David Geens – De kunst van het mogelijke

Sinds gisteren moet ik constant denken aan de show van Geert Hoste van 2007 waarin hij om de haverklap een L vormde tegen zijn voorhoofd. De L als symbool van Leterme, Laurent en Loser.

Met Leterme en aanhorigheden bij CD&V denk ik nu ook aan de Lost Generation. Het grote probleem bij de doorstart van de huidige regering is duidelijk het gebrek aan gekwalificeerd politiek personeel bij CD&V. Wat hebben ze buiten Leterme? Ze moeten verdekke Wilfried Martens terug van stal halen als formateur voor een overgangskabinet voor loodgieter Dehaene.

Van bloedarmoede gesproken bij CD&V…

Nu ja, het is bij de andere partijen niet beter. Bij SP.A slagen ze er niet in deftige opvolging te voorzien voor de Teletubbies Stevaert, Vande Lanotte en Frank Vandenbroucke.

Bij Open VLD blijft alles recht staan omdat men zo hard een stand stil handhaaft rond De Gucht, Dewael en Somers, dat niemand nog kan bewegen, laat staan omvallen. Terwijl Dewael al genoeg geblunderd heeft om ook vervangen te worden, maar dan stort dat blauw kaartenhuisje helemaal in.

Bij de PS hebben ze enkel strikje Di Rupo, al de rest is te openlijk betrapt op corruptie en diens meer…

Wat is er eigenlijk aan de hand? Waarom zien we nergens een nieuwe generatie de kop opsteken?

De generatie waarvan nu de laatste exemplaren overeind staan, zijn de laatsten uit de eerste reeks mediapolitici. Iedere partij had al een tijd één of slechts enkele kopstukken. Aanwezigheid in de media betekent stemmen.

Volgens mij is dit een rechtstreeks resultaat van de grote kieskringen: provinciaal voor de Kamer en zelfs gewestelijk voor de Senaat.

Ik heb zelf één keer meegedaan in dat systeem in de provincie Oost-Vlaanderen. Dat is als “lokaal” kandidaat onwerkbaar. Wat had ik te zoeken in Aalst, Erembodegem, …? Je mag nog de zolen van de schoenen aflopen en een set banden verslijten, je kan geen hele provincie bedienen.

Je moet dus de media halen en een hoop geld geven aan een massacampagne die niet opvalt als je geen bekende kop hebt.

Vroeger, met de kleine kieskringen, dan ging je van kiesmeeting naar kiesmeeting in je eigen buurgemeenten. Je moest je enkel zorgen maken om zoveel mogelijk mensen te spreken, niet om je schmink die op TV wat te bleek uitvalt.

Je kan dus ook als beginnend politicus niet meer opklimmen. Van zodra je het goed doet in je gemeente, is de volgende stap een lijst waarop de topplaatsen (en dus verkozen plaatsen) door de partijen geschonken worden aan altijd maar dezelfde bekende koppen.

Daarom ook dat al die politici aan al de verkiezingen meedoen en zo vaak van niveau veranderen.

Het laten samenvallen van federale en regionale verkiezingen zal daar niet veel aan veranderen. Nog meer onbekenden zullen bij de gratie van de partij een plaatsje krijgen omdat de bekende koppen zoveel stemmen haalde, dat er voldoende overschiet voor de paar volgenden op de lijst.

Maar zo creëer je geen doorstroming, integendeel…

Als je bekende kop dan faalt, wie moet overnemen?

Er staat dus geen volgende generatie klaar… Wat mooie koppen die niet gekleurd zijn door de klappen van de zweep vallen nu te licht uit. Heeft iemand zelfs maar durven de naam Vervotte laten vallen als kandidaat premier? Nee toch, je zou uitgelachen worden.

Aangezien de “huidige” generatie politici OK bevonden is als mediakop, zijn ze duidelijk niet bedreven genoeg in degelijke politieke spelletjes. Dus moet men nu noodgedwongen teruggrijpen naar een vorige generatie.

Tijdens ieder crisismoment moest men dit al doen: comité der wijzen, de drie koningen afgelopen zomer, … Altijd “oude wijze mannen” omdat de huidige generatie het niet kan en er geen volgende generatie is.

Er staan ons nog sombere tijden te wachten. De huidige mediakoppen zullen zo lang mogelijk overeind blijven en daardoor geen licht laten aan jonge bomen. Als die oude knarren dan geveld worden of omvallen, zal men plots moeten vaststellen dat er geen bos is…