David Geens – De kunst van het mogelijke

Ik heb altijd al een natuurlijke afkeer gehad van socialisme in zijn huidige vorm, hoewel ik principieel socialisme een mooie richting vind. Delen met mekaar, de zwakkeren helpen, dat zit in mijn bloed.

Maar toch heb ik net weer eens ontdekt waar de huidige SP.a mis in zit en waarom ik veel meer geloof in het verhaal van N-VA. Gewoon door een vergelijking van de kiesprogramma’s van beide partijen in de grootsteden.

Ik kan het heel eenvoudig samenvatten: N-VA praat over dingen die moeten en SP.a heeft het voortdurend over kunnen.

Socialisme is tegenwoordig een vrijblijvende supermarkt zonder kassa: je kan dit nemen, je kan dat gebruiken, je kan consumeren zoals je wil, en dan op het einde kan je ook betalen. Hoeveel zouden dat doen, denk je? Ik vind het prachtig dat onze maatschappij veel kansen biedt aan zwakkeren, maar je houdt hen zwak als je hen niet aanzet tot dingen.

Eigenlijk vind ik het pervers van de SP.a. Ik geloof in het spreekwoord “geef een hongerige een vis, en hij heeft morgen weer honger; leer hem vissen en hij heeft nooit meer honger”. Socialisten zitten tegenwoordig zelf in pluche zetels, en geven van daar af en toe een sprotje uit eigen zak en verplichten de anderen hun grote vissen af te geven.

N-VA durft ten minste het werkwoord moeten gebruiken. Dat noem ik een werkwoord. Kunnen is dat niet.

Geen rechten zonder plichten. Het klinkt simpel maar zo moet het zijn. Je kan maar krijgen van de maatschappij als je haar respecteert en bijdraagt. Ja, zelfs een zwakkere kan bijdragen. Niet financieel