David Geens – De kunst van het mogelijke

Mensen spreken me aan op straat, met vele vragen. Velen zijn ronduit gedegouteerd door de plotse bocht van CD&V, sommigen hebben nog vragen.

Vragen die vooral gaan over “is dit nu geen goede basis om te onderhandelen?” of “waarom stap de N-VA er uit?” gaan.

Ik had al min of meer een samenvatting gemaakt om hier neer te schrijven, tot ik een goed interview van mijn voorzitter Bart De Wever op VTM zag waar je in 4 minuten de juiste argumentatie hoort, zonder veel franjes.

Ik ben het dus hiermee eens. Het zal mooi wezen, dat akkoord. Aan Vlaamse kant krijgen we dus een zeer nipte meerderheid (48 op 88 zetels) zonder ook maar 1 partij die opkomt voor de Vlaamse zaak aan boord (noem het dus gerust een anti-Vlaams front) tegenover aan Franstalige kant gewoonweg ALLE partijen. Duidelijk dus waar het gewicht zit? En dus op voorhand duidelijk in wiens voordeel het akkoord zal overhellen?

Vlaanderen was reeds de knecht van Wallonië, nu zijn we goed op weg om de slaaf te worden.

De peiling van de VRT geeft de N-VA 33,5%. In de peiling van La Libre halen we zelfs ruim 35%.

Het zijn en blijven maar peilingen maar meer dan ooit zullen ze een invloed hebben op wat er momenteel gebeurt in de regeringsvorming, nu ja, beter regerings-non-vorming genoemd.

De eerste en belangrijkste vaststelling is dat Vlamingen en Walen ieder van hun leidende formatie vinden dat ze goed bezig zijn. N-VA kan niet anders dan vaststellen dat “het been stijfhouden” nog altijd gewaardeerd wordt voor de kiezers. PS kan evenmin anders vaststellen dat hun grote NON goed gesmaakt wordt in Wallonië.

Deze peiling zal dus niet helpen om deze twee partijen dichter bij mekaar te brengen. Evenmin zullen deze twee voor verkiezingen opteren. Rekening houdend met de foutmarge in zulke peiling en met het feit dat diegene die voor verkiezingen opteert meestal nog verliest, is er voor beide protoganisten weinig te winnen noch te verliezen.

Aangezien telkens ook de directe tegenstander geen klappen kan krijgen, is daar ook geen winst te halen. De dag dat de peilingen verlies aangeven voor N-VA, zal de PS voor verkiezingen gaan.

Deze peiling is veel meer van belang voor CD&V en Open Vld.

CD&V eindigt zelfs net weer onder haar verkiezingsresultaat. Voor de christendemocraten zal er dus een moment komen dat ze moeten kiezen, want hun enerzijds-anderzijds spreid-stand-punt brengt geen zoden aan de dijk.

Welke vleugel zal het halen? De Vlaamse Peeters-vleugel of de linkse ACW-vleugel? Persoonlijk denk ik dat de Vlaamse vleugel verzwakt is. De meeste vroegere Vlaamse centrumkiezers zijn nu overgelopen naar N-VA. Dat blijkt wel duidelijk uit de peiling. Zal dit dus de nodige druk leveren bij de CD&V-top om net die kiezers terug te winnen?

Of zouden ze het risico lopen deze kiezers als verloren te beschouwen? Ik denk het niet, want de peiling leert ook dat de SP.a stabiel blijft en als CD&V dus louter op het linkse been gaan steunen, is het risico om ook langs die kant een leegloop te krijgen, veel te groot.

Open Vld krijgt wederom een zware klap. Ze waren terug naar 14% geklommen, maar vallen nu in één klap terug naar 11,8% Het is duidelijk dat hun interne verdeeldheid weer zwaarder doorweegt. De onnodige tussenkomsten van De Gucht en het Belgicistisch toontje van Van Hengel zullen niet bijdragen tot een verbetering van de situatie.

Het is hoe dan ook duidelijk dat nu naar verkiezingen trekken, een slechte zaak zou zijn voor deze twee formatiekandidaten.

Wat zijn de alternatieven?

Het is kiezen uit het minste kwaad. Verkiezingen zijn mijn inziens uitgesloten voor CD&V en Open Vld. De andere optie is verder regeren en Leterme III in het zadel helpen.

Die optie zal het makkelijkst ingang vinden bij de CD&V, vooral als de linkse vleugel onder leiding van Leterme het haalt. Maar zoals ik hierboven al argumenteerde, is er een enorm risico voor CD&V. Met de SP.a in de oppositie dan maatregelen moeten nemen die vooral de werkende Vlamingen pijn zullen doen, zal er voor zorgen dat ook de linkse kiezer zich in de steek gelaten voelt.

Voor Open Vld is verder regeren ook een enorm gezichtsverlies. Zij hebben deze regering doen vallen, hoe moeten ze ooit consequent blijven met zichzelf als ze dezelfde regering weer in het zadel moet helpen? Zonder dat de reden waarom ze de regering liet vallen (BHV) opgelost is geraakt? Verlies gegarandeerd.

Dus Leterme III mag dan zeker de preferente oplossing van de Franstaligen zijn (twijfel daar zeker niet aan), langs Vlaamse kant zal ze na deze peiling toch ook niet zo evident zijn.

Een Vlaams front

Door eliminatie blijft er dus maar één gezonde mogelijkheid over voor CD&V en Open Vld: de keuze van de kiezer/gepeilde respecteren en de leiding van de grootste partij aanvaarden en stoppen met acute aanvallen en bashing. Het helpt niet, integendeel. Dus waarom het roer niet omgooien en een sterk Vlaams front vormen?

1 groot kamp van winnaars, zodat de communautaire eisen van de baan zijn en dat de partijen zich terug op hun eigen terreinen kunnen profileren en zo kiezers terugwinnen? Natuurlijk zal er ook koudwatervrees zijn dat men zo het succes van de N-VA bestendigt, maar ik denk zelf dat je vroeger bij Groen! ook al hebt kunnen vaststellen dat als een partij die zich duidelijk op één thema profilieert en dat als net dat thema universeel gedragen wordt door andere partijen, net die themapartij klappen krijgt.

Vanuit die redenering is het voor CD&V en Open Vld de beste keuze om in deze storm te schuilen achter de sterke schouders van N-VA.

Aan één zeel trekken om het Franstalige status-quo te doorbreken

N-VA zal zeker niet neen zeggen. Binnen onze partij zullen we niet liever hebben om nu eens samen aan één zeel te trekken. Dat vragen we al maanden. Dat is de enige manier om de Franstaligen duidelijk te maken dat ze nu beter kunnen bewegen.

Want psychologisch zullen ze verkrampt blijven zolang ze merken dat de N-VA groter en groter wordt. Ze focussen zich nu wederom op artikel 1 van de N-VA. Raar maar waar zijn de Walen er veel meer van overtuigd dat België binnenkort ophoudt met te bestaan. Er is geen andere reden te bedenken waarom ze zich zo fixeren op Wallo-Brux. Vanuit de zekerheid dat ze beter aan plan B werken, blijven ze nu alles op alles zetten om Brussel uit te breiden en hun rechten en centen veilig te stellen. Het feit dat ze alles berekenen tot 2025 wijst er mijn inziens duidelijk op dat ze dat zelf als de einddatum van België beschouwen.

Willen we dus iets bewegen, dan zal het aan CD&V en Open Vld zijn om hen duidelijk te maken dat hun beste keuze is om nu wel te hervormen, zodat aan Vlaamse kant er kiezers kunnen teruggewonnen worden. Want de peiling geeft duidelijk aan dat Vlaanderen zelf nog niet denkt aan de zelfstandigheid.

Met andere woorden, een Vlaams front is het enige waar iedereen beter van wordt. Als die redenering ingang vindt, zal er eindelijk iets gaan bewegen.

Gebeurt dat niet, dan komen we op een patstelling waar niemand nog iets wil. Zelfs verkiezingen zullen dan niet welkom zijn. Verkiezingen als resetknop gebruiken, het risico is te groot.

Gisteren heb ik een lezing van Carl Devos bijgewoond (Rederijkerskamer te Knesselare).

1 uitspraak is heel hard blijven hangen. Ik citeer Carl Devos: “Di Rupo heeft me tijdens een etentje verteld dat we in Vlaanderen niet voldoende beseffen hoe de perceptie van N-VA is in Wallonië. Ik kan bepaalde toegevingen en compromissen niet verkocht krijgen in Wallonië verkocht krijgen als N-VA aan de andere kant staat, dixit Di Rupo, maar hetzelfde akkoord met de andere Vlaamse partijen zou wel aanvaardbaar zijn.”

Daar zit dan een enorme paradox in voor de N-VA. Het is duidelijk dat het dankzij haar eclatante overwinning is, dat de Franstaligen voor de eerste keer bereid zijn om over bepaalde zaken te willen onderhandelen. En dat terwijl het klassieke smeergeld (en dan bedoel ik effectief geld dat dient om de compromissen lekker smeerbaar, zeg maar smeuig en verteerbaar voor iedereen te maken) er deze keer niet is. Een unicum.

Maar als we even de stelling van Di Rupo voor waar aannemen, dan moeten we vaststellen dat de N-VA en haar kiezers pas (ten dele) hun doel zuden bereiken door een stap op zij te zetten. Dan zou de veroorzaker zelf geen deel mogen uitmaken van de triomfators.

De enige uitweg voor Franstaligen

Vanmorgen besefte ik dat het maar al te waar is. Maar de reden die Di Rupo opgaf aan Carl Devos is volgens mij niet de juiste. Een akkoord met de N-VA is niet perse an sich onverkoopbaar in Wallonië. Dat is ten dele waar; alles wat de N-VA zegt zal veel verdachter zijn in Franstalige ogen dan wanneer een voorstel van pakweg CD&V komt.

Maar er is vooral een strategische keuze mee gemoeid. Een bewijs uit het ongerijmde.

Stel even dat we een verregaande staatshervorming kunnen uitwerken. Als de N-VA daarin een leidende rol speelt, bestaat de kans dat de Vlaamse kiezer de N-VA hiervoor beloont. Eindelijk een partij die voet bij stuk heeft gehouden en daardoor de buit heeft binnengehaald, zou dan wel eens een brede perceptie kunnen worden.

Ik zeg wel “kan”, want zeker is het niet, maar het risico bestaat. Het kan ook anders uitdraaien. N-VA is, hoe zeer ik de partij inmiddels ook beter ken en mij in de meeste programmapunten perfect kan terugvinden die niet communautair geïnspireerd zijn, en blijft (ten dele) een zweeppartij. Een zweeppartij is een partij rond 1 thema. En eenmaal dat thema binnengehaald wordt of zelfs al voldoende geïncorporeerd wordt bij de gangbare thema’s van alle partijen, dan verdwijnt de bestaansreden van die zweeppartij.

Kijk maar naar Groen!. Hoe moeten zij niet blijven vechten tegen de kiesdrempel. Ooit haalden ze die moeiteloos, nu is het iedere keer bang afwachten. Is milieu dan niet meer belangrijk? Jawel, maar iedere partij is inmiddels groen. Het succes van Groen! toen het nog Agalev was, is dat ze de politieke klasse een groen geweten heeft geschopt. Hun betere verkiezingsuitslagen waren de reden waarom alle partijen milieu hebben opgenomen als vast onderdeel in hun partijprogramma’s.

Daardoor vervalt hun zweepfunctie. Een zweeppartij blijft enkel maar bestaan als “stok achter de deur”, maar eenmaal een piek bereikt, heeft ze ten dele haar doel bereikt.

Dus, terugkerend naar de Vlaamse zaak, door de overwinning van N-VA is het duidelijk dat dit thema zwaar leeft in de grondstroom van Vlaanderen.

ik kom terug op mijn bewijs uit het ongerijmde.

Als de N-VA zelf de buit binnenhaalt, is de uitkomst van toekomstige verkiezingen een vraagteken, een gok zeg maar. Stel dat de N-VA groot blijft, dan betekent dit voor de Franstaligen dat er opnieuw een verplichte staatshervorming op hun bord komt. Zolang een zweeppartij groot blijft, blijft de zweep immers knallen.

En dat is een strategisch risico dat de Franstaligen willen uitsluiten.

Dus, zo redeneren ze, als deze staatshervorming niet te vermijden is, kunnen ze het best deze zo veel mogelijk afzwakken voor ze toegeven. Vervolgens – zo gaat mijn bewijs verder – geven ze dit enkel toe aan de traditionele partijen (die zelf geschrokken zijn van de zwepende onderstroom en liefst zo snel mogelijk willen terugkeren naar de orde van de dag waar ze zelf beter in zijn als bestuurspartij).

Deze traditionele partijen, met waarschijnlijk CD&V op kop, kunnen dan uitpakken met het feit dat zij winnen waar de N-VA “faalt” (ondanks het feit dat het de zweep is die voor de slag heeft gezorgd).

De kans is dan veel groter dat de N-VA haar momentum voorbij is. Als zweeppartij heeft ze dan een doel bereikt. Het volgende doel is weer een stuk minder gematigd, want zal gericht zijn op nog meer uitkleden van de federale staat. Een deel van de kiezers zal daarop afhaken, want laat ons eerlijk wezen: niet alle kiezers van de N-VA zijn splitsers.

Tegelijk zal de perceptie sterk gevoed worden dat de N-VA wel kan brullen, maar niet kan klauwen en dat het anderen zijn die de buit hebben moeten binnenhalen.

Welnu, en hier eindigt mijn bewijs, dat scenario is veel aanlokkelijker voor PS (en MR). Ze doen gewoon aan strategische kansberekening. Een akkoord met N-VA is veel minder zeker een eindpunt dan eenzelfde akkoord met CD&V en Open VLD.

En daar zit de paradox van de N-VA, besef ik nu. Hun aanwezigheid is nodig om de Franstaligen te bewegen, maar tegelijk zijn we de rem op de toegevingsbereidheid van Di Rupo.

De mogelijke scenario’s

Het eerste wat je dan denkt is “N-VA moet dan maar een stap opzij zetten, dan halen ze hun doel en misschien worden ze toch door de kiezer beloond”.

Klopt, maar het is onzeker en iedere partij, hoe nobel ook in haar doelstellingen, moet zich richten op de kiezer. Je bereikt maar iets als men voor je kiest (quod erat demonstrandum).

Plus, zoals ik al aangaf, is de kans groot dat als de N-VA dan vervalt tot pakweg een partij van 15%, ze aan de kant gezet wordt en de ongoing staatshervorming (waarvan Carl Devos gisteren terecht opmerkte dat de meeste federaties er tientallen jaren hebben over gedaan om zichzelf vorm te geven terwijl amper 2 decennia bezig zijn) stil valt.

Het andere scenario is het “niet plooen”-scenario. De N-VA moet aan tafel blijven. Ze moet mee in de triomftocht kunnen opstappen (als er al een triomftocht komt) om relevant te blijven en voldoende kiezers te blijven halen.

Of scenario B2: aan tafel blijven en de “anderen” lopen weg, waardoor bij nieuwe verkiezingen de N-VA nog versterkt uit de bus komt omdat het signaal dan heel simpel zal zijn “als u echt verandering wil, moet u de N-VA nog meer versterken”.

Kortom, daar zit de reden waarom de N-VA er niet kan uittrekken. Ondanks dat veel kiezers nu denken “waarom blijft de N-VA maar onderhandelen zonder uitzicht op een akkoord, wanneer zal de harde kern binnen de N-VA zeggen “we hebben er genoeg van” en de boel opblazen”, dat zou volledig in de kaart spelen van de Franstaligen.

We moeten aan tafel blijven zitten, zelfs al moeten we daarvoor keer op keer deadlines inslikken en onze geloofwaardigheid op het eerste zicht ondergraven. Daarom moeten we bochten maken, zoals nu toch bereid zijn om over het sociaaleconomische pakket mee te onderhandelen (wat trouwens als voordeel biedt dat er meer op tafel ligt om te geven en te nemen).

Dat snap ik nu en ik hoop dat we alleszins dat duidelijk kunnen maken aan onze kiezers. Niet plooien blijft de kernboodschap, maar wel blijven onderhandelen. De dag dat het lukt zonder N-VA, is de dag wat we Vlaanderen definitief verkopen aan de Franstaligen. En dat is wel het laatste waar de N-VA-kiezer ons heeft voor gemandateerd.

OK, ik ben zelf politiek actief en ik ben een stevige N-VA-militant, maar ik kan ook kritisch kijken naar politiek.

En als kritische burger heb ik net enorm genoten van een stukje uit de zevende dag.

Vorige week hebben de vier Franstalige partijvoorzitters op eigen verzoek een onderhoud gehad met VOKA, omdat ze vonden dat we in Vlaanderen een verkeerd beeld hadden van hun voorstellen.

Nu hebben ze dus de kans gehad en nu moet je dus eens kijken en luisteren naar wat de ondernemers zeggen over die voorstellen.

Ik pik er enkele dingen uit.

“Een amalgaam aan voorstellen”. Hun voorstel is ver van eenvoudig en houdt enkel een verdere versnippering in. Ze (=de Franstaligen) weten dat de boel nog complexer wordt, maar voeren dat als handelsmerk in (cfr Brussel) in en vragen daar dan nog geld voor.

“Als wij zo een bedrijf zouden leiden, dan was het al lang failliet”. De vergelijking met de belastingbetaler als aandeelhouder, de burger als klant en de visie er moet voor zorgen dat er goesting is om klant te zijn bij dit bedrijf, dat is een kijkvenster die eens wat vaker op de politiek zou toegepast moeten worden.

Ik denk trouwens dat dat één van de sterke punten is van de N-VA: er zitten heel wat bedrijfsleiders en zelfstandigen in de N-VA.

“Ze hebben last van een N-VA fobie”. Het is duidelijk dat de Franstaligen zich blind staren op de N-VA. Ze kijken en luisteren niet eens, ze willen maar één ding. De N-VA buiten.

“Een gemis aan front aan Vlaamse kant”. Moet ik daar nog meer bij zeggen? Als Vlamingen eens niet een uitverkoop houden door middel van viswijfpolitiek, maar met mekaar afspreken wat voor ons het laagste bod is.

“Wat we als Vlamingen doen, doen we niet automatisch beter”. Laat ons inderdaad niet genoegzaam op onszelf terugplooien. Zelfs al komt er een staatshervorming, dan komen er enorme uitdagingen op ons af.

Gewoon hervormen om te hervormen is dus een slechte zaak. Zonder de nodige hefbomen die het ons mogelijk maken, ja zelfs verplichten om de zaken eens echt ten gronde aan te pakken (en om grondig te werken, moet je kunnen beslissen over homogene pakketten en niet over snippers), is een hervorming een slechte zaak. Zelfs als gaat het om 15 miljard. We moeten als Vlamingen neen zeggen tegen een hervorming die er enkel op uit is het immobilisme te vergroten.

“De statusquo is voor hen voldoende”. Ze hebben niks te verliezen met een statusquo. Of ze kiezen voor project Frankenstein. Vlaanderen en Wallonië hebben op 13 juni 2010 totaal verschillend gekozen en dat is ieders goed recht. Het grote probleem is dat je deze “keuze” niet meer in overeenstemming met mekaar kan brengen.

Niet veranderen is niet minder dan een staatsgreep van Wallonië op Vlaanderen. Als er niks verandert, dan legt Wallonië ons voor de rest van ons bestaan hun wil op. En dan zullen we op korte termijn de grote verliezers in de wereld zijn doordat we een pak uitdagingen niet zullen kunnen aangaan.

Kortom, een verademing om eens de analyse te horen van mensen van buiten het speelveld die nu eens rechtstreeks onze tegenspelers hebben mogen ontmoeten. Het beste bewijs dat het niet de N-VA is die spoken ziet, maar al jaren duidelijk de vinger op de wonde legt.

Ik hoop dat alle Vlaamse politici dit fragment bekijken en nog eens herbekijken.

Terwijl Di Rupo plannen smeedt om een anti-Vlaamse regering op de been te brengen die godbetert enkel BHV zal splitsen (op een voor hen redelijke manier) en de financiering van Brussel zal regelen (lees: een blanco cheque), heb ik vandaag nog maar eens gezien hoe sterk men probeert overal een Franse voet aan de grond te krijgen.

Op weg naar huis ben ik gestopt in een tankstation in Ruisbroek, om een colaatje te kopen. Standaard werd ik in het Frans aangesproken en ik moest aandringen om toch het bedrag in het Nederlands te horen te krijgen.

En voor wie zegt “och ja, het ligt vlak bij Brussel”… heb ik de volgende vraag: ligt Brugge dicht bij Brussel?

Daar ben ik daarnet gaan eten in de Quick om de verjaardag van Lucas te vieren.

Je moet eens de rekening bekijken die ik daar kreeg:

Het zijn telkens opnieuw kleine bewijsjes van de foto die ik al eerder publiceerde:

Zo denken de franstaligen over onze cultuur: een totale minachting. En in dat licht moet je dus de huidige stand van zaken zien: “on est demandeur de rien”… behalve weer van een zak Vlaams geld.

Vlaams geld dat hen voor de rest gestolen kan worden. Lees maar eens in dit artikel en lees vooral de zin “want dat het toch vooral Vlaams spaargeld is dat daardoor in het gedrang komt“.

Ik lees een pak reacties op twitter en facebook dat men niet zou gaan stemmen als het weer verkiezingen zijn: aub, beste medeburgers, laat u niet inpakken door de franstaligen, maar ga op zulk moment opnieuw uw stem uitbrengen om duidelijk te maken “tot hier en niet verder”. BHV moet en zal het Waterloo van de PS, CdH en MR worden.

Ik schreef het al meermaals: wees op^uw hoede van hoe bepaalde zaken worden voorgesteld.

Om u daar nu eens een bewijs van te leveren:

Op woensdag 12 januari schreef Het Laatste Nieuws op pagina 2 (de enige pagina met politiek nieuws in die krant): “Amerikaanse investeerders afgeschrikt”.

Ook De Standaard bracht die dag in zijn economisch katern dit nieuws en linkte het in de titel aan de politiek: “Investeerders afgeschrikt door politieke impasse”:

Nieuwe investeerders uit de Verenigde Staten blijven weg. De huidige politieke situatie van België schrikt hen af. […] Dat is volgens de Amcham-topman deels nog het gevolg van de crisis, maar meer nog een effect van de Belgische politieke impasse en het ontbreken van een regering die krachtige maatregelen kan nemen. ‘Het schrikt Amerikanen af. Een land zonder regering is voor hen onbegrijpelijk’.

Ook andere kranten brachten het bericht dat door Belga werd verspreid.

Paniek dus: de politieke impasse kost ons geld (ook die quote heb ik al meermaals gelezen, zelfs gehoord uit de mond van aan Antwerps straatwerker die hierover geïnterviewd werd als kenner ter zake).

België +50%, Europa -20%

Vandaag valt mijn oog echter op een klein berichtje in Het Laatste Nieuws op pagina 8, helemaal weggedrukt door het artikel waarin Vermeersch zijn licht laat schijnen over “goeroe” Versteylen:

Meer buitenlandse investeringen in België

Op het vlak van buitenlandse investeringen was 2010 voor België een boerenjaar. Dit blijkt uit voorlopige cijfers van de VN-Conferentie voor Handel en Ontwikkeling (Unctad). Onze markt trok 38 miljard euro vreemd kapitaal aan, ofwel de helft meer dan in 2009. België is zo de beste leerling uit de Europese klas. Binnen de Unie daalden de buitenlandse investeringen namelijk met 20 procent.

Metro haalt het ook nog even aan en in het Belang van Limburg ook, maar voor de rest niets van terug te vinden. Wordt lekker doodgezwegen.

Voor wie trouwens het bewijs wil zien dat de geciteerde cijfers kloppen: op pagina 3 van <%media(20110118-unctad.pdf|dit rapport)%> vind je alle cijfers. Daar zie je dat de echte crisislanden zoals Ierland (-66%), Griekenland (-38%) en Italië (-35%) een schril contrast vormen met België. Opvallend verrassend trouwens: Luxemburg, een politiek zeer stabiele staat, scoort -55%.

Zouden investeerders echt wakker liggen van politieke strubbelingen in West-Europa? Ik zie toch geen correlatie…

Simpel geantwoord: nergens.

En waarom? Omdat de Franstaligen dat zo willen.

De Nota Vande Lanotte werd snel afgeschoten door CD&V, zo heette het, maar lees eens het antwoord van Milquet op de nota. Ze verborg zich achter het zinnetje “we willen praten over de timing, de procedure en de methode hoe we nog verder kunnen doen”. Anders gezegd: de nota van VDL was zodanig slecht dat er een andere manier gevonden moest worden om verder te gaan.

We moeten ook realiseren dat de nota op quasi elk hoofdstuk reeds een afgeslankte versie was van de nota van De Wever. Van ieder onderdeel was een stukje afgeschaafd. Op zich zou je van een enkel punt nog denken “och ja”, maar als je de totaalsom maakt, zie je dat de lat enorm laag gelegd wordt.

En dan nog zeggen de Franstaligen “jamaar, hier moeten we over praten”. Ze blijven het spel maar trekken en iedere keer net wat minder bieden.

Een grondige knoeiboel

Ondertussen is de nota al een grondige knoeiboel geworden. In plaats van ons te verbeteren en bevoegdheden te homoniseren, zou het beleid nog meer versplinterd geraken. Efficiënt en goed besturen zou zeker niet mogelijk worden.

Je kan moeilijk zeggen dat de N-VA niet telkens opnieuw bereid is nieuwe mogelijkheden te verkennen. Nu ook weer door voor te stellen om minder bevoegdheden te splitsen, maar dan wel grondiger.

Welke andere bevoegdheden dan werkgelegenheid en gezondheidszorg zitten volgens de geest van het federale België eigenlijk het best bij de gewesten? Inderdaad, deze twee. Niks abnormaal dus dat we dit naar voren schoven.

Maar de splitsing van de RVA werd plots van alle kanten afgeschoten.

De staart kwispelt met de hond

Door CdH, ja, maar die schieten alles af. Milquet is fundamentalistischer dan Mangain, maar niemand lijkt dat volop te beseffen.

Di Rupo heeft haar helemaal niet onder controle. Het is tegenwoordig de staart die met de hond kwispelt. Het kleine CdH gijzelt inmiddels via de PS het ganse land. Het is gewoon niet anders.

De vakbonden stonden ook vooraan in de rij om deze denkpiste af te schieten, maar ook dat verwondert me niet. Ik zeg het al jaren dat we moeten beseffen dat vakbonden organisaties zijn die wettelijk gezien niet bestaan, maar wel hopen geld krijgen van de overheid. In de eerste plaats vooral veel geld per werkloze, want de vakbonden betalen de werkloosheidsuitkeringen uit. Dus begrijpelijk dat zij tegen een kleinere efficiëntere overheid zijn, die wel eens de overheidstaak om sociale zekerheidsgeld te beheren weer zelf zou uitvoeren.

Geheugenverlies

En SP.a? Die zijn hun eigen <%media(20110115-Intentieverklaring.pdf|nota)%> vergeten die Gennez en Vande Lanotte enkele jaren geleden hebben opgesteld. Ga naar pagina 15 en lees paragreef 3.4.1 “Het werkgelegenheidsbeleid moet regionaal worden” eens. Zelfs de SP.a zei al enkele jaren geleden dat ze de boel wilde splitsen.

Rik Van Cauwelaert schrijft ook terecht over het geheugenverlies van sommigen: “Soms kan geheugenverlies een beetje gênant zijn. Dit is zo’n geval.”

Demonisering

Ik schreef deze week ook mijn twijfels over het feit dat speculanten echt het vuur aan de schenen leggen van België.

Nog geen dag later verscheen er een interessant artikel in De Tijd die me volledig gelijk geeft:

Terwijl de Belgische kranten bol staan van de politieke malaise en de onrust op de financiële markten, is het business as usual in Londen. Het belangrijkste financiële centrum van de wereld lijkt niet echt wakker te liggen van het politieke gekrakeel in Brussel.

…

Grant Lewis valt net niet van zijn stoel wanneer ik hem een aantal Belgische krantenkoppen voorleg. Lewis is hoofd research bij de Londense afdeling van het beurshuis Daiwa Capital Markets. ‘Speculanten voeren druk op’? ‘Gieren boven België’? Zulke koppen vind ik heel kwalijk en typisch voor hoe continentaal Europa tegen de dingen aankijkt. Een van de redenen waarom Europa nu in de problemen zit, is omdat politici de schuld steeds afgeschoven hebben op ‘de speculanten’ in plaats van de problemen ten gronde aan te pakken.

…

‘Traditioneel zijn de Belgische verzekeraars de kopers van Belgisch overheidspapier’, zegt Jonathon Jackson, directeur van de bond sales desk bij Daiwa en hoofdzakelijk actief in de Benelux. ‘Vroeger kochten ze in Belgische frank om het wisselkoersrisico te vermijden. 80 tot 90 procent van de portefeuilles bestond toen uit Belgisch staatspapier.’

‘Maar met de komst van de euro is het belang van Belgisch papier teruggevallen tot 40 à 50 procent. Op termijn kan dat belang nog verder dalen. De recente rentepiek heeft dus niets met speculatie te maken, maar alles met een herallocatie van middelen.

Waarom lezen we dan toch andere dingen in onze kranten?

Omdat die, links als ze zijn, geen rechtse N-VA willen, maar een linkse regering. CD&V staat nu al in de spreidstand en SP.a luistert braaf naar hun grote Waalse broer.

En die willen een regering zonder N-VA. Een volledige miskenning van hoe Vlaanderen gestemd heeft. Ze willen geen duimbreed toegeven. Dat is de reden waarom Di Rupo zich “niet smijt”. Hij koppelt zich als kandidaat-premier niet los van de franstaligen en geeft geen duimbreed toe.

Van zodra men de publieke opinie voelt kantelen tegen de N-VA, zal men CD&V losweken en werken aan een regering van nationale eenheid. Het enige middel om dit niet mee te maken, is een duidelijke opinie.

Maar die wordt lekker opgeklopt met zaken zoals camping16 en betogingen van enkele fils a papa. Slechts een kleine minderheid met een grote toeter roert zich, maar aangezien de schijnwerpers van de media enkel hierop gericht wordt, lijkt het een grote massabeweging en mensen zijn nu eenmaal kuddedieren. Als ze denken dat ze met hun mening “we moeten volhouden” alleen komen te staan, dan geven ze die mening op.

Dus mijn oproep een jullie allemaal is: geef niet op. Of het is allemaal voor niets geweest.

De laatste dagen slaan media, professoren en (Waalse) politici ons rond de oren met de onverantwoordelijkheid van Bart De Wever en de N-VA.

Het zou onze schuld zijn dat ons land de prooi wordt van speculanten, omdat we er niet in slagen om een regering te vormen.

Maar klopt deze beeldvorming wel?

Laat ik eens een aantal dingen tegenover mekaar afwegen.

We hebben nu een regering in lopende zaken. Deze week werd beslist dat ze de begroting voor 2011 gaan opstellen en daarbij niks speciaal kunnen/mogen/zullen doen. Toch zullen ze het beter doen dan wat Europa aan haar lidstaten voorschrijft en mikken we op een begrotingstekort van 4%.

Hoezo, we doen het slecht? Zonder ingrepen die de mensen pijn doen het beter doen dan wat moet? Waarom scoren we dan slecht?

Moeten we dan een regering vormen, die ronduit links te noemen is? Zou een “echte” doch linkse regering het beter doen dan de huidige min of meer rechtse regering van lopende zaken?

Leuk is om eens terug te kijken naar de vorige grote crisis van de jaren 80 toen linkse regeringen de plak zwaaiden. Ik heb even moeten zoeken, maar ik heb de begrotingstekorten van die tijd teruggevonden, eveneens uitgedrukt in een percentage van het BNP.

15 jaar lang hebben we tekorten gehad van boven de 5%. 15 jaar waarin we linkse regeringen hadden.

Regeringen die vonden dat de crisis wel zou voorbijgaan zonder zware inspanningen. Welke kandidaat-premier heb ik vorig jaar nog horen zeggen “la crise va passer”?

Het zijn de “anticrisismaatregelen” uit die periode die de staatsschuld hebben doen oplopen van 74% naar 134%.

Diezelfde staatsschuld zou nu ook mee aan de basis liggen van de wankele financiële positie van ons land.

Ook dat is sterk overdreven. Meer dan de helft van de schuld is in binnenlandse handen. Een staatsschuld aan de eigen bevolking is eigenlijk geen schuld, want je kan toch jezelf moeilijk geld schuldig zijn. Dus als maar de helft van de huidige schuld overschiet, dan zitten we met 50% staatsschuld bij de beste leerlingen.

We scoren dus beter dan Frankrijk en Duitsland, en toch doen we het slecht?

Waarom?

Simpel, omdat we constant zelf zeggen dat we het slecht doen. De buitenlandse media pikken vaak gewoon onheilsberichten van lokale redacties over. Hoe kan je iemand vertrouwen die zelf altijd maar zegt “ik ben niet kredietwaardig”.

Dat wordt op den duur een self-fulfilling prophecy.

Ik vraag me dus af of we niet de media zelf verantwoordelijk moeten stellen en vaststellen dat zij om één of andere duistere reden met het welzijn van onze maatschappij spelen.

De media worden de vierde macht genoemd, maar ik verdenk hen ervan duistere machtsspelletjes te spelen, in dienst van sommige gevestigde waarden die op hun grondvesten hebben geschud door het succes van de N-VA.

De heelmeesters die nu graag snel aan de macht willen komen, proberen dat te doen door zelf de patiënt doodziek te verklaren, maar nadien zal blijken dat net deze heelmeesters eigenlijk lijkenpikkers zijn.

De geschiedenis herhaalt zich, hopelijk leren we deze keer iets van deze geschiedenis. Misschien dus wel het uitgelezen moment om te luisteren naar een historicus?

Als ik de columns lees van Mia Doornaert, vraag ik me echt af in welke hoedanigheid ze deze schrijft. Is zij onafhankelijk columniste bij De Standaard? Of is zij dan gewoonweg woordvoerster en verdedigster van de politiek van premier Leterme?

Haar laatste: was niets meer of minder dan het verdedigen van de werkwijze van haar baas. Haar grootste vijand is Bart De Wever van de N-VA. Alles wat de Vlaams-nationalisten zeggen, schiet bij Mia in het verkeerde keelgat. Als Jan Peumans in een spelletje een antwoord geeft dat politiek incorrect zou kunnen zijn, dan zit zij er bovenarms op om hem er van langs te geven.

Het bevestigt nog maar eens door onze kranten linkser dan links willen zijn. Op zich is het niet te verwonderen dat een journalist in ideologische achtergrond heeft die hem naar links doet neigen. Een journalist wil immers dingen veranderen, wil zijn visie op het wereldgebeuren geven, en wil er een goede bijdrage aan leveren. Basisingrediënten om een linkse rakker te worden.

Voor wie daar dieper wil op ingaan, kan ik u het boek “Media & journalistiek in Vlaanderen de media kunnen uw gezondheid schaden” aanbevelen. In dat boek staan enkele grondige analyses waarom onze media links zijn terwijl de Vlaamse onderstroom duidelijk rechts is.

Wat men dan nog meer opvalt is dat zelfs dit linkse gedrag van onze Vlaamse kranten niet links genoeg is voor de Waalse politici. Vorige week beschuldigde Elio di Rupo onze journalisten dat zij een autonoom militantisme tentoon te spreiden. Dit is nog maar eens het beste bewijs dat het linkse Wallonië veel linkser is dan waar wij ons een beeld van kunnen vormen in Vlaanderen. Wallonië wordt zo stilaan het meest communistische land ter wereld.

Want hoe kunnen we anders verklaren dat de kranten die zo vaak veraf zitten van de Vlaamse onderstroom, volgens de Waalse premier dan toch zo rechts berichten?

Natuurlijk zou Elio di Rupo liever hebben dat de Vlaamse kranten Bart De Wever en zijn N-VA helemaal doodzwijgen. Berichten over de duivel, is deelnemen aan zijn zwarte kunsten, volgens di Rupo en zijn volgelingen.

Ik wil de Waalse keuzes helemaal niet aanvallen. In een democratie hebben zij evengoed het recht te kiezen voor de richting die ze uit willen. En als dat een linkse rechtsomkeer is, dan moet dit kunnen volgens mij.

Maar het is totaal fout dat zij op een religieuze manier ons proberen te dwingen hetzelfde te doen. En hun ideologie niet volgen is een soort van ketterij. Al wie niet voor hen is, is tegen hen. Moet verbrand worden. Ook de kranten die hen (slechts) ten dele gelijk geven.

Kan het nog duidelijker zijn dan dat ons land tegenwoordig bestaat uit twee totaal verschillende gemeenschappen? Het is bijna onbegrijpelijk dat Wallonië niet zelf vraagt voor meer autonomie. Als ze toch zo een totaal andere keuze willen maken dan Vlaanderen, waarom maken ze zich dan niet los van Vlaanderen?

Is geld dan echt het enige wat ons nog bindt? Beseffen de Waalse politici dat het communisme enkel maar kan overleven als er massaal geld wordt ingepompt? Geldt dat dan nota bene van het kapitalistische Vlaanderen moet komen?

Ik denk daarom dat het uitgangspunt van de N-VA al jaren het juiste uitgangspunt is. Los van het feit of Vlaanderen al dan niet ooit onafhankelijk moet worden (er zitten bij de N-VA kiezers ook een pak kiezers voor wie volledige onafhankelijkheid niet hoeft, dat geef ik grif toe), moeten we de juiste vraag stellen bij deze hervorming.

We moeten duidelijk aangeven wat ons nog bindt in plaats van te focussen op wat ons scheidt. Dat beginsel zit zelfs al in onze grondwet in het beruchte artikel 35. We zijn de facto een confederatie, laat ons dan de structuren ook zo vastleggen. Dan kan ieder landsdeel de richting uit die het verkiest. Ook Wallonië verliest dan een ongewild blok aan hun been.

En laat ik ook één ding duidelijk stellen in Vlaanderen: wij hebben geen patent op goed bestuur. Ons bestuur kan en moet nog pakken beter worden. Op veel vlakken is het een flauw afkooksel van het Belgische recept. Teveel regelneverij, te starre administraties en raar maar waar te veel afhankelijkheid van een overheid zijn eerder symptomen van wat iedereen denkt te vinden aan Waalse kant, maar waar ook wij een grote fout maken.

Een ver familielid van me wordt vaak fout geciteerd: “wat we zelf doen, doen we beter”. Dat klinkt zo zelfgenoegzaam.

De waarheid is dat Gaston Geens heeft gezegd “wat we zelf doen, moeten we beter doen”. Die uitspraak is nog steeds actueel, actueler dan ooit.

Ook dat moeten we dus in overweging nemen bij de hervorming. Hervormen om hetzelfde verder te doen met lichtjes andere mensen: neen, dank u. Kindergeld laten uitbetalen door een Vlaamse instantie, maar met federale regels, is maar een voorbeeld van iets wat dan geregionaliseerd mag lijken in de grote hoop van 14 miljard overdrachten naar de deelstaten. Het is nog veel meer een voorbeeld van hoe we het niet moeten doen en waarom de N-VA niet zomaar ja zegt tegen nietszeggende voorstellen van de franstaligen.

Want een hervorming die dezelfde soep gaat schenken uit een Vlaamse kom in plaats vanuit een federaal soepbord, die kan ik missen als kiespijn. Dan nog liever opnieuw kies-pijn bij nieuwe verkiezingen.

De krolse dansjes gaan voort in Brussel en Bart De Wever gaat een pijnlijke nota schrijven. Nog voor PS en CdH nog maar één letter gelezen hebben, klinkt het al dat het misschien gewoon een nota is om de zwarte piet over de komende verkiezingen naar de Franstaligen door te schuiven.

Daarom wil ik eens een aantal zaken logisch op een rijtje zetten, die de Vlaming toch minstens stof tot nadenken moeten geven.

De financieringswetkoppelingseis

Allereerst denk ik aan het ganse gedoe rond de financieringswet. Was de eis van N-VA én CD&V onredelijk? De Franstaligen wilden extra geld (en nog geen beetje) voor “hun” Brussel. N-VA heeft daar principieel geen neen tegen gezegd, enkel twee voorwaarden gesteld.

Ten eerste dat Brussel dan eindelijk eens hervormd ging worden zodat met dit geld ook effectief en vooral efficiënt de problemen in onze hoofdstad konden aangepakt worden. Zeker toch geen onrechtvaardige eis? Als jouw vriend je elk jaar opnieuw om geld vraagt, zal je hem zeker toch ook eens zeggen “maat, leer eens met je budget omgaan, ik ga jou niet blijven geld toestoppen” of niet soms?

Maar het antwoord was botweg neen. Integendeel zelfs, Milquet stelt al een tijdje dat bepaalde politiezones nog verder moeten opgesplitst worden. Het is alsof je van wanbeleid je handelsmerk wil én moet maken…

De andere eis was gewoon vragen en nemen. Jullie vragen geld voor Brussel, wij vragen een nieuwe financieringswet. En aangezien het beide over geldverschuivingen gaat, is het toch maar normaal dat je zegt “we gaan gelijk oversteken”. Al eeuwen worden zo gevangenen en gegijzelden uitgewisseld tussen partijen die mekaar niet vertrouwen.

Ja, toegegeven, er was en is geen vertrouwen. De Franstaligen roepen dan verongelijkt dat wij Vlamingen een gebaar van vertrouwen moeten stellen, maar tegelijk stelden ze zelf twee signalen van wantrouwen.

Zo was er vooreerst de uitspraak in de Franstalige media dat de financieringswet op de lange baan was geschoven.

Vervolgens wilde de N-VA toch wel iets meer zekerheid en wou dus het extra geld voor Brussel (grotendeels) inschrijven in de nieuwe financieringswet.

Een slimme zet, want die vraag had maar twee mogelijke antwoorden. Ofwel waren de Franstaligen echt zinnens om die wet te herschrijven en waarom zouden ze dan een probleem hebben met die koppelingseis? Het zou gelijk oversteken worden.

Maar een neen kan toch niet anders begrepen worden dan dat ze niet van plan waren die wet te herschrijven. Zeker niet als men stelde dat het geld voor Brussel echt onvoorwaardelijk moest zijn.

Sorry, maar wat schiet er dan nog over qua vertrouwen. We zouden goed gek zijn als we hen eerst geven wat ze willen en dan nog hopen dat zij geven wat ze zeker niet willen.

Het weze dus duidelijk dat de Franstaligen in deze piste niet anders wilden dan geld voor hun (waarom ik “hun” schrijf maak ik verderop nog duidelijk) en voor de rest het grote status quo in het zakgeldfederalisme.

Personaliteitsbeginsel versus territorialiteitsbeginsel

In de ganse discussie over de splisting van BHV en het inschrijvingsrecht van Franstaligen in Vlaanderen zijn de Franstaligen grote voorstanders van het personaliteitsbeginsel. Kort samengevat: de Franstaligen vinden dat de taal waarin de burger met de overheid communiceert, enkel moet afhangen van de taal van de burger. In een tweetalig lang zou dit nog zinvol zijn, maar kan je je nu inbeelden dat een Franstalige in het Frans bediend wordt aan een loket van het gemeentehuis in Knokke (ja, voor alle duidelijkheid, dit was cynisch bedoeld – misschien kan ik het nog cynischer uitdrukken door te vragen of je verwacht in het Nederlands bediend te worden aan het loket in het gemeentehuis van Marche-en-Famenne)?

Soit, tot daar aan toe dat de Franstaligen een andere basiskeuze maken dan de Vlamingen. Dat is hun goed recht. Maar ik heb dan wel een hekel aan de hypocrisie. Als het personaliteitsbeginsel voor hen van principiële aard is, dan moeten ze dat principe ook altijd hanteren.

Maar in de discussie van de overdracht van het kindergeld, wilden de Franstaligen plotseling dat deze bevoegdheid naar de gewesten zou gaan in plaats van naar de gemeenschappen.

Voor alle duidelijkheid: in de Belgische staatsstructuren is het altijd zo geweest dat de gewesten voor territoriumzaken bevoegd zijn en de gemeenschappen voor de persoonsgebonden materies. In Vlaanderen zien we dit onderscheid niet omdat, efficiënt als we zijn, wij het gewest en gemeenschap tot 1 geheel hebben gemaakt, in tegenstelling tot Wallonië en de Franstalige gemeenschap.

Waarom wijken de Franstaligen hier dan zo makkelijk van hun principe af? Ook daar moet dus een reden achter zitten, en wederom is het opportunisme.

Als ze “hun” Brussel als gewest meer bevoegdheden geven, hebben ze zelf weer meer in handen, want we kunnen niet ontkennen dat Brussel grotendeels in handen is van Franstaligen (en wederom, daarover zodadelijk meer).

Maar ook in de Belgische verhoudingen slagen de Franstaligen er dan in om hun minderheid in een meerderheid om te zetten. Want in bevolking is het 60-40, maar in instituten zou het dan 1-2 worden (Vlaanderen versus Franstalig Brussel en Wallonië).

Zohier dus ook weer een teken van hoe leep ze kunnen zijn.

“Hun” Brussel

Nog een derde opvallende tegenstelling. Ze staan op de barricaden om de rechten van Franstaligen in Vlaanderen te beschermen. Ze klagen zelfs bij Europa dat wij Vlamingen, de minderheid Franstaligen niet zouden respecteren.

Maar tegelijk stellen de Franstaligen dat in Brussel de garanties voor Vlaamse Brusselaars best toch wel kunnen afgebouwd worden, meer in overeenstemming met de reële bevolkingscijfers, want de Vlamingen zijn toch in minderheid.

Zo willen ze ook steevast dat als er verder opgesplitst wordt, dat de belastingen geïnd worden op de plaats van tewerkstelling. Goed gezien, want in Franstalig Brussel wordt nog altijd vooral gewerkt door Vlamingen.

Logisch is het echter niet. Het merendeel van de overheidsvoorzieningen waar een burger van geniet, is op zijn woonplaats. Daar ontvangt hij medische zorgen, sociale zekerheid in het algemeen, cultuur, onderwijs, uitkeringen bij werkloosheid of -ongeschiktheid, … We zijn immers nog altijd een veelvoud van uren niet aan het werk dan wel, dus waarom dan het voordeel geven aan de plaats waar we enkel gaan werken en weinig of niks in ruil krijgen?

Het resultaat zou zijn dat Vlaanderen 6% van hun inkomen nog eens gewoon mag afgeven aan de Franstaligen. Kortom, een geïnstitutionaliseerde transfer extra.

Conclusie

Tel al die zaken bij mekaar op en je kan niet anders vaststellen dat de Franstaligen eigenlijk gewoon aan gebiedsverovering willen doen. Ze willen van hun minderheid kost wat kost een meerderheid maken, die het geld in handen heeft en zelf kan bepalen wat de ander moet betalen.

Zoiets is ook al in Congo en Ruanda gebeurd en heeft minder fraaie resultaten gehad toen de meerderheid te veel en te vaak onderdrukt werd.

Als er al iets verandert met de akkoorden die tot op heden op tafel lagen, mag de (kortzichtige) pers wel doen alsof Vlaanderen content zou moeten zijn met alle cadeau’s, maar in werkelijkheid zouden we ons eigen graf graven. Met name het graf waarin we onze welvaart zouden mogen begraven, zodat die nieuwe vruchten zou dragen, maar dan aan de andere kant van het hekken.

En als er niks verandert, ook goed voor de Franstaligen. Een status quo is in het voordeel van de dwarsliggers.

Daarom ook hebben ze geen schrik van nieuwe verkiezingen, tenzij… Stel dat de V-partijen samen echt een zware overwinning halen. Laat de N-VA eens pieken boven de 35%. Zo ergens tussen 35 en 40%. Met dan nog een LDD en misschien inmiddels zachtaardiger VB er bij… Dan is er een meerderheid langs Vlaamse kant die misschien wel eens zou kunnen afdwingen dat simpelweg artikel 35 van de grondwet (nog zo’n stukje grondwet dat niet uitgevoerd kan worden door de Franstalige tegendruk) wordt uitgevoerd en we een echte confederatie krijgen ipv een gebricoleerde versie er van.

Ik heb alvast geen schrik van de verkiezingen, en héél misschien, is dit het enige wat de Franstaligen nu tot toegevingen zou dwingen als Bart De Wever net dat tere evenwicht vindt in wat de Franstaligen net nog beter vinden dan het risico te lopen op een echte boedelscheiding.