een fundamenteel probleem is. Het antwoord is heel simpel en dubbel: De Nul heeft gelijk dat de verhouding helemaal scheef zit en dat niet-werken te veel loont. Maar deel twee van het antwoord is dat ons overheidsbeslag dat trouwens veel te groot is (20% meer per capita dan in Duitsland), vooral gefinancieerd wordt door belasting op arbeid. Dat is dubbel nefast: omdat er zo weinig mensen werken, wordt dat werk zo zwaar belast dat het verschil met niet-werken te klein is.

Ook demografisch zullen de door Jan De Nul geciteerde cijfers niet beter worden. We mogen immers niet vergeten dat de babyboomers stoppen met werken. Niet dat ze op pensioengerechtigde leeftijd komen, ver van, maar wel op de leeftijd waarvan zij vinden dat stoppen met werken tot de geplogenheden horen (volgens de huidige cijfers ergens tussen de 55 en 60, ruim genomen).

Dat is dus een grote hoop mensen die nu stopt met bijdragen aan het systeem en er al weer beginnen uit te halen via allerlei brugpensioenen en tijdskredieten en diens meer. Dus moet je de kleiner wordende groep werkers nog harder gaan belasten (zoals Di Rupo nu constant doet).

Ik pleit daarom om een fundamentele omschakeling van belasten: ipv arbeid te belasten moeten we consumptie gaan belasten.

Immers, die ganse babyboom generatie is ook wel de SKI-generatie. SKI staat daarbij voor “spending your kids inheritance”. Een fenomeen dat door trendwatchers al enige tijd terug is opgemerkt: deze generatie van jon gepensioneerden is nog fit genoeg om ruim van het leven te profiteren. Ze hebben de tijd en de middelen daartoe en gaan dus fervente consu(ver)meerders worden.

Tegelijk is het dus ook de generatie die niet meer spaart voor de volgende generatie, maar zoveel egoïsme vertoond door het eigen geld zelf te gaan gebruiken om hun goede jaren op te vullen met uitgebreide consumptie. Meer nog, het zal volgens mij ook de generatie zijn die niet alleen de erfenis van hun kinderen opsouperen, maar ook de erfenis van de vorige generatie. Door de betere gezondheidszorg zien we ook de generatie voordien het langer uitzingen en pas de pijp aan maarten geven, wanneer hun erfgenamen nog in staat zijn om die erfenis er door te draaien – in tegenstelling tot vroeger wanneer er vroeger in het levenspad werd geërfd en die centen vaak in vast kapitaal zoals een huis werd omgezet, wat weer diende om voor de volgende generatie een appel voor de dorst te worden.

Kortom, er gaat nu een generatie op rust die nu op korte tijd enorm veel zal spenderen en weinig zal overlaten voor hen die na hen komen. Maar ook aan hun gouden jaren komt een eind en door de voortschrijdende geneeskunde zal deze generatie nog ouder worden en nog langer zorg nodig hebben en dus geld. Want het is de generatie die groot geworden is met de idee dat de staat voor alles zorgt. Vandaar ook hun gedrag om “op tijd” te gaan profiteren van “het systeem” en hun verwachting van zelf niet te moeten zorgen voor hun oude dag.

Volgens mij kunnen we alleen voldoende buffers en vergrijzing opvangen als we alsnog die generatie gaan belasten op hun gedrag, namelijk op consumptie.

Veel politici zullen echter schrik hebben van die omslag en argumenteren dat belasting op consumptie negatief is voor die consumptie en dus voor de economie. Ik denk echter dat mits een fundamentale ommezwaai de lasten op arbeid zoveel omlaag kunnen dat werken echt zal lonen en zoveel meer zal geven zodat de koopkracht er op vooruitgaat, mede doordat arbeid en productie goedkoper wordt en daardoor veel consumptiegoederen ook goedkoper zullen worden in productie. Die extra marge die vrijkomt kan dan de belasting op consumptie voeden zodat de eindprijs van consumptie niet (veel) zal stijgen.

Ik ben geen econoom, ik kan dit alles niet gaan uitrekenen. Maar ik zou graag hebben dat deze zienswijze eens bestudeerd wordt door een studiedienst die eens durft met deze uitgangspunten te vertrekken.

Wie Het Nieuwsblad leest, heeft gemerkt wat het standpunt is van Groen omtrent huiseigenaars. In Maldegem, waar Groen mee bestuurt, gaat men de opcentiemen (de grondbelasting, zeg maar) opdrijven.

Mij verwondert het niet. Op de vorige gemeenteraad opperde Roland Bonami van Groen al krek hetzelfde idee: schaf de leefbaarheidsbelasting af en voer een extra belasting in op het kadastraal inkomen in.

Ik snap de bedoeling van Groen niet.

Allereerst tref je daarmee weer in de eerste plaats jonge gezinnen. Het zijn meestal jonge gezinnen die nieuwe, ruimere woningen bouwen (vergeleken met ouderen die in hun oude huizen blijven wonen of verhuizen naar een appartementje).

Kadastrale inkomen worden al decennia niet aangepast. Een grote villa van 20 jaar die meer waard is dan een nieuwe tweewoonst, zal toch een lager kadastraal inkomen hebben.

Sleutelen aan de opcentiemen is dus rechtstreeks in de zak zitten van hen die het nodig hebben om rond te komen met hun gezin.

Wat is dan de bedoeling van Groen? In hun ogen zijn huiseigenaars allemaal rijke mensen die het milieu verpesten. Moeten we dan allemaal plaats ruimen? Mogen er enkel nog grote woonblokken in de stad komen die op sociaal-communistische manier worden beheerd?

In Maldegem zullen ze snel leren dat stemmen op Groen een dure stem is: zij zullen nog linkser dan socialisten het geld zoeken waar ze menen dat er geld te vinden is, om het uit te delen aan bomen en hen die “behoeftig” zijn.

Ik heb altijd al een natuurlijke afkeer gehad van socialisme in zijn huidige vorm, hoewel ik principieel socialisme een mooie richting vind. Delen met mekaar, de zwakkeren helpen, dat zit in mijn bloed.

Maar toch heb ik net weer eens ontdekt waar de huidige SP.a mis in zit en waarom ik veel meer geloof in het verhaal van N-VA. Gewoon door een vergelijking van de kiesprogramma’s van beide partijen in de grootsteden.

Ik kan het heel eenvoudig samenvatten: N-VA praat over dingen die moeten en SP.a heeft het voortdurend over kunnen.

Socialisme is tegenwoordig een vrijblijvende supermarkt zonder kassa: je kan dit nemen, je kan dat gebruiken, je kan consumeren zoals je wil, en dan op het einde kan je ook betalen. Hoeveel zouden dat doen, denk je? Ik vind het prachtig dat onze maatschappij veel kansen biedt aan zwakkeren, maar je houdt hen zwak als je hen niet aanzet tot dingen.

Eigenlijk vind ik het pervers van de SP.a. Ik geloof in het spreekwoord “geef een hongerige een vis, en hij heeft morgen weer honger; leer hem vissen en hij heeft nooit meer honger”. Socialisten zitten tegenwoordig zelf in pluche zetels, en geven van daar af en toe een sprotje uit eigen zak en verplichten de anderen hun grote vissen af te geven.

N-VA durft ten minste het werkwoord moeten gebruiken. Dat noem ik een werkwoord. Kunnen is dat niet.

Geen rechten zonder plichten. Het klinkt simpel maar zo moet het zijn. Je kan maar krijgen van de maatschappij als je haar respecteert en bijdraagt. Ja, zelfs een zwakkere kan bijdragen. Niet financieel als het niet gaat, niet als je gehandicapt bent, maar altijd zijn er manieren om bij te dragen. Al was het maar door de regels van die maatschappij te respecteren.

“Don’t ask what your country can do for you, but what you can do for your country”. Om die oude uitspraak draait het nu in deze verkiezingen. We weten dat als we nog langer aan de rode uier willen hangen, dat deze leeggezogen toeklapt en er nooit nog een druppel melk zal uitkomen. Is het eens geen tijd dat we beseffen dat we de koe ook eten moeten geven?

De verkiezingen morgen zal in de grootsteden wat mij betreft aantonen welke groep de grootste is: de verstandige Vlaming met verantwoordelijkheidsbesef of het linkse profitariaat.

Afgelopen dagen is er veel te doen omtrent de oprichting van een islamtische rechtbank.

In de eerste plaats geloof ik niet dat er veel zal gebeuren. Aangezien de oprichting gebeurt door Sharia4Belgium beschouw ik het eerder als de zoveelste provocatie.

Indie die rechtbank er wel komt, vrees ik dat ze buiten deze provocatie onder de radar zal werken. Het zou me zelfs niet verwonderen moest ze eigenlijk al een tijdje draaien.

In Antwerpen mogen de socialisten zulke rechtbanken dan wel positief vinden, het klopt totaal niet met hoe wij onze maatschappij zien. “Ze bemiddelen enkel maar, net zoals de pastoor vroeger, ” zegt schepen Monica De Coninck. Laat daar net al de eerste waarheid in besloten vinden dat wij in onze maatschappij al lang hebben gesteld dat de pastoors in zulke zaken niks meer te zeggen hebben. Onze maatschappij heeft er voor gekozen om zulke disputen te regelen voor de geëigende rechtbanken.

We mogen immers niet vergeten dat de Sharia wetgeving zichzelf belangrijker vindt dan eender welke reguliere wetgeving. De Antwerpse schepen mag dan wel al vinden dat een islamitische rechtbank geen gevaar inhoudt omdat ze geen machtsmiddel heeft, de morele groepsdruk om te plooien naar de vonnissen van deze rechtbanken zal de facto ze rechtsmiddel geven binnen de moslimgemeenschap.

Ik geef een voorbeeld: in onze rechtspraak zal bij een scheiding de vrouw meestal de kinderen toegewezen krijgen, samen met alimentatie. Denkt u dat – zelfs al is er zulk vonnis – dat een moslimvrouw die door de sharia uit de echt gescheiden (waarbij dus de man altijd de kinderen toegewezen krijgt en geen alimentatie moet betalen), zich opnieuw naar onze rechtbank zal begeven om “ons” vonnis af te dwingen, op straffe van uitsluiting van haar geloofsgemeenschap? Haar familie, vrienden, eventueel nieuwe partner, zullen deze vrouw uitsluiten als ze zich niet plooit naar “hun” vonnis.

Laat ik duidelijk wezen: het gaat mij er niet om dat dit islamitisch is, het gaat mij er om dat wij in onze democratie gekozen hebben voor de klassieke driedeling van de macht die mekaar in evenwicht houden: wetgevend, uitvoerend en de rechterlijke macht. Als je daarin binnen één pijler een parallelle macht opricht, ontwricht je dit evenwicht en is het enkel de eerste stap om ook in de andere pijlers parallelle machten op te richten.

Deze “rechtbank” mag dan misschien enkel “morele” macht hebben, we mogen niet vergeten dat we in een samenleving eigenlijk onze morele wetten formaliseren in echte wetten en rechtsspraak. Het oprichten van een andere morele rechtbank, is dus een duidelijke verwerping van onze maatschappij en is een duidelijk signaal dat men algemeen onze moreel en onze samenleving omver wil werpen.

We mogen dit dus geenszins aanvaarden.

Een hele tijd geleden kreeg ik het op mijn systeem dat je mooie reclame krijgt van Kruidvat en je dan subito presto naar de winkel gaat en net datgene wat in promotie staat al uitverkocht is, maar toevallig wel een groter exemplaar of verpakking heeft dat niet in promotie is, maar wel op voorraad.

De laatste keer ging het om enkele popjes voor de kinderen: de dag dat de folder in de bus stak, waren er in alle winkels van Kruidvat in de ruime regio geen promo exemplaren meer.

Net in die week was er aandacht voor de veroordelingen van Lidl en Carrefour voor zulke praktijken en aangezien ik nogal voorstander ben van rechtvaardigheid, heb ik een brief geschreven aan de economische inspectie.

Deze hebben me nu laten weten dat er Proces Verbaal is opgemaakt en Kruidvat een minnelijke schikking heeft gekregen. Ik hoop dat ze daarmee toch eens het signaal hebben gekregen dat ze de consument niet kunnen blijven bedriegen.

Een cliché is een cliché omdat het zo cliché is. Daarom begin ik met een mooie: “mijn vrijheid stopt waar die van een ander begint”. Mooi basisprincipe, waar heel veel moraliteit uit te halen valt als je wetten maakt in een maatschappij.

Want de maatschappelijke normen zijn eigenlijk wettelijke toetsstenen aan dit filosofisch principe. Individueel willen we misschien net iets meer vrijheid ten koste van een ander.

Onze samenleving heeft al eeuwen iets tegen maskers. Maskers dienen om te verbergen en enkel wie iets kwaads in gedachten heeft, wil zich verbergen. Als je morgen iemand op straat tegenkomt met een boevenmasker, zal je je niet veilig voelen. Onze samenleving heeft er dus al lang voor gekozen dat we op straat onze openlijk en zedig gedragen. Dus geen boerka’s.

Trouwens, niet alleen “geen boerka’s”. We willen ook geen naaktloperij zien op straat. We willen niet de hoek omgaan en een vrijend koppel zien. Dat mag allemaal dan als “individuele vrijheid” betiteld worden, je mag het misschien zelfs uitroepen tot je persoonlijke religie, maar sorry, wij willen dit niet op straat.

De linkse rakkers mogen dan weer op hun achterste poten gaan staan, ik lig er niet wakker van hun hypocrisie. Ze hebben een ziekelijke voorliefde om de uitwassen van de islam te verdedigen. Ik zou de eerste socialist of groene nog willen horen pleiten om bijvoorbeeld het reeds genoemde nudisme op straat te horen verdedigen als voorstander van individuele vrijheid.

Weet je, eigenlijk is het zelfs grappig dat de voorspraak net uit linkse hoek komt. Individuele vrijheden zijn immers een rechts gedachtengoed. Het is eerder links om net de belangen van de gemeenschap te laten primeren. Tot daar maar weer eens een overdenkertje of de N-VA bijvoorbeeld met haar standpunten nu eerder rechts dan links is.

Zeggen dat het gaat om twee tieners die experimenteren met de uitdrukking van hun zelf-zijn, is een verzachtende omstandigheid, maar is geen alomvattende clementieverlenend argument. Tieners mogen en moeten hun grenzen verkennen, maar moeten dus soms ook tegen die grenzen aanbotsen en moeten dan te horen krijgen dat ze te ver gegaan zijn. We kunnen begrip tonen voor experimenterende jongeren, maar we moeten daarom nog niet toelaten dat ze oneerbare dingen doen. Drugs, criminaliteit, … als ze zich daaraan bezondigen, moeten we ze een halt toeroepen.

Aanzetten tot criminaliteit

Als ik vandaag de foto’s zie in de kranten van Imene en Halina op het gemeentehuis van Sint-Joost-ten-Node, dan stel ik mij de vraag waar de politie was voor de vaststelling van e overtreding van het boerkaverbod. Hebben deze tienermeisjes onmiddellijk een nieuwe boete gekregen?

Zo niet, dan is het aan onze politiek en overheid om te tonen dat ze respect eisen voor hun wetten en het parket opdracht te geven op te treden tegen deze baldadigheid.

Ze kunnen het parket dan trouwens meteen de opdracht geven een onderzoek te openen naar Rachid Nekkaz wegens het aanzetten tot crimineel gedrag.

In het Verenigd Koninkrijk worden jongeren tot 4 jaar cel veroordeeld wegens het opzetten van Facebookpagina’s waarin ze opriepen tot rellen (een uiting van individueel ongenoegen op een individueel gekozen wijze?). Dit behoort tot dezelfde categorie. Iemand die aanzet en actief meewerkt aan het overtreden van wetten, da’s hetzelfde als professor Moriarty in de Holmes-verhalen of Don Corleone in The Godfather. De spin in het midden van het web van het kwade.

Ik ben eens benieuwd of de overheid zal optreden en kijk dan evenzeer uit of de media dit dan gaan goed- dan wel afkeuren.

De rellen in Londen hebben me al enkele dagen bezig gehouden. De vraag over het ontstaan speelt regelmatig door mijn hoofd.

ik kan er niet aan doen maar ik heb sterk het gevoel dat we nu oogsten wat we al tientallen jaren zaaien. Men spreekt van jongeren die vinden dat ze op alles recht hebben en dus gewoon pakken wat ze menen nodig te hebben, zonder vrees om gestraft te worden. En zonder het het verdienen.

Dan denk ik aan Vlaanderen: kan dit hier ook gebeuren? En volgens mij wel.

Onderwijs moet geherwaardeerd worden

Neem nu het onderwijs. ik ben nu zelf ouder en als ik vergelijk wat het onderwijs nu voorstelt tegenover toen ik zelf studeerde: amai, het is zo simpel geworden. Intelligentie aanmoedigen is “not done” tegenwoordig, zo lijkt het wel.

De democratisering van het onderwijs is voornamelijk een socialisering geworden en alles wat we socialiseren in ons land betekent de facto gewoon een nivellering. Sorry, maar de democratisering van het onderwijs is een nobele opdracht, doch is samen te vatten dat iedereen gelijke kansen moet krijgen om degelijk onderwijs aan te vatten.

Het is geenzins de bedoeling dat iedereen gelijke rechten op een diploma heeft. Een diploma is nog altijd het bewijs dat je je iets hebt eigen gemaakt, een bewijs van kunde.

Ik heb het al vaker gezegd: we zijn allemaal even veel waard, maar we zijn niet allemaal gelijk. Als we allemaal gelijk moeten zijn, dan noemen we dat communisme.

En net dat zien we gebeuren in onze maatschappij. We halen de normen constant naar beneden om iedereen gelijk te maken.

We hanteren loonbarema’s, een pak beperkingen in individuele afspraken tussen werkgever en -nemer, om toch maar te voorkomen dat mensen die het waard zijn, meer verdienen. Dit is trouwens nog gekend onder een andere naam: afgunstsocialisme.

Tegelijk gaan we aan de onderkant een pak geld weggeven zonder tegenprestaties en zonder voorwaarden, zoals bv de werkloosheidsuitkering zonder beperking in de tijd. De werkloosheidsval is ook gekend: het verschil tussen werken en sociale uitkering is vaak te klein om aan te sporen tot werken.

Let wel, ik ben de eerste om in de bres te springen voor wie het nodig heeft. Maar om dat sociaal systeem vol te houden, moeten we ook moedig durven zijn en niet betalen aan wie het niet verdient.

Onze economie kan niet doorgroeien omdat we als werkgever moeite hebben met personeel te vinden. Tegelijk staan een hoop mensen aan de dop. Waarom? Omdat ze niet bruikbaar zijn als werknemer. Onvoldoende geschoold, onvoldoende gemotiveerd.

Ons onderwijs moet dringend uit de neerwaartse spiraal gehaald worden. Eenheidsworst is uit den boze. De gelijkwaardering (en niet gelijkstelling) van algemeen, technisch en beroepsonderwijs moet dringend en ten gronde uitgevoerd worden.

Een pakkend gerecht

Als we dan daar ook nog eens de analyse naast leggen van een falend gerecht, dan krijgen we een explosieve mengeling. We hebben een de facto straffeloosheid. Politiemensen geraken gedemotiveerd om nog op te treden, want het gerecht laat de daders sneller vrij dan dat zij hen kunnen oppakken. De agenten worden als tuig behandeld, terwijl het omgekeerd moet zijn.

Als criminele jongeren een ganse gemeente terroriseren en zelfs bepalen wat mag uitbranden en waar niet, moet een burgemeester het niet als onschuldig afschilderen.

Als een minderjarige een andere doodsteekt voor een MP3-speler, moet je niet drie weken later hem belonen met uitstapjes naar de voetbal.

Bouw snel een pak gevangenissen. Voer alle straffen terug uit: zowel die van zeven dagen als die van zeven jaar. Pak eerder die onderkant aan dan de bovenkant door te gaan discussiëren over een verstrenging van de wet Lejeune.

Geef een veroordeelde de kans op reïntegratie in de maatschappij, maar heb ook oog voor het feit dat we moeten bestraffen.

Iedereen verdient een tweede kans, maar wie die kans genadeloos verkwanseld, heeft geen recht meer op genade. Recidivisme moet zwaar aangepakt worden. Ja, zelfs als dat betekent dat iemand de facto levenslang zal doorbrengen in een gevangenis. Er is immers niet alleen de straf voor de misdadiger die telt, maar ook de bescherming van de maatschappij.

Is dat hard? Sinds wanneer is rechtvaardigheid hard? Wie iets mispeutert, moet de gevolgen leren dragen. Anders krijg je Engelse toestanden.

Het begint met opvoeden

Een belangrijke taak is dus weggelegd voor de maatschappij. Persoonlijk vind ik het de taak van de overheid om de slinger van het socialisme die te ver is doorgewipt, een stuk terug te draaien. Is dat een rechts beleid? Volgens mij niet. Is het net niet sociaal om te geven aan hen die verdienen? Zowel ten goede als ten kwade? De zwakken beschermen tegen de sterksten die het recht in eigen handen nemen, is de eigenlijke taak van het socialisme.

Maar als we vanuit de overheid blijven bepamperen, moeten we niet verwonderd staan dat we infantiel gedrag krijgen.

Trouwens, niet alleen de maatschappij moet stilstaan bij het bepamperen. Iedere ouder heeft daarin een loodzware taak. Een kind straffen: dar hoort er bij. Als jouw kind een ander kind pest of uitsluit, dan verdient jouw kind straf.

Als jouw kind een snoepje steelt in de winkel, laat het dan maar publiek excuses vragen. Vernederend? Neen, helemaal niet. We moeten onze kinderen leren dat ze verplichtingen hebben tegenover de maatschappij en daar verantwoording moeten aan afleggen.

Een kind heeft het recht fouten te maken en een ouder heeft de plicht het kind daar uit te laten leren. Wie op 18 jaar die lessen nog moet leren, is een vogel voor de kat.

Fouten maken we allemaal en vergeven, zowel vanuit onze rol als individu als vanuit de maatschappij, is belangrijk en onmisbaar. Maar een oude christelijke wijsheid gaf al aan dat vergeving zonder spijt en boetedoening eigenlijk zonder waarde is.

Kunnen we daar eens werk van maken, zodat we teruggaan naar een rechtvaardige én sociale samenleving? Zonder rellen…

Mensen spreken me aan op straat, met vele vragen. Velen zijn ronduit gedegouteerd door de plotse bocht van CD&V, sommigen hebben nog vragen.

Vragen die vooral gaan over “is dit nu geen goede basis om te onderhandelen?” of “waarom stap de N-VA er uit?” gaan.

Ik had al min of meer een samenvatting gemaakt om hier neer te schrijven, tot ik een goed interview van mijn voorzitter Bart De Wever op VTM zag waar je in 4 minuten de juiste argumentatie hoort, zonder veel franjes.

Ik ben het dus hiermee eens. Het zal mooi wezen, dat akkoord. Aan Vlaamse kant krijgen we dus een zeer nipte meerderheid (48 op 88 zetels) zonder ook maar 1 partij die opkomt voor de Vlaamse zaak aan boord (noem het dus gerust een anti-Vlaams front) tegenover aan Franstalige kant gewoonweg ALLE partijen. Duidelijk dus waar het gewicht zit? En dus op voorhand duidelijk in wiens voordeel het akkoord zal overhellen?

Vlaanderen was reeds de knecht van Wallonië, nu zijn we goed op weg om de slaaf te worden.

De peiling van de VRT geeft de N-VA 33,5%. In de peiling van La Libre halen we zelfs ruim 35%.

Het zijn en blijven maar peilingen maar meer dan ooit zullen ze een invloed hebben op wat er momenteel gebeurt in de regeringsvorming, nu ja, beter regerings-non-vorming genoemd.

De eerste en belangrijkste vaststelling is dat Vlamingen en Walen ieder van hun leidende formatie vinden dat ze goed bezig zijn. N-VA kan niet anders dan vaststellen dat “het been stijfhouden” nog altijd gewaardeerd wordt voor de kiezers. PS kan evenmin anders vaststellen dat hun grote NON goed gesmaakt wordt in Wallonië.

Deze peiling zal dus niet helpen om deze twee partijen dichter bij mekaar te brengen. Evenmin zullen deze twee voor verkiezingen opteren. Rekening houdend met de foutmarge in zulke peiling en met het feit dat diegene die voor verkiezingen opteert meestal nog verliest, is er voor beide protoganisten weinig te winnen noch te verliezen.

Aangezien telkens ook de directe tegenstander geen klappen kan krijgen, is daar ook geen winst te halen. De dag dat de peilingen verlies aangeven voor N-VA, zal de PS voor verkiezingen gaan.

Deze peiling is veel meer van belang voor CD&V en Open Vld.

CD&V eindigt zelfs net weer onder haar verkiezingsresultaat. Voor de christendemocraten zal er dus een moment komen dat ze moeten kiezen, want hun enerzijds-anderzijds spreid-stand-punt brengt geen zoden aan de dijk.

Welke vleugel zal het halen? De Vlaamse Peeters-vleugel of de linkse ACW-vleugel? Persoonlijk denk ik dat de Vlaamse vleugel verzwakt is. De meeste vroegere Vlaamse centrumkiezers zijn nu overgelopen naar N-VA. Dat blijkt wel duidelijk uit de peiling. Zal dit dus de nodige druk leveren bij de CD&V-top om net die kiezers terug te winnen?

Of zouden ze het risico lopen deze kiezers als verloren te beschouwen? Ik denk het niet, want de peiling leert ook dat de SP.a stabiel blijft en als CD&V dus louter op het linkse been gaan steunen, is het risico om ook langs die kant een leegloop te krijgen, veel te groot.

Open Vld krijgt wederom een zware klap. Ze waren terug naar 14% geklommen, maar vallen nu in één klap terug naar 11,8% Het is duidelijk dat hun interne verdeeldheid weer zwaarder doorweegt. De onnodige tussenkomsten van De Gucht en het Belgicistisch toontje van Van Hengel zullen niet bijdragen tot een verbetering van de situatie.

Het is hoe dan ook duidelijk dat nu naar verkiezingen trekken, een slechte zaak zou zijn voor deze twee formatiekandidaten.

Wat zijn de alternatieven?

Het is kiezen uit het minste kwaad. Verkiezingen zijn mijn inziens uitgesloten voor CD&V en Open Vld. De andere optie is verder regeren en Leterme III in het zadel helpen.

Die optie zal het makkelijkst ingang vinden bij de CD&V, vooral als de linkse vleugel onder leiding van Leterme het haalt. Maar zoals ik hierboven al argumenteerde, is er een enorm risico voor CD&V. Met de SP.a in de oppositie dan maatregelen moeten nemen die vooral de werkende Vlamingen pijn zullen doen, zal er voor zorgen dat ook de linkse kiezer zich in de steek gelaten voelt.

Voor Open Vld is verder regeren ook een enorm gezichtsverlies. Zij hebben deze regering doen vallen, hoe moeten ze ooit consequent blijven met zichzelf als ze dezelfde regering weer in het zadel moet helpen? Zonder dat de reden waarom ze de regering liet vallen (BHV) opgelost is geraakt? Verlies gegarandeerd.

Dus Leterme III mag dan zeker de preferente oplossing van de Franstaligen zijn (twijfel daar zeker niet aan), langs Vlaamse kant zal ze na deze peiling toch ook niet zo evident zijn.

Een Vlaams front

Door eliminatie blijft er dus maar één gezonde mogelijkheid over voor CD&V en Open Vld: de keuze van de kiezer/gepeilde respecteren en de leiding van de grootste partij aanvaarden en stoppen met acute aanvallen en bashing. Het helpt niet, integendeel. Dus waarom het roer niet omgooien en een sterk Vlaams front vormen?

1 groot kamp van winnaars, zodat de communautaire eisen van de baan zijn en dat de partijen zich terug op hun eigen terreinen kunnen profileren en zo kiezers terugwinnen? Natuurlijk zal er ook koudwatervrees zijn dat men zo het succes van de N-VA bestendigt, maar ik denk zelf dat je vroeger bij Groen! ook al hebt kunnen vaststellen dat als een partij die zich duidelijk op één thema profilieert en dat als net dat thema universeel gedragen wordt door andere partijen, net die themapartij klappen krijgt.

Vanuit die redenering is het voor CD&V en Open Vld de beste keuze om in deze storm te schuilen achter de sterke schouders van N-VA.

Aan één zeel trekken om het Franstalige status-quo te doorbreken

N-VA zal zeker niet neen zeggen. Binnen onze partij zullen we niet liever hebben om nu eens samen aan één zeel te trekken. Dat vragen we al maanden. Dat is de enige manier om de Franstaligen duidelijk te maken dat ze nu beter kunnen bewegen.

Want psychologisch zullen ze verkrampt blijven zolang ze merken dat de N-VA groter en groter wordt. Ze focussen zich nu wederom op artikel 1 van de N-VA. Raar maar waar zijn de Walen er veel meer van overtuigd dat België binnenkort ophoudt met te bestaan. Er is geen andere reden te bedenken waarom ze zich zo fixeren op Wallo-Brux. Vanuit de zekerheid dat ze beter aan plan B werken, blijven ze nu alles op alles zetten om Brussel uit te breiden en hun rechten en centen veilig te stellen. Het feit dat ze alles berekenen tot 2025 wijst er mijn inziens duidelijk op dat ze dat zelf als de einddatum van België beschouwen.

Willen we dus iets bewegen, dan zal het aan CD&V en Open Vld zijn om hen duidelijk te maken dat hun beste keuze is om nu wel te hervormen, zodat aan Vlaamse kant er kiezers kunnen teruggewonnen worden. Want de peiling geeft duidelijk aan dat Vlaanderen zelf nog niet denkt aan de zelfstandigheid.

Met andere woorden, een Vlaams front is het enige waar iedereen beter van wordt. Als die redenering ingang vindt, zal er eindelijk iets gaan bewegen.

Gebeurt dat niet, dan komen we op een patstelling waar niemand nog iets wil. Zelfs verkiezingen zullen dan niet welkom zijn. Verkiezingen als resetknop gebruiken, het risico is te groot.