David Geens – De kunst van het mogelijke

Ons gemeentebestuur heeft ondanks het feit dat ik ze al jaren heb aangemaand om iets te doen voor Groen Ursel, nog nooit iets werkelijks ondernomen. Integendeel, ze hebben in het recente verleden vaak de inwoners van Groen Ursel bedrogen en tegengewerkt. Een paar maand geleden nog moesten ze een kortgeding inspannen om een document dat over hen ging, te mogen inkijken.

De reden waarom de gemeente dit document achterhield, is inmiddels duidelijk. Inmiddels is gebleken dat de burgemeester (en vroeger schepen, hij kan zich niet wegsteken achter het vorig bestuur) heel wat boter op het hoofd heeft door illegale bouwvergunningen uit te reiken en als vermoord te zwijgen dat de verkaveling in Groen Ursel vervallen was.

Resultaat: de huizen in Groen Ursel, zelfs als vakantiehuis, zijn niks meer waard want ze kunnen niet verkocht worden. Ondanks het feit dat het gemeentebestuur tot voor kort nog altijd aan de instrumenterende notarissen liet weten dat alles in orde was – quod non – kan nu niemand meer verkopen nu dit aan het licht is gekomen.

De gemeente heeft dus met volle medeweten illegale gronden laten verkopen en bebouwen. Logisch dat de bewoners hun geld terug willen en schadevergoeding eisen. De claim die nu ingediend is, bedraagt 15 miljoen euro. Als de gemeente dit ooit moet betalen, dan zijn we de facto failliet tenzij we de lasten naar de burgers doorschuiven.

Laat ik op één punt duidelijk zijn: de bewoners van Groen Ursel hebben de sche

De laatste weken heb ik een rust gevonden die ik in jaren niet heb gehad. Na een reeks emailtjes van “dit kan je toch niet doen, denk aan ons dorp” na mijn bekendmaking over de lijstvorming, is mijn mailbox opgedroogd, zijn de telefoontjes gestopt, maar heb ik vooral mijn hoofd kunnen leegmaken.

Ik ben al sinds mijn achttiende politiek actief, voor en achter de schermen. Na 20 jaar is het misschien het wel eens goed wat afstand te kunnen nemen.

Ik kan niet ontkennen dat het gewoon eens deugd doet me een pak minder zorgen te maken en grinnikend rond te kijken naar de rest van de campagnes. Ook binnen de N-VA doet het deugd. Ik draai al een tijd mee en er zijn nu een pak nieuwkomers. Veel daarvan moeten de stiel nog leren en maken veel fouten. Ik ben niet het type van de schoonmoeder die kijvend met het vingertje wil staan zwaaien. Beschouw me eerder als de vader die goede raad zal geven als hij daar om gevraagd wordt.

Ik heb deze week dan ook mijn ontslag gegeven als arrondissementeel secretaris van N-VA Gent-Eeklo. Ook daar is het beter dat iemand anders de fakkel overneemt. Het kost me te veel moeite om me nog in te zetten met de inzet die men van mij gewoon was.

Ik geef toe dat er nog een reden meespeelt. Sinds enkele maanden ben ik geroepen als raadgever in het presidium van de gemeente Gent in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Onze kerk – ook wel de mormoonse kerk genoemd – heeft geen betaalde clerus. Het zijn allemaal leken die taken vervullen ten dienste van hun medegelovigen.

De taak die ik nu heb opgenomen is een belangrijke stap in mijn leven die gewoon een verder zetting is van het dienstbetoon dat ik als idealist ook in de politiek heb willen volbrengen. Ik vind dat ik zoveel gekregen heb in mijn leven, dat het mijn taak is om iets terug te geven. 20 jaar heb ik dat gedaan via de politiek, hoewel dat soms heel moeilijk was. Als idealist loop je vaak met je hoofd tegen de muur.

Nu ga ik mijn energie steken in mijn roeping. Net zoals ik normen en waarden in de politiek verdedigde, zal ik mij daarvoor inzetten vanuit mijn taken binnen de kerk. Nog meer dan vroeger zal ik mijn medemens kunnen dienen. Ik geloof immers dat we met een reden hier op aarde zijn en dat het onze taak is iedereen de kans te geven dit te leren kennen.

Ik geniet momenteel van volle teugen van de avonden dat ik bezig ben met huisonderwijs

Omdat ik vaak de vraag krijg “voor wie moeten we stemmen”, geef ik alvast gewoon even mee hoe ik stem. ik heb niet het idee dat ik u moet vertellen hoe u moet stemmen, maar ik laat u graag weten hoe ik de zaken bekijk.

Voor de gemeente stem ik blanco.

Geen haar op mijn hoofd dat er aan

Ik heb altijd al een natuurlijke afkeer gehad van socialisme in zijn huidige vorm, hoewel ik principieel socialisme een mooie richting vind. Delen met mekaar, de zwakkeren helpen, dat zit in mijn bloed.

Maar toch heb ik net weer eens ontdekt waar de huidige SP.a mis in zit en waarom ik veel meer geloof in het verhaal van N-VA. Gewoon door een vergelijking van de kiesprogramma’s van beide partijen in de grootsteden.

Ik kan het heel eenvoudig samenvatten: N-VA praat over dingen die moeten en SP.a heeft het voortdurend over kunnen.

Socialisme is tegenwoordig een vrijblijvende supermarkt zonder kassa: je kan dit nemen, je kan dat gebruiken, je kan consumeren zoals je wil, en dan op het einde kan je ook betalen. Hoeveel zouden dat doen, denk je? Ik vind het prachtig dat onze maatschappij veel kansen biedt aan zwakkeren, maar je houdt hen zwak als je hen niet aanzet tot dingen.

Eigenlijk vind ik het pervers van de SP.a. Ik geloof in het spreekwoord “geef een hongerige een vis, en hij heeft morgen weer honger; leer hem vissen en hij heeft nooit meer honger”. Socialisten zitten tegenwoordig zelf in pluche zetels, en geven van daar af en toe een sprotje uit eigen zak en verplichten de anderen hun grote vissen af te geven.

N-VA durft ten minste het werkwoord moeten gebruiken. Dat noem ik een werkwoord. Kunnen is dat niet.

Geen rechten zonder plichten. Het klinkt simpel maar zo moet het zijn. Je kan maar krijgen van de maatschappij als je haar respecteert en bijdraagt. Ja, zelfs een zwakkere kan bijdragen. Niet financieel als het niet gaat, niet als je gehandicapt bent, maar altijd zijn er manieren om bij te dragen. Al was het maar door de regels van die maatschappij te respecteren.

“Don’t ask what your country can do for you, but what you can do for your country”. Om die oude uitspraak draait het nu in deze verkiezingen.

Kijk, zonet het bewijs gezien dat de verkiezingen en een eventuele deelname onnodig zijn.

Hier in Knesselare is de gemeenteraad een farce, een show, een toneelstuk.

Hoe ik dat weet? Kijk vanmorgen in Het Laatste Nieuws en je ziet daar al dat de burgemeester de besluiten publicee

Ik vind het niet normaal dat 160 misnoegde boeren – of eender welke beroepsgroep – de macht krijgen om een gans land op stelten te zetten. U wel?

Let op, ik begrijp hun problemen, maar de verhoudingen zijn buiten proportie. 160 mensen die tienduizenden mensen in de problemen brengen en onze economie een pak schade hebben toegebracht… De politie had in deze materie gerust wat harder mogen optreden. Spijkertapijten lijken mij ook te werken bij tractoren, evenals kogels om banden mee kapot te schieten.

En dat wederom de gevolgen van

Sinds 2005 moeten regerings- en parlementsleden, provinciegouverneurs, burgemeesters, schepenen en OCMW-voorzitters hun mandaten en bijhorende vergoedingen aangeven bij het Rekenhof.

De mandatenlijst moet publiek bekend gemaakt worden, de bijhorende vergoedingen worden onder gesloten omslag bewaard bij het Rekenhof. We hebben terecht geen zaken met wat iemand verdiend, maar we hebben als kiezer wel het recht te weten waar

Vanavond ben ik gaan luisteren naar de voordracht van een flamboyante politiechef: Glenn Audenaert, chef van de federale recherche in Brussel.

Vooreerst wil ik zeggen dat het een aangename spreker is. Hij vertelt op een gezapige manier, smijt er al eens een woord tussen van “daarvoor moet ge kloten hebben” en is niet op zijn mondje gevallen.

Zijn standpunten zijn echter wel controversiëler. Ik heb enkele zaken genoteerd die me opvielen.

“Het Vlaamse denken is bekrompen. We zouden beter Sarkozy volgen die de ring rond Parijs met 25 km uitbreidt. We leven niet in een kleine regio, wel in een mondiale aaneenschakeling van metropolen. Brussel slikt elke maand 15000 nieuwe inwoners en kan niet groeien. […] Brussel moet trouwens niet meer geld op. Al dat Europees gedoe zorgt voor genoeg welvaart. Maar Br

Voor mij is de maat vol. Er is blijkbaar een mail rondgestuurd met de oproep mij eens stevig aan te pakken omtrent het vliegveld in Ursel.

Ik kan begrijpen dat de gemoederen oplaaien nu de sluiting nakend is, maar tegelijk hadden enkele piloten mij reeds goede argumenten bezorgd waardoor ik begon te begrijpen waar de problemen zaten.

Simpel geantwoord: nergens.

En waarom? Omdat de Franstaligen dat zo willen.

De Nota Vande Lanotte werd snel afgeschoten door CD