David Geens – De kunst van het mogelijke

Wie vandaag de krant las of nieuwssites bezocht, kon niet naast het bericht kijken dat de socialistische vakbond 60 delegées op studiereis heeft laten gaan in Cuba, meer bepaald in een vijfsterrenhotel in een gekend vakantieoord.

Ik blijf me ergeren aan vakbonden die aan niets of niemand verantwoording verschuldigd zijn. Ze hebben geen rechtspersoon, je kan ze niet voor de rechtbank dagen. Ze hebben enkel rechten, geen plichten.

Ze zitten op enorme kapitalen. Ze verdienen handenvol geld aan werklozen omdat ze betaald worden om deze administratie op zich te nemen. Er wordt altijd beweerd dat ze daar geen winst op maken, maar waar halen vakbonden dan de enorme massa’s geld waarmee ze zelfs banken oprichten en beheren, enorme campagnes opzetten en dus zelfs leden op vakantie laten gaan?

De vakbond roept dat vermogens belast moeten worden, maar hoe zit het met hun vermogen. Volksvertegenwoordiger Peter Dedecker probeert al langer de financiële knoeiboel rond het ACV in kaart te brengen. Als een bijzondere belastingsinspectie zegt dat ze maar 60 miljoen kan belasten omdat de rest verjaard is, wil dat zeggen dat er nog veel meer is.

Kortom, als 1 mei de feestdag van de socialisten en de vakbonden is, laat 2 mei dan de dag worden waarop alle werkende mensen, zowel werknemers als bedrijfsleiders, profijt kunnen doen aan vakbonden die transparant en verantwoordbaar zijn. Laat ons belastingen heffen op hun vermogens. Dat kan pas eerlijk gebeuren als vakbonden transparant moeten zijn over hun vermogen. Laat het rekenhof hun boeken doorlichten elke tweede mei. Dan pas kunnen we echt feesten.

Gisteren schreef ik het volgende op mijn facebook:

Het feit dat je als vakbond werkwilligen en bedrijven moet blokkeren, toont aan dat slechts een minderheid wil staken. Immers, indien een meerderheid zou willen staken, heb je geen blokkades nodig om alles stil te leggen. Blokkades zijn dus het bewijs dat je als minderheid je wil aan een meerderheid wil opleggen. De meerderheid heeft deze regering gekozen en steunt ze nog steeds. QED.

Voor mij is dat een evidentie. Moest er een enorm draagvlak zijn, dan zou er massaal gestaakt worden. Voldoende om een signaal te geven en bedrijven plat te leggen. Dat er nu harde woorden vallen vanuit de vakbonden en dat die overal wegversperringen en blokkaders moeten opwerpen, is er enkel omdat ze weten dat als men gewoon het recht op staken uitoefent, er weinig signaal zou zijn want dat er weinig zou te merken zijn behalve misschien bij die paar sectoren die al staken van zodra ze de letters “ST” horen.

Het ultieme bewijs dat er geen draagvlak is voor deze harde vakbondsacties, kreeg ik via facebook. Twee vrienden, dames met een behoorlijke geschiedenis en levenswijsheid, gepokt en gemazeld in de vakbonden, gaven te kennen dat ze het nu niet eens zijn met de vakbonden. Deze twee dames staan op hun achterste poten als ik weer een fulmineer tegen de socialisten. Dan raak ik heb duidelijk in hun hart. Zij hebben militant geweest in periodes dat vakbonden echt nodig waren en eigenlijk terecht dat ze zich op dat verleden beroemen. Maar ook zij vinden het verkeerd wat er nu gebeurt. Beiden vertellen dat “in hun tijd” het recht op staken nooit het recht op werken in de weg mocht staan. Zij stelden piketten op om anderen te overtuigen mee te staken, maar wie wilde werken, werd doorgelaten.

Het feit dat net deze twee dames nu instemden met mijn facebook post, is voor mij het bewijs dat er geen democratisch draagvlak is, zoals Bart De Wever nog fijntjes aanhaalde deze morgen in De Zevende Dag. De meeste mensen beseffen dat er goede tijden en slechte tijden zijn en dat als we ooit terug goede tijden willen, we nu wat zuiniger moeten zijn. De vakbonden lijken voor iets anders te strijden, iets wat we niet snappen, een verborgen agenda.

Want ook de studiediensten – diensten die vroeger knappe koppen met moed zoals Jean-Luc Dehaene voort brachten – van de vakbonden moeten beseffen dat de miljoenen (meer dan een miljard misschien al) die verloren zijn gegaan door de staking, binnenkort bijkomend bespaard moeten worden. Intussen staken we onze economie kapot.

Ik vrees dat de vakbonden en het socialisme aan de top daarvan, een pervers spel speelt. Zij zijn pakken kiezers kwijt omdat ze in de vorige eeuw de arbeider de kans hebben gegeven middenklasser te worden. Hun enige winst zit er in om terug een pak hulpbehoevende kiezers te creëren, zodat de oude tegenstelling tussen patroons en arbeiders kan ingevoerd worden. Enkel links spint garen bij het oprakelen van de tegenstellingen (“N-VA komt enkel op voor 1% van de rijksten” – belachelijke uitspraak want die 1% van de rijksten hebben dan blijkbaar wel 30% van de stemmen en volgens mij is het cijnskiesrecht mede door de socialisten reeds vorige eeuw afgeschaft) om zo terug een proletariaat in het leven te roepen dat van hen afhankelijk is.

De salonsocialisten zien hun eigen macht en rijkdom bedreigd door het feit dat ze niemand meer hebben om onder de knoet te houden. Hoewel het socialisme in wezen een mooie stroming is (als christen zal ik altijd opkomen voor gelijkheid en een ondersteuning van de zwakkeren in de maatschappij), grijpt links naar harde maatregelen om hun gelijk te behouden om het moment dat ze het behalen en dus overbodig worden. Kijk maar naar de USSR…

Ik vind vandaag niemand meer in mijn kenissenkring die zegt begrip te hebben voor de stakingen. Iedereen heeft er schrik van, ondervindt er last van en vooral, vindt ze niet nodig. Kunnen de vakbonden dan nog eisen dat hun eisen worden ingewilligd of zitten we op een revolutie van elitair links te wachten zodat de kameraden een partijbureau kunnen installeren van waaruit de “democratie” hun richtlijnen heeft op te volgen, zoniet moet ze opstappen voor de volgende “democratisch” verkozen regering?

Intussen zal ik de dag morgen gebruiken om mijn kinderen, die noodgedwongen thuis moeten blijven (en ik weliswaar geen cent minder belastingen moet betalen hoewel de dienstverlening van de overheid om mijn kinderen op te vangen en te onderwijzen weer eens geschorst wordt), uit te leggen dat hun meesters en juffen staken voor hun eigen za(a)k.

Beste Caroline

Ik heb aandachtig geluisterd naar uw toespraak als SP.A-voorzitter (ad momentum) naar aanleiding van 1 mei.

U stelt een 1 mei bonus voor, waarbij in bedrijven waar het goed gaat een bonus zou gegeven worden aan de werknemers.

Wel Caroline, ik ga daar VOLLEDIG mee akkoord. Op een paar kleine voorwaarden na.

Zo verwacht ik dat de vakbonden en overheid een akkoord tekenen dat de bonus ook in de omgekeerde richting werkt: indien het met een bedrijf eens wat minder gaat, leveren de werknemers een bonus in op hun loon. Vakbonden komen ook overeen te stoppen met hun graaicultuur (want die is veel pertinenter dan bij CEO’s).

Immers midden in de financiële crisis was het vakbondscredo: geef ons meer centen om de koopkracht van de mensen te beschermen. Nu de crisis amper over is, is hun credo: geef ons centen, want het gaat nu beter.

U eist (terecht) dat CEO’s van banken geen bonussen krijgen tot ze elke cent overheidssteun hebben terugbetaald. Kunnen we hetzelfde dan over uw 1 mei-bonus zeggen? Dat bedrijven die niet moeten betalen tot ze iedere cent hebben goedgemaakt die de crisis en de vakbonden hen hebben gekost?

Mogen we als werkgever dan ook verwachten dat deze 1 mei bonussen vooral de werknemers ten goede zullen komen? De belasting op deze bonus mag dan zeker niet hoger zijn dan de roerende voorheffing die betaald worden op kapitaalsvergoedingen aan de vennoten.

Als we dan toch huwen, kan het principe van “in goede én kwade dagen” dan gerespecteerd worden? Bedrijven die het moeilijk hebben, de gelegenheid geven om op aanvaardbare manier tegen redelijke kosten te scheiden van hun huwelijkspartner? En tegelijk zij die willen blijven in de relatie de kans te geven zich harder in te spannen om de relatie in stand te houden en niet net minder?

En als laatste: kunnen we dan ook overeenkomen dat we deze bonus enkel uitkeren aan diegene die er mee voor gezorgd hebben dat het beter gaat in een bedrijf en dat we de bonus niet op communistische wijze moeten geven aan iedereen? Want zowel inzet als lanterfanten belonen, zorgt voor een nivellering naar beneden. En dan stuikt het systeem uiteindelijk in mekaar (cfr het communisme).

Of moeten we verplicht de bonus ook geven aan de vakbondsafgevaardigden die hun tijd enkel gebruiken om anderen te intimideren en pesten?

Kortom, bent u bereid in de vorm van een modern socialisme te praten met werkgevers op basis van gelijkheid, echte gelijkheid? Of zit u vastgeroest in een aloud roodgetint socialisme waarbij werkgevers enkel dienen om uitgepe(r)st te worden tot ze noodgedwongen hun toevlucht moeten zoeken tot Oosteuropese (vroegere socialistische) landen?

Of blijft u bij uw uitpersingsstrategie waarbij zij die geld hebben (en het verdiend hebben) het maar moeten blijven afgeven aan de gigantische instroom van migranten zonder dat deze verplicht worden bij te dragen aan onze maatschappij? Of uw uitpersingsstrategie waarbij het “rijke” Vlaanderen maar 11 miljard euro (zeg gerust maar 2000 euro per Vlaming) elk jaar moet blijven geven aan Wallonië waar men op zijn gat kan blijven zitten, want het handje ophouden is nauwelijks een inspanning te noemen?

Kortom, kan 1 mei eens in het teken staan van hen die echt werken en willen werken, ongeacht of ze dit doen als werknemer, ondernemer of ambtenaar?

Met vriendelijke groeten,

David Geens

k zit me nu al de ganse morgen af te vragen of ik klacht moet gaan indienen tegen het ABVV.

Als Georges Oldenhove de Guertechin vindt dat hij klacht moet indienen tegen Bart De Wever wegens schade aan ons land en onze economie, dan moeten we nu allemaal massaal klacht indienen tegen het ABVV.

Want de schade die zij aan onze economie dreigen toe te brengen, is vele malen groter sinds ze weigeren het globale loonakkoord te erkennen.

Weer een loonsverhoging

In ons land is het argument “de koopkracht beschermen” een loze oproep. We hebben al een (dure) automatische loonindexering. Hoe duur het leven ook wordt, globaal gesteld kunnen we morgen nog altijd evenveel kopen als vandaag dankzij dit systeem. Een systeem dat momenteel vanuit het buitenland onder vuur ligt, want een automatische loonindexering betekent ook een automatische inflatie.

Dat maakt dat ook de lasten voor de overheid automatisch mee stijgen en bijgevolg het moeilijker wordt de uitgaven onder controle te krijgen.

Probleem is ook dat de autmatische aanpassing zo ingeburgerd is, dat iedereen dat maar als normaal beschouwd. “Een index is geen loonsverhoging,” denkt iedereen. Daarom dat bij ieder interprofessioneel akkoord er zo gezaagd wordt om verhogingen bovenop de indexering. Op zulk moment kijkt men altijd naar de buurlanden en de loonsverhogingen die daar worden toegekend.

Maar lieve mensen, in onze buurlanden kent men geen automatische indexering. Bijgevolg strijden de vakbonden daar werkelijk voor het behoud van de koopkracht. In ons land is dat niet nodig, dus eigenlijk zijn vakbonden daarvoor overbodig.

En toch eist het ABVV nu meer dan een 0,3% verhoging bovenop de index. Daarmee zorgen ze er onvermijdelijk voor dat de arbeid in ons land nog maar eens duurder wordt dan in onze buurlanden, zodat bedrijven nog minder makkelijk mensen zullen aannemen.

Het perverse hierin is dus dat de verhoging van de loonhandicap er enkel maar voor zal zorgen dat er meer mensen werkloos zijn. Maar vakbonden houden van werkloze mensen.

In ons land worden werkloosheidsuitkeringen immers beheerd en betaald door de vakbonden. Zij worden daar zeer rijkelijk voor betaald. Een vakbond verdient het veelvoudige aan een werkloos lid (dat quasi verplicht lid moet blijven om vlot aan zijn uitkeringen te geraken) dan aan een werkend lid.

Veel grotere schade voor rente

Als een uitspraak van De Wever al schadelijk zou zijn voor onze economie en de rente doen stijgen, wat moeten we dan denken als één van de twee grote vakbonden ronduit zeggen dat ze alles duurder wil maken?

Want als werknemer denk je waarschijnlijk “fijn, ze strijden voor ons geld”, maar als de rente stijgt en daardoor alles duurder wordt, wie mag dat betalen? De rijke man die een kast van een villa heeft en een pak geld op de bank, die vangt meer geld. Maar de “kleine man” met een hypotheek met variabele rente, gaat plots bijlange niet toekomen met zijn lichte loonstijging om zijn huisje nog te betalen.

Wat als er plots zo veel “jan en miekes” zijn? Dan komen er een pak huizen op de markt, zakt de vastgoedprijs en plots is iedereen weer een pak kapitaal kwijt. Vergezocht? Neen, we hebben het pas meegemaakt in Amerika.

Wie werkt er nog?

Alsof dat nog niet voldoende is, wil men nog meer mensen op staatskosten laten leven. in Scandinavië heeft men zopas de pensioenleeftijd naar 71 jaar gebracht. In het interprofessioneel akkoord probeert men het oneigenlijk gebruik van brugpensioenen wat aan banden te leggen, maar dat is natuurlijk niet naar de zin van het ABVV.

“Problemen met de vergrijzing? Jongeren gaan zich blauw moeten betalen aan de pensioenen en uitkeringen van de babyboomers? Maar jong, da’s allemaal nog niet erg genoeg. We gaan de mensen al van hun vijfstigste laten stoppen met werken. Een actieve loopbaan van 25 à 30 jaar is toch wel genoeg zekers?”

Dat is eigenlijk de boodschap van het ABVV als ze weigeren om brugpensioenen in te perken. Iedereen met gezond verstand weet dat we langer gaan moeten werken. Is hiermee dan bewezen dat socialisten iedere vorm van hersencapaciteit boven het bonobogehalte missen?

Minimimopzeg van drie maand per vijf jaar

Ik ben zelf werkgever. Zelfs als werkgever vind ik het normaal dat er een bescherming is tegen willekeurig ontslag. Maar een job moet je nog altijd verdienen en niet cadeau krijgen. Soms loopt het mis. Dat kan zowel “de fout” zijn van de werknemer zelf, als van de werkgever als van economische omstandigheden.

Dat neemt niet weg dat je hier in België als werkgever maar al te makkelijk een half jaarloon moet betalen aan iemand die je kwijt wil. Da’s een pak geld dat je moet terugverdienen voor je iemand anders in dienst kan nemen.

Mij heeft dat al letterlijk verhinderd om snel terug iemand aan te nemen. Is dat wederom de bedoeling van de vakbonden? Weer het zoveelste bewijs dat ze zich niet inzetten om u aan het werk te krijgen, maar integendeel, ze er al het mogelijke aan doen om zoveel mogelijk werklozen te hebben?

Staatsafhankelijk

Het is typisch voor links dat ze een groot staatsbelang willen. Het socialisme in België is linkser dan het communisme de laatste decennia in de USSR was. Totale afhankelijkheid van de staat, geleid door kaviaarsocialisten. Waar dat toe leidt kan je in Wallonië gaan bekijken.

Als men meer mensen werkloos krijgt, dan zijn die mensen nog afhankelijker van de giften van de overheid. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt, denken de socialisten.

Laat u dus niet in slaap wiegen. De weigering van het ABVV om dit evenwichtig akkoord dat door alle partijen werd onderhandeld te bevestigen, is een bewuste strategie. Niet om het leven beter te maken, wel om er zelf beter van te worden.

Geen besparing in de sociale sector

Ah neen, natuurlijk niet. Zoals ik al zei, we mogen er toch niet voor zorgen dat de Belgen het zelf voor mekaar hebben en het goed hebben. Afhankelijk zijn van sociale voorzieningen, liefst centraal geleid: Stevaert is nog steeds jaloers op hoe Fidel Castro het voor mekaar krijgt in Cuba. Iedereen arm, maar zo afhankelijk van de grote leider zodat hij eeuwig blijft leven. Ondertussen is Stevaert zelf voorzitter van meer dan 1 kapitalistisch bedrijf, maar daar kraait geen haan naar. Eigen zakken eerst vullen, lijkt hun slogan te zijn.

Weg met de notionele intresten

Tuurlijk, laat ons het weinige fiscale voordeel dat we bedrijven kunnen bieden ook nog maar afpakken. De totale (para)fiscale druk zal dan nog stijgen, waardoor er minder jobs zullen zijn.

We hebben Opel al klein gekregen, denken de vakbonden, met het wegplukken van de notionele intresten zullen we er nog een pak kunnen wegpesten.

Van der Maelen (SP.A) mag beweren dat de notionele intresten ons 5 miljard kosten, toch mochten we vorige week lezen dat we vorig jaar 5.1 miljard meer aan fiscale inkomsten hadden.

Agoria berekende dat het wegnemen van de maatregel alleen al in de IT-sector 4200 banen zou kosten.

Maar wederom: het lijkt het ABVV daar wel om te doen. Hun felheid waarmee ze hier tegen strijden, zouden me bijna doen geloven in een complottheorie waarbij andere grote landen uit Europa de Belgische vakbonden stiekem geld geven zolang ze er voor zorgen dat steeds meer en meer bedrijven zich net over de landsgrenzen gaan vestigen.

Laat u geen zand in de ogen strooien

Om zeker te zijn dat bedrijven veel schade lijden terwijl er nog pakken bedrijven met het water aan de lippen staan door de crisis en nu even licht zagen aan het eind avn de tunnel, gaat het ABVV elke vrijdag acties voeren. En nog een pak nationale stakingen er bovenop.

“We zullen iedereen klein krijgen,” denken ze op die manier. Een pak faillissementen die dan opgevangen kunnen worden met brugpensioenen, sociale uitkeringen zonder beperkingen, … Zie je, het plaatje lijkt te kloppen.

Ik heb daarom een ander plan dan klacht in te dienen tegen het ABVV. Want dat lukt toch niet. Want ondanks het feit dat een vakbond staatstaken uitvoert, heeft een vakbond geen rechtspersoonlijkheid en kan je hen niet dagvaarden. Ze mogen zelf werknemers verdedigen voor de rechtbank en iedere werkgever dagvaarden, zelf zijn ze niet aansprakelijk. Kijk maar naar de brandweermannen van Zaventem: aangestookt door de vakbond voor een maaltijdcheque meer, worden ze nu individueel voor de rechtbank gedaagd door misnoegde reizigers omdat je de vakbond zelf niet aansprakelijk kan stellen.

Dat klinkt natuurlijk als muziek in de oren: veel mogen, veel geld in de zakken steken en niet verantwoordelijk zijn. Wie tekent daar niet voor?

Neen, ik heb een ander idee. Waarmee we de politieke crisis ook in één keer oplossen: in ruil voor alle communautaire eisen vragen we één aanpassing aan de grondwet: we verbieden vakbonden en socialisten. Dan is het probleem in België ook in één keer van de kaart.

Ik zal het aan Elio voorstellen, als hij nog eens terugkeert uit zijn “vaderland” Italië: want ook dat is socialisme. Op het moment dat hij “zijn” volk echt moet helpen, gaat hij op vakantie. Zo belangrijk zijn de Belgische burgers dus voor een socialist.

Ik wil eerst zeggen dat ik begrijp dat het voor geen enkel individu leuk is om ontslagen te worden. Persoonlijk is zoiets altijd een drama.

Maar economisch gezien moeten we aanvaarden dat bedrijven het soms goed doen en soms slecht doen. Vakbonden lijken daar geen rekening mee te houden. In goede tijden eisen ze hun “deel van de winst” op, want de werknemer heeft daarvoor gezorgd. In slechte tijden eisen ze “ondersteuning van de koopkracht” van de werknemers die het moeilijk krijgen.

Kortom, voor de vakbonden moeten bedrijven alsmaar uitgeperst worden. Ik wil het nog eens meemaken dat een vakbond oprecht zegt “ok, nu het wat minder gaat, gaan wij onze leden overtuigen om ook hun steentje bij te dragen”…

In het geval van Carrefour kwam mijn haar al helemaal recht toen ik vorige week op Radio 1 de vakbonden hoorden zeggen dat de directie loog in de vele antwoorden die ze gaven op de tweede ondernemingsraad. Meer bepaald ging het over het feit dat Carrefour gebonden is aan hogere loonkosten dan de concurrenten zoals Colruyt en Delhaize.

Eerst de feiten: hypermarkten vallen onder paritair comité 312, retailers vallen onder PC 202.01. Het verschil kort samengevat: 202.01 verdient 100 euro minder en werkt anderhalf uur per week meer en krijgt minder compensatie voor de obligate avond- en weekenduren die er bijhoren in de winkelsector.

Dat de vakbonden nu in een pamflet beweren:

Voor alle winkels: blokkering van de lonen tot wanneer de baremacurve van het PC 202 is bereikt (gedurende meerdere jaren, aldus de directie, en óók blokkering van de index, wat volstrekt onwettelijk is). Overbrengen van de hypermarkten naar het PC 202, verlaging van het overloon voor late uren (40% en 75% in plaats van 50% en 100%), afschaffing van het betaald kwartier, van de vakantiedagen die eigen zijn aan het bedrijf…

Eigenlijk wil Carrefour het personeel zoveel mogelijk uitpersen om de loonkosten onder die van zijn rechtstreekse concurrenten te krijgen. Carrefour vergeet daar echter vaak bij te zeggen dat zijn concurrenten ook CAO’s hebben die het lot van de werknemers verbeteren… CAO’s die de loonkosten op een vergelijkbaar niveau brengen!

staat volgens mij haaks op beweringen die ze maakten toen Carrefour in 2007 16 GB’s in een eerste golf sloot en terug heropenden onder franchise. Ze schreven toen:

Maar we hebben wel een zeer duidelijk zicht op de loon- en arbeidsvoorwaarden van de nieuwe personeelsleden en die zijn een heel stuk slechter dan voorheen”, luidt het in een persbericht. Zo komen de nieuwe personeelsleden in een ander paritair comité. Dit betekent dat het aanvangsloon 16,5 procent lager is dan vandaag. Voor een verkoopster met 22 jaar dienst bedraagt het verschil zelfs 40 procent, berekende de vakbond.

Beste vakbond,

wat zal het nu zijn? Is Carrefour duurder en hebben jullie dan (terecht) actie gevoerd in 2007 en 2008 tegen de hervorming tot franchise? Zo ja, dan liegen jullie deze keer.

Of omgekeerd…

Maar de vaststelling blijft dat in één van beide gevallen gelogen werd. En vakbonden mogen dan rechtspersoonlijk niet bestaan, dat geeft hen nog niet het recht om te liegen.

De laatste week is mij duidelijk geworden dat wij misschien ten onrechte denken dat de maffia enkel nog op Sicilië de kop opsteekt. Ik stel echter vast dat op zeer korte tijd ik op verschillende plaatsen weer te horen (en te maken) krijg met maffiapraktijken, alleen lijkt het soms wel dat niemand er nog echt van wakker ligt.

Wat bedoel ik met maffiapraktijken? Het klassieke gekende beeld: afpersing en door het in een wurggreepachtige macht houden een zekere vorm van mentale gijzeling.

Ik geef enkele voorbeelden…

Deze week kreeg ik de eerste keer het gevoel van maffia toen ik de berichtgeving las over het feit dat in Antwerpen minder alcohol in allochtone snackbars wordt geschonken (bron: ATV en VRTNieuws.net).

Als dit een vrije keuze is, hoezeer ook gebaseerd op religieuze motieven, dan respecteer ik dat en vind ik daar niks mis mee. Zoals het mijn keuze is om bij mijn eten een lekker glas wijn te drinken, heb ik respect voor de keuze om zonder alcohol door het leven te gaan. Ik dwing niemand een glas alcohol door zijn strot.

Maar het probleem is dat het hier niet om vrije keuze gaat. De uitbaters krijgen “bezoek” van enkele fundamentalisten die er op wijzen dat de betrokken uitbater toch niet zo respectvol handelt tegenover hun geloof. Ik kan me best inbeelden dat het een moedig man vergt om dan te blijven volharden “in de boosheid”… Een brand is snel uitgebroken, een gaskraan kan al eens voor een ontploffing zorgen…

Dat zijn dus gewoon maffiapraktijken. Er wordt misschien geen geld gevraagd en valt daarom niet onder het strafbare feit afpersing, maar is wel een gijzeling. En ik meen dat een mentale gijzeling even zwaar doorweegt als een fysieke gijzeling.

Het handelskenmerk van maffiapraktijken is “volgzaamheid” afdwingen. Waar de Siciliaanse maffia deze volgzaamheid nog in ahrde lires uitdrukte, is de volgzaamheid er in dit geval één van religieuze volgzaamheid.

Net zoals in Italië moet onze overheid er voor beducht zijn. De Italiaanse (recente) geschiedenis leert ons dat de wurggreep van zulke praktijken zich alsmaar verder uitbreidt. In Sicilië is de maffia begonnen met het beheer van waterputten om nadien een grepe te hebben op alle takken van de economie en politiek. Er zijn keiharde rechters voor nodig geweest om die augiasstal op te ruimen. Ik denk dat we in ons land dan ook beter preventief optreden.

Vooral omdat mijn bezorgdheid uitgaat naar de moslims zelf. Zij worden beperkt in hun vrije keuze. Het is een elementaire plicht van onze overheid om de moslims die hier leven die waarborg te geven: een vrije keuze. Want volgens mij is wat de media er ook van mogen maken, een essentieel onderdeel van de ware islam: respect voor elkaar en elkaars mening. Dat lees ik toch in de Koran… De islam is op sommige punten in wezen zelfs meer respectvol dan vele andere religies.

Een andere maffia staat veel dichter bij ons en is al langer bezig en is er dus al wel in geslaagd veel dieper in onze economie en politiek binnen te dringen. Ik heb het dan over de vakbonden die van het stakingsrecht een middel tot gijzeling hebben gemaakt.

Zijn de toestanden in de stations zoals vorige week of zoals op de luchthaven nog iets anders te noemen dan een gijzeling?

Dragen de vakbonden hierin schuld? Volgens mij zeker wel. Ze erkennen bijna elke spontane staking (bron: Knack). Daardoor lopen de stakers bijna geen risico. Ze krijgen een vergoeding voor die dag en doordat hun werkgever zo hard gegijzeld wordt, halen ze nog hun slag bijna altijd thuis.

En ik ben niet zeker de enige die vaststelt dat die stakingen gebeuren op mooie zonnige dagen en bij voorkeur op een maandag of vrijdag.

Een feit die me sterkt in dit gevoel is dat ondanks het feit dat bij de genoemde treinstaking al om 12u toezeggingen waren gedaan, de staking toch de rest van de dag bleef duren. Misschien is het gewoon menselijk dat er vele NMBS-werknemers waren die voor het kleine loonverlies bereid waren een dag thuis te genieten van de leuke lentedag?

Het stakingsrecht is een fundamenteel recht: de socialisten hebben hier hard genoeg voor gevochten en ik vind dat werknemers recht op vrije vereniging in vakbonden moeten behouden, maar de vakbonden zelf moeten wel eens nadenken of ze überhaupt nog de solidariteit nastreven? Solidariteit strekt zich uit tot ook die werknemers die op een perron staan te wachten en op hun werk willen geraken en ’s avonds weer thuis willen geraken. Solidariteit moet zich uitstrekken tot al die werknemers die het momenteel zo goed hebben in ons land dat ze voldoende vakantie en centen hebben om zelfs in de paasvakantie weg te trekken naar verre vliegbestemmingen.

Waar is de solidariteit met die mensen vraag ik me dan af?

Maar de vakbonden lijken het wel belangrijker te vinden om te kunnen wegen op zelf de kleinste beslissing. In Zaventem ging het over een maatijdcheque en een chef die wat te chefferig was…

Vakbonden houden ook hun leden in een mentale gijzeling. Meelopen of je kan fluiten naar je stakingsvergoeding.

Wat nog straffer is, is de georganiseerde gijzeling. Want wat kan een staking breken? Werkwilligen?

Vroeger, véél vroeger, kon een fabrieksbaas nog zeggen “bon, jullie willen niet werken? Goed, aan de poort staan genoeg werklozen die wel willen werken.”

Dat hield het allemaal wat in evenwicht. Maar vandaag is een werkloze ook totaal afhankelijk van de vakbond want wie keert de werkloosheidsvergoeding uit? Juist ja, de vakbonden… Ze hebben alles in hun macht: zowel de werknemers als de werklozen. En ze zullen deze laatste ook wel zo behandelen dat er geen “werkwilligen” zijn…

Ik heb het al eerder aangeklaagd: ik vind het ongehoord dat een vakbond de instantie is die werkloosheidsgelden moet uitkeren. Een topprioriteit voor de volgende regering: laat die overheidstaak terug uitvoeren door de overheid. Vakbonden hebben op allerlei manier er baat bij dat mensen werkloos blijven: zo verdienen ze er geld aan en hebben ze hen in hun macht.

Vakbonden zijn nodig, maar ze moeten in hun rol blijven. In ons land heeft de vakbond rechtstreekse invloed op de politieke macht, op alle takken van de economie (waarom schreeuwen ze moord en brand om een verplichte aanwezigheid te krijgen in KMO’s hoewel onderzoek heeft uitgewezen dat de KMO-werknemers daar zelf geen vragende partij voor zijn; is dat nog vrije vereniging te noemen?) en gebruiken ze mentale gijzeling om hun macht te behouden en door te drukken. Zijn dat niet exact de kenmerken van maffiapraktijken?

Mentale gijzelingen sluipen altijd. Ze zijn er niet plots. Ze beginnen altijd klein, breiden uit en voor je het weet hebben ze een ganse maatschappij in hun macht omdat niemand ze aan de kaak durft stellen.

De groene maffia is er nog zo eentje. Alles draait momenteel om klimaat en milieu. Groen! haalt niet eens de kiesdrempel van 5% maar eist nu al de post van klimaatminister op. Maffiaans noem ik dat: gewoon eisen waar je meent recht op te hebben.

En durf momenteel eens niet groen te denken? Je wordt vervolgens aan alle kanten uitgespuwd. Men heeft er voor gezorgd dat het chique staat dat je milieuvriendelijk bent en ieder tegengestelde daarvan wordt afgestraft.

De groene maffia heeft zich netjes in de linkse maffia ingeweven. De maffia van het politieke correcte denken. Wie rechts denkt, is vies. Zelfs een liberale partij zoals VLD schuift zichtbaar ongemakkelijk op naar links, omdat “het zo hoort”.

Is het dan verwonderlijk dat een figuur zoals De Decker door veel mensen slinks (sic!) bewonderd wordt? Zijn uitspraken van “gezond verstand” worden door het linkse politieke correct denken verguisd, en niet veel mensen durven daar openlijk tegenin gaan.

Ik vind De Decker om allerlei redenen een pure mediafiguur, die maar één echte reden heeft om er te zijn: zichzelf. Wat hij geprobeerd heeft bij de N-VA was egoïstisch. Maar zijn populistische betogen mogen toch ook niet zomaar genegeerd worden. Sommigen getuigen gewoon van gezond verstand en als er iets is wat onze politiek kan gebruiken, is het gewoon gezond verstand.

Maar als we gezond verstand de mond snoeren, dan zullen we daar nog de spijtige gevolgen van dragen. Gezond verstand gebruiken is het beste medicijn tegen maffiaanse praktijken.

Gezond verstand is ook nodig om een maatschappij leefbaar te houden. Getuigt het van gezond verstand als buren naar een rechtbank trekken om spelende kinderen het zwijgen op te leggen? Denk maar aan het speelpleintje in Lauwe vorig jaar (zie ook de actiewebsite van “Zwijg kleine”). Of het voorbeeld van de vader van drie ADHD-kinderen dat amper het Belgische nieuws haalt (in Nederland heeft het wel de nieuwspagina’s gehaald).

Het verdrukken van het gezond verstand leidt tot onverdraagzaamheid. En onverdraagzaamheid is een goede voedingsbodem om bescherming te zoeken. Bescherming van één of andere maffia.

Respect voor mekaar en samen werken aan gezond verstand: het zal moed vragen van politici om dit uitgangspunt te hanteren bij het vormen van een nieuwe regering na 10 juni.