David Geens – De kunst van het mogelijke

Donderdagavond had ik een gesprek met mevr De Leenheer. Ze is een vriendelijke dame, doch een goed gevoel kon ze me niet geven.

Zo heeft ze in een gesprek van 15 minuten zich wel acht keer vergist van naam van Laurens en heeft ze drie keer Laurens en Lucas omgewisseld.

En wat ook opvallend was, weer had ze (on)handig de inschrijvingspapieren vergeten om Lucas in te schrijven, hoewel we reeds maanden geleden hem eerst mondeling hadden aangemeld bij de vorige directrice en de week nadien de papieren hadden ingevuld. Omdat ik een maneuver hierin vermoedde om te vermijden dat Lucas werd ingeschreven, heb ik aangedrongen omdat ik héél goed wist dat er een bundel inschrijvingspapieren altijd klaarligt in de klas.

Maar wat erger was, met een bocht waar Ayrton Senna jaloers zou op zijn geweest, kregen wij plots wel onze “goesting”. Nu ja, een poging tot…

Donderdagavond had ik een gesprek met mevr De Leenheer. Ze is een vriendelijke dame, doch een goed gevoel kon ze me niet geven.

Zo heeft ze in een gesprek van 15 minuten zich wel acht keer vergist van naam van Laurens en heeft ze drie keer Laurens en Lucas omgewisseld.

En wat ook opvallend was, weer had ze (on)handig de inschrijvingspapieren vergeten om Lucas in te schrijven, hoewel we reeds maanden geleden hem eerst mondeling hadden aangemeld bij de vorige directrice en de week nadien de papieren hadden ingevuld. Omdat ik een maneuver hierin vermoedde om te vermijden dat Lucas werd ingeschreven, heb ik aangedrongen omdat ik héél goed wist dat er een bundel inschrijvingspapieren altijd klaarligt in de klas.

Maar wat erger was, met een bocht waar Ayrton Senna jaloers zou op zijn geweest, kregen wij plots wel onze “goesting”. Nu ja, een poging tot…

Plots wordt er een lijst tevoorschijn getoverd waarop moet blijken dat Laurens wel bij zijn huidige juffenduo kan blijven. Men vindt het nodig dat de klassen herschikt worden en men heeft een simpele regel ingevoerd. Men neme al de kinderen, rangschikt ze volgens leeftijd en trekt in de helft van de lijst een streep. Voila, klassen verdeeld. Geen enkele achtergrond van karakters die samenpassen, vriendschappen (zo zeldzaam bij ASS-kindjes dat ze gekoesterd zouden moeten worden als een ruwe diamant notabene), of watdanook dat in rekening wordt gebracht.

Resultaat: Laurens wordt als tweede jongste ingedeeld in de klas van juf Sophie en juf Vivi. Maar er is ook onze Lucas. En wat nu? Lucas als jongste mee in de jongste klas en ze samen zetten of Laurens dan toch doorschuiven? Neen, wij mogen bij wijze van uitzondering kiezen. Laurens bij zijn vertrouwde juffen laten en Lucas in de andere klas (bij de juf met wie het al zo zalig klikt)? Nu ja, lijkt het beste hoewel we dan moeten vaststellen dat Lucas als allerjongste bij de alleroudste terecht komt en dat het voor Laurens betekent dat al zijn klasgenootjes vertrekken naar de andere klas. Ver van ideaal.

Straffe noot is eigenlijk dat later op de avond ik toevallig een lijst op een bureau zie liggen, met name een kopie van de net genoemde en getoonde lijst maar waar reeds wijzigingen op stonden geschreven: Laurens was aangeduid om in de andere klas te zitten en Lucas bij Sophie en Vivi… Vandaar dus het geciteerde betere bochtenwerk.

Moesten we nu blij zijn? Zeker niet. Niet omdat het nog ver van de beste situatie was voor onze kinderen maar ook omdat het voor de andere kinderen nog steeds niet opgelost was.

Ik heb een andere betrokken ouder zien staan huilen in de gang van pure ellende. De dag nadien is er trouwens een regelrechte scheldpartij geweest tussen de directrice en een andere ouder. Als een directrice dan roept “och, pakt uw kinderen mee naar huis en schrijft ze ergens anders in”, moet er dan nog meer gezegd worden dan dat je van een directrice toch een andere attitude verwacht?

Ik blijf me vragen stellen naar de achterliggende reden voor de herverdeling. Vorig jaar (na het eerste opstartjaar) was de vraag voor een eerste keer gesteld en toen heeft de toenmalige directie samen met de leerkrachten én de pedagogische begeleidingsdienst beslist dat het de beste keuze was om de indelingen aan te houden. Een advies dat kon en kan tellen!

Volgens mevr De Leenheer is zoiets nodig om de kindjes leren om te gaan met veranderende situaties. Trek die redenering door en dan kan je aangepast onderwijs voor ASS afschaffen…

Wij als ouders kiezen net voor De Zonnewijzer omwille van de speciale en unieke aanpak, omdat dankzij de structuren onze kindjes wel een doorgang vinden naar onze wereld. Er is een goede uitspraak in omloop over ASS: we moeten niet proberen de kinderen onze wereld te laten snappen, wij moeten proberen hun wereld eens te snappen. Zo kan er contact gelegd worden en vanuit dat contact kunnen er pogingen ondernomen worden om hen weerbaarder te maken. Ik betwijfel echter zeer sterk of mevrouw De Leenheer hiervan op de hoogte is. Ik zal haar een boek sturen geschreven door een gerenomeerd onderzoekster op het gebied van ASS en zelf moeder van een autistisch zoontje (dus dubbel ervaringsdeskundige) die dat heel goed uitlegt. Mevr De Leenheer kan het gebruiken.

Want het viel me op dat meermaals in het gesprek ze de term “kinderen met het vermoeden van ASS” bleef gebruiken. Ze wil dus maar niet aanvaarden dat men wel degelijk ASS kan vaststellen voor de puberleeftijd. Ik heb binnenkort een afspraak met professor Schoentjes: ik zal hem hiermee eens confronteren. Prof Schoentjes is kinderpsychiater aan het UZ Gent en is hoofd van het austismereferentiecentrum. Ik ben eens benieuwd hoe hij gaat reageren als ik hem vertel dat hij in wezen een fraudeur is, want dat er geen nood is aan kinderpsychiaters die diagnoses stellen…

Ik kon dan ook niet anders dan opnieuw de directie van het Gentse stedelijk onderwijs te verzoeken af te zakken naar De Zonnewijzer en met de leerkrachten zelf te praten in plaats van met de directie. Het ganse team vond het immers geen goede beslissing. Geen enkele pedagoog die ik gecontacteerd heb vond het een goed idee. De thuisbegeleiding vond het geen goed idee. Wij vonden het geen goed idee. Andere ouders vonden het geen goed idee. Hoeveel mensen zijn er nodig om vast te stellen dat een idee niet goed is?

Iedereen maakt fouten. Een mevrouw die voor het eerst directrice wordt mag fouten maken. Zeker als ze terecht komt in een buitengewoon onderwijs en zeer zeker als ze niet vertrouwd is met de problematiek die daar in de school wordt aangepakt.

Maar ze mag één fout niet maken: denken dat ze het beter weet. Ze zou moeten weten dat ze nog veel moet leren. Ze zou dankbaar moeten zijn om te kunnen leren van haar juffen. Ze zou open moeten communiceren met de ouders. En niet eenzijdig beslissingen doordrukken waar zo veel weerstand tegen is.

Voor zover ik nu echter heb vernomen – ik heb nog geen officiële bevestiging – zou de hogere directie de beslissing herroepen hebben na het uiterst noodzakelijk gesprek met de juffen. Ik hoop snel antwoord te krijgen zodat we allemaal, ouders en juffen, met een geruster gemoed de vakantie kunnen aanvatten en uitkijken naar 3 september…

We kunnen dat dan als nieuwe start beschouwen. Ik heb al met andere ouders gesproken en deze zomer organiseer ik eens een barbecua voor de geïnteresseerde ouders. Dat zal dan de start zijn van een ouderraad, die problemen zoals deze van afgelopen week kan kanaliseren en als contactorgaan kan dienen voor directie en leerkrachten enerzijds en alle ouders anderzijds. Sommige ouders zijn immers minder weerbaar en zullen makkelijker hun zorgen delen met andere ouders dan deze kenbaar te maken aan de directie. Meer communicatie zal iedereen helpen, ook mevrouw De Leenheer.

Dan kunnen we daarna het gebeurde afsluiten als een ongelukkige start van mevrouw De Leenheer en kunnen we er met het ganse team voor zorgen dat zulke accidents de parcours niet meer opnieuw gebeurt.