David Geens – De kunst van het mogelijke

In de verdere uitbouw van groene energie krijgen we vaak te horen dat het energienetwerk een enorme uitdaging vormt. ons huidig distributienetwerk van hoogspanning naar midden- en vervolgens laagspanning is volledig gebouwd op het idee om de elektriciteit van grote centrales verder te verdelen tot in de huiskamer.

Nu consumenten ook producenten worden, is dit topdown netwerk niet uitermate geschikt om omgekeerd te werk te gaan. De Vlaamse overheid heeft in haar plan “Vlaanderen in actie” een punt opgenomen omtrent de uitbouw van een Smart Grid. De uitbouw van een Smart Grid wordt trouwens gezien als een belangrijke motor voor de economische heropleving.

Persoonlijk geloof ik heel sterk in de uitbouw van een groene economie, vooral in de stroomsector. Dit gaat hand in hand met de verdere uitbouw van onze kenniseconomie. Ik zit zelf middenin een infrastructuursector van deze informatietechnologie die veel stroom gebruikt: datacenters.

In de VS bijvoorbeeld verbruiken alle datacenters samen reeds 1,2% van de stroomproductie. Dat is evenveel als alle kleurtelevisies in dat land samen. En het verbruik groeit elk jaar met minimaal 15%.

Persoonlijk ben ik binnen onze datacenters er van overtuigd dat de meest groene kilowattuur de niet-verbruikte kwh is. Als datacenter moet je dus vooral op zoek naar initiatieven die het verbruik beperken. Maar dat doen we volop en door de groei van de IT-noden neemt het verbruik toch toe, want deze noden stijgen sneller dan de verhouding rekenkracht/stroom.

De laatste dagen heb ik dankzij mijn vakantie toevallig redelijk wat windmolens zien staan. Windenergie zit duidelijk in de lift. Het valt me wel op dat ze enorm verspreid staan in ons land. Drie daar, vier ginder. Soms in havengebieden wel wat meer… Simpel is het natuurlijk niet in een dichtbevolkt land.

En blijft altijd het volgende probleem: daar waar er plek is, is er meestal lokaal geen nood aan veel stroom. Daarom lijkt het me logisch dat we ook eens nadenken over hoe we productie en verbruik dichter bij mekaar kunnen brengen.

In mijn economische sector las ik net over een goed voorbeeld. In Texas gaat men een datacenter bouwen vlak naast een windmolenpark. Baryonex Corportation heeft een concessie gekregen voor een windturbinepark van 8250 hectare. Daar gaan ze 100 windturbines bouwen die samen zo’n 150 megawatt aan stroom zullen genereren.

Naast het turbinepark komt er een datacenter van 2500m². Op die manier moet de stroom niet ver getransporteerd worden en behoud men een efficiëntie van 95%.

Slim gezien natuurlijk. Zo vermijd men dure upgrades van een elektriciteitsnet in een ruraal gebied.

Blijft natuurlijk de kwestie van de perioden dat er te weinig windenergie is. Men kan moeilijk een datacenter laten stilvallen. Bij Barynex blijft men daarover een beetje vaag. In de eerste plaats zal men energie uit het lokale net halen, later plant men energie op te slaan en nog uit te breiden met zonnepannelen.

Omgekeerd zal de energie die te veel geproduceerd wordt, wel aan de lokale gemeenschap verkocht worden.

Interessant is ook de manier waarop de concessie betaald moet worden. In het begin moet Baryonex 3,5% van de elektriciteitsproductie afstaan aan het Texas General Land Office, die deze zal verkopen aan Texaanse scholen aan interessante prijzen. De financiële opbrengsten zullen ook op hun beurt in het scholenfonds gestort worden.

En zo is de cirkel rond: groene economie ondersteunt de uitbouw van de informatietechnologie en het geld wordt gebruikt om jonge mensen op te leiden die dan waarschijnlijk later weer een groei kunnen betekenen voor de kenniseconomie.

Ik vind dit een voorbeeld om in gedachten te houden als we in Vlaanderen werk gaan maken van een groene economie en meer speciaal van VL.Energie, het Vlaamse energiebedrijf.