David Geens – De kunst van het mogelijke

Beste leerkrachten en ander schitterend personeel van basisschool Klavertje Vier,

Ik hoorde vandaag dat jullie overwegen om te staken op 15 december, maar dat jullie nog in tweestrijd zijn. Met deze brief wil ik jullie helpen de beslissing te nemen. Laat ik duidelijk zijn in mijn advies: staak niet.

Ik geef jullie daarvoor drie redenen.

De eerste reden kan ik gewoon ophalen in mijn open brief ik die jullie schreef in december 2010. Het is economisch niet interessant om te staken, als jullie met de staking willen aangeven dat het Vlaamse onderwijs (terecht) niet de middelen krijgt die ze nodig hebben.

De tweede reden is omwille van jullie pedagogische autoriteit. Als jullie staken, leren jullie de kinderen in jullie klas dat als je je zin niet krijgt, je best gewoon zegt “dan doe ik niet meer mee”. Om jullie dus veel problemen te besparen in jullie klas en jullie autoriteit op peil te houden – wat de dag van vandaag al een moeilijke taak genoeg is – adviseer ik jullie dus om niet te staken.

Maar de derde en belangrijkste reden zal ik in vraagvorm stellen: zijn de kinderen in jullie klas enkel het lijdend voorwerp van jullie job en bijgevolg dus louter het medium via hetwelke jullie je gerechtigd loon verdienen of zijn ze voor jullie het voorwerp van jullie liefde, affectie en toewijding waarmee jullie ze klaar stomen om waardevolle burgers in onze maatschappij te worden?

In dat laatste geval: gelieve niet te staken. Ik weet dat het niet leuk is dat we allemaal moeten inleveren, maar net zoals in mijn vorige open brief kan ik er toch op rekenen (sic) dat jullie als onderwijzend personeel voldoende noties van wiskunde en economie hebben om te beseffen dat een organisatie waar meer wordt uitgegeven dan verdiend gedoemd is om ten onder te gaan? Per slot van rekening is dat in wezen de reden waarom jullie in de eerste plaats willen staken niet, om voldoende inkomende middelen te behouden in de organisatie die jullie zelf zijn…

Gelieve dan even stil te staan bij het feit dat onze sociaal welvarende staat boven haar stand heeft geleefd en dat niet langer aankan. Het is nooit leuk iets te moeten afgeven wat reeds verworven was, maar als de afgifte bestemd is om niet meer te verliezen, what is then the greater loss (even er van uitgaand dat jullie ook voldoende talenkennis hebben)?

De middenvinger

Kortom, ik wil jullie er eens op wijzen dat als jullie staken, jullie in wezen jullie middenvinger opsteken tegen die kinderen die jullie dagelijks naar best vermogen proberen klaar te maken voor morgen. Voor welke morgen? Een toekomst die er veel minder welvarend uitziet dan nu…? Wat met het argument “jullie moet nu goed leren om later een goede job te hebben” als jullie nu zelf ondermijnen dat er morgen nog een job is?

Denk er ook aan dat de generatie die daar nu voor jullie zit en waar jullie zo schitterend zorg voor dragen – waar ik zoveel bewondering voor heb dat jullie dit doen -, later de generatie is die voldoende inkomsten moeten genereren om jullie te laten genieten van een pensioen dat liefst niet pas ingaat op jullie 75ste. Met andere woorden, als jullie staken, steek je ook je middenvinger op naar mekaar en naar jezelf. Want als jullie nu het sociaal herverdelingsmechanisme aanvallen, riskeer je dat de toekomstige generatie helemaal niet meer solidair wil zijn met de vorige generatie die de toekomst voor hen heeft uitgehold door het creëren van een onverwachtwoorde schuldenput.

Kortom, het is misschien eens het moment om op een andere manier dan met een verlengd weekend zaken duidelijk te maken. Geef die dag les, maar geef les op het juiste niveau van hoe we voor mekaar zorgen. Ga aan de slag met het verhaal van de krekel en de mier en toon dat jullie mieren zijn en geen krekels. Die kindjes voor jullie zijn de mieren die mee voor jullie moeten zorgen later; leer hen dus voor jullie eigenbelang om geen krekels te zijn. Spendeer die dag eens niet aan de dagelijkse lessen, maar zoek een manier om eens op hun niveau uit te leggen wat het spreekwoord “de tering naar de nering” zetten betekent. Ga eens op bedrijfsbezoek die dag en toon hen hoe belangrijk het is dat we ondernemers hebben in onze maatschappij. Laat hen allemaal een tekening of een opstel maken voor papa, mama, de burgemeester, de koning, de minister, waarin ze op hun manier duidelijk maken dat we voor mekaar moeten zorgen. En voor de durvers: maak ook een tekening voor de vakbonden.

Als jullie dat doen, bereiken jullie veel meer dan met een dag niks te doen. Wil je een goede toekomst, steek dan de 15de december de handen uit de mouwen om de volgende generatie duidelijk te maken dat jullie nu met hen inzitten. Dan zullen zij hopelijk diezelfde bezorgdheid met jullie delen in jullie gouden jaren.

k zit me nu al de ganse morgen af te vragen of ik klacht moet gaan indienen tegen het ABVV.

Als Georges Oldenhove de Guertechin vindt dat hij klacht moet indienen tegen Bart De Wever wegens schade aan ons land en onze economie, dan moeten we nu allemaal massaal klacht indienen tegen het ABVV.

Want de schade die zij aan onze economie dreigen toe te brengen, is vele malen groter sinds ze weigeren het globale loonakkoord te erkennen.

Weer een loonsverhoging

In ons land is het argument “de koopkracht beschermen” een loze oproep. We hebben al een (dure) automatische loonindexering. Hoe duur het leven ook wordt, globaal gesteld kunnen we morgen nog altijd evenveel kopen als vandaag dankzij dit systeem. Een systeem dat momenteel vanuit het buitenland onder vuur ligt, want een automatische loonindexering betekent ook een automatische inflatie.

Dat maakt dat ook de lasten voor de overheid automatisch mee stijgen en bijgevolg het moeilijker wordt de uitgaven onder controle te krijgen.

Probleem is ook dat de autmatische aanpassing zo ingeburgerd is, dat iedereen dat maar als normaal beschouwd. “Een index is geen loonsverhoging,” denkt iedereen. Daarom dat bij ieder interprofessioneel akkoord er zo gezaagd wordt om verhogingen bovenop de indexering. Op zulk moment kijkt men altijd naar de buurlanden en de loonsverhogingen die daar worden toegekend.

Maar lieve mensen, in onze buurlanden kent men geen automatische indexering. Bijgevolg strijden de vakbonden daar werkelijk voor het behoud van de koopkracht. In ons land is dat niet nodig, dus eigenlijk zijn vakbonden daarvoor overbodig.

En toch eist het ABVV nu meer dan een 0,3% verhoging bovenop de index. Daarmee zorgen ze er onvermijdelijk voor dat de arbeid in ons land nog maar eens duurder wordt dan in onze buurlanden, zodat bedrijven nog minder makkelijk mensen zullen aannemen.

Het perverse hierin is dus dat de verhoging van de loonhandicap er enkel maar voor zal zorgen dat er meer mensen werkloos zijn. Maar vakbonden houden van werkloze mensen.

In ons land worden werkloosheidsuitkeringen immers beheerd en betaald door de vakbonden. Zij worden daar zeer rijkelijk voor betaald. Een vakbond verdient het veelvoudige aan een werkloos lid (dat quasi verplicht lid moet blijven om vlot aan zijn uitkeringen te geraken) dan aan een werkend lid.

Veel grotere schade voor rente

Als een uitspraak van De Wever al schadelijk zou zijn voor onze economie en de rente doen stijgen, wat moeten we dan denken als één van de twee grote vakbonden ronduit zeggen dat ze alles duurder wil maken?

Want als werknemer denk je waarschijnlijk “fijn, ze strijden voor ons geld”, maar als de rente stijgt en daardoor alles duurder wordt, wie mag dat betalen? De rijke man die een kast van een villa heeft en een pak geld op de bank, die vangt meer geld. Maar de “kleine man” met een hypotheek met variabele rente, gaat plots bijlange niet toekomen met zijn lichte loonstijging om zijn huisje nog te betalen.

Wat als er plots zo veel “jan en miekes” zijn? Dan komen er een pak huizen op de markt, zakt de vastgoedprijs en plots is iedereen weer een pak kapitaal kwijt. Vergezocht? Neen, we hebben het pas meegemaakt in Amerika.

Wie werkt er nog?

Alsof dat nog niet voldoende is, wil men nog meer mensen op staatskosten laten leven. in Scandinavië heeft men zopas de pensioenleeftijd naar 71 jaar gebracht. In het interprofessioneel akkoord probeert men het oneigenlijk gebruik van brugpensioenen wat aan banden te leggen, maar dat is natuurlijk niet naar de zin van het ABVV.

“Problemen met de vergrijzing? Jongeren gaan zich blauw moeten betalen aan de pensioenen en uitkeringen van de babyboomers? Maar jong, da’s allemaal nog niet erg genoeg. We gaan de mensen al van hun vijfstigste laten stoppen met werken. Een actieve loopbaan van 25 à 30 jaar is toch wel genoeg zekers?”

Dat is eigenlijk de boodschap van het ABVV als ze weigeren om brugpensioenen in te perken. Iedereen met gezond verstand weet dat we langer gaan moeten werken. Is hiermee dan bewezen dat socialisten iedere vorm van hersencapaciteit boven het bonobogehalte missen?

Minimimopzeg van drie maand per vijf jaar

Ik ben zelf werkgever. Zelfs als werkgever vind ik het normaal dat er een bescherming is tegen willekeurig ontslag. Maar een job moet je nog altijd verdienen en niet cadeau krijgen. Soms loopt het mis. Dat kan zowel “de fout” zijn van de werknemer zelf, als van de werkgever als van economische omstandigheden.

Dat neemt niet weg dat je hier in België als werkgever maar al te makkelijk een half jaarloon moet betalen aan iemand die je kwijt wil. Da’s een pak geld dat je moet terugverdienen voor je iemand anders in dienst kan nemen.

Mij heeft dat al letterlijk verhinderd om snel terug iemand aan te nemen. Is dat wederom de bedoeling van de vakbonden? Weer het zoveelste bewijs dat ze zich niet inzetten om u aan het werk te krijgen, maar integendeel, ze er al het mogelijke aan doen om zoveel mogelijk werklozen te hebben?

Staatsafhankelijk

Het is typisch voor links dat ze een groot staatsbelang willen. Het socialisme in België is linkser dan het communisme de laatste decennia in de USSR was. Totale afhankelijkheid van de staat, geleid door kaviaarsocialisten. Waar dat toe leidt kan je in Wallonië gaan bekijken.

Als men meer mensen werkloos krijgt, dan zijn die mensen nog afhankelijker van de giften van de overheid. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt, denken de socialisten.

Laat u dus niet in slaap wiegen. De weigering van het ABVV om dit evenwichtig akkoord dat door alle partijen werd onderhandeld te bevestigen, is een bewuste strategie. Niet om het leven beter te maken, wel om er zelf beter van te worden.

Geen besparing in de sociale sector

Ah neen, natuurlijk niet. Zoals ik al zei, we mogen er toch niet voor zorgen dat de Belgen het zelf voor mekaar hebben en het goed hebben. Afhankelijk zijn van sociale voorzieningen, liefst centraal geleid: Stevaert is nog steeds jaloers op hoe Fidel Castro het voor mekaar krijgt in Cuba. Iedereen arm, maar zo afhankelijk van de grote leider zodat hij eeuwig blijft leven. Ondertussen is Stevaert zelf voorzitter van meer dan 1 kapitalistisch bedrijf, maar daar kraait geen haan naar. Eigen zakken eerst vullen, lijkt hun slogan te zijn.

Weg met de notionele intresten

Tuurlijk, laat ons het weinige fiscale voordeel dat we bedrijven kunnen bieden ook nog maar afpakken. De totale (para)fiscale druk zal dan nog stijgen, waardoor er minder jobs zullen zijn.

We hebben Opel al klein gekregen, denken de vakbonden, met het wegplukken van de notionele intresten zullen we er nog een pak kunnen wegpesten.

Van der Maelen (SP.A) mag beweren dat de notionele intresten ons 5 miljard kosten, toch mochten we vorige week lezen dat we vorig jaar 5.1 miljard meer aan fiscale inkomsten hadden.

Agoria berekende dat het wegnemen van de maatregel alleen al in de IT-sector 4200 banen zou kosten.

Maar wederom: het lijkt het ABVV daar wel om te doen. Hun felheid waarmee ze hier tegen strijden, zouden me bijna doen geloven in een complottheorie waarbij andere grote landen uit Europa de Belgische vakbonden stiekem geld geven zolang ze er voor zorgen dat steeds meer en meer bedrijven zich net over de landsgrenzen gaan vestigen.

Laat u geen zand in de ogen strooien

Om zeker te zijn dat bedrijven veel schade lijden terwijl er nog pakken bedrijven met het water aan de lippen staan door de crisis en nu even licht zagen aan het eind avn de tunnel, gaat het ABVV elke vrijdag acties voeren. En nog een pak nationale stakingen er bovenop.

“We zullen iedereen klein krijgen,” denken ze op die manier. Een pak faillissementen die dan opgevangen kunnen worden met brugpensioenen, sociale uitkeringen zonder beperkingen, … Zie je, het plaatje lijkt te kloppen.

Ik heb daarom een ander plan dan klacht in te dienen tegen het ABVV. Want dat lukt toch niet. Want ondanks het feit dat een vakbond staatstaken uitvoert, heeft een vakbond geen rechtspersoonlijkheid en kan je hen niet dagvaarden. Ze mogen zelf werknemers verdedigen voor de rechtbank en iedere werkgever dagvaarden, zelf zijn ze niet aansprakelijk. Kijk maar naar de brandweermannen van Zaventem: aangestookt door de vakbond voor een maaltijdcheque meer, worden ze nu individueel voor de rechtbank gedaagd door misnoegde reizigers omdat je de vakbond zelf niet aansprakelijk kan stellen.

Dat klinkt natuurlijk als muziek in de oren: veel mogen, veel geld in de zakken steken en niet verantwoordelijk zijn. Wie tekent daar niet voor?

Neen, ik heb een ander idee. Waarmee we de politieke crisis ook in één keer oplossen: in ruil voor alle communautaire eisen vragen we één aanpassing aan de grondwet: we verbieden vakbonden en socialisten. Dan is het probleem in België ook in één keer van de kaart.

Ik zal het aan Elio voorstellen, als hij nog eens terugkeert uit zijn “vaderland” Italië: want ook dat is socialisme. Op het moment dat hij “zijn” volk echt moet helpen, gaat hij op vakantie. Zo belangrijk zijn de Belgische burgers dus voor een socialist.

Gisteren was ik te gast op de nieuwjaarsreceptie van de N-VA. Deze had plaats in Antwerpen.

Leuk aan zo’n avond is dat je een pak mensen terugziet. Velen van hen had ik niet meer gezien sinds de verkiezingscampagne van juni 2009.

Interessant was ook de speech van Bart De Wever. Veel criticasters beweren dat N-VA zoals zovele kleine partijen niet in staat is tot regeren omdat een kleine zweeppartij per definitie minder tot compromis bereid zou zijn, maar ik denk dat onder leiding van het huidig partijbestuur er toch een gezonde dosis realisme is.

We staren ons immers niet blind op onafhankelijk en zelfgenoegzaamheid. De speech van Bart was gisteren een waarschuwing om Vlaanderen niet te laten inslapen. Hij refereerde daarbij aan een (vaak fout geciteerde) uitspraak van een familielid van mij: wat we zelf doen, moeten we beter doen (en niet: wat we zelf doen, doen we beter).

Vlaanderen moet inderdaad opletten of we glijden geruisloos van een topregio naar een regio met een mooi verleden maar rotslechte toekomst.

Ik denk dat het de moeite waard is om naar de belangrijkste passages uit Barts toespraak te luisteren (&copy: VRT):

We moeten dus zeer duidelijk het onderste uit de kast halen. Daarom plaats ik nog even de link naar de website Laat Ons Ondernemen. Deze is een online petitie uit naam van ondernemers die de overheid vragen om ons te steunen in plaats van te beknotten.

Er is dringend nood aan een mentaliteitswijziging. Jan met de pet vindt de ondernemer, ja zelfs de kleine zelfstandige, iemand die zijn zakken vult, bulkt van het zwart geld en/of leeft op de kap van zijn uitgebuit personeel.

De waarheid is heel wat minder. Als ondernemer kan je beter niet ziek vallen en goed sparen voor je pensioen. Personeel aannemen is vaak een helse opdracht. Iemand belonen kost pakken geld. 500 euro extra loonkost resulteert nog amper in 150 euro nette voor de betrokken werknemer. Goede werkkrachten individueel belonen wordt ontmoedigd. Voor iedereen gelijke barema’s. De Sovjetunie heeft al bewezen dat zoiets niet werkt.

(Jonge) mensen moeten stilaan beseffen dat werk, een job, zowel rechten áls plichten inhoudt. Het is als ondernemer tegenwoordig een moeilijk evenwicht in mensen begeleiden in een persoonlijk groeitraject. Mensen opleiden, opleiding laten volgen, en dan horen “ik ben nu meer waard, ik ben weg” of “ja, dat heb ik nu al een jaar geleerd, nu wil ik iets anders leren”… het doet pijn dat je niet meer kan verwachten dat werknemers niet lijken te beseffen dat er nog zoiets is als renderen. Iemand een jaar opleiden kost veel geld en als die dan eindelijk gaat renderen, is er geen enkele vorm van loyaliteit.

Ik scheer niet iedereen over dezelfde kam, maar ik ben nu al 15 jaar werkgever en ik merk duidelijk het verschil. Werk is nu iets wat moet inpassen in het persoonlijke leven. Flexibiliteit is nodig voor het drukke gezinsleven mogelijk te maken, maar niet om het bedrijf te steunen in moeilijke tijden.

We (=de ondernemers) mogen niet klagen, zegt men dan. Maar misschien doen we dat niet genoeg. Als een bedrijf ergens 50 man buitengooit (om welke reden dan ook), dan staat de vakbond paletten te verbranden en is de media aanwezig. Als een bedrijf failliet gaat, wordt met de vinger gewezen naar het (slechte) management.

Waar is de aandacht voor de ondernemer die zich elke dag inzet voor zijn bedrijf én zijn werknemers?

Daarom vind ik de affiches van deze “Laat ons ondernemen” campagne goed gekozen. Er mag/moet dringend eens aandacht komen voor de moed van ondernemers. Waardering ook. Zowel van de overheid als van de werknemers. Want zonder ondernemers is er geen economie, zonder economie geen geld. Noch voor de werknemer, noch voor de overheid.

Dus ik voeg aan Barts oproep “Wakker worden” graag aan toe “Het is tijd om iets te ondernemen”.

In de verdere uitbouw van groene energie krijgen we vaak te horen dat het energienetwerk een enorme uitdaging vormt. ons huidig distributienetwerk van hoogspanning naar midden- en vervolgens laagspanning is volledig gebouwd op het idee om de elektriciteit van grote centrales verder te verdelen tot in de huiskamer.

Nu consumenten ook producenten worden, is dit topdown netwerk niet uitermate geschikt om omgekeerd te werk te gaan. De Vlaamse overheid heeft in haar plan “Vlaanderen in actie” een punt opgenomen omtrent de uitbouw van een Smart Grid. De uitbouw van een Smart Grid wordt trouwens gezien als een belangrijke motor voor de economische heropleving.

Persoonlijk geloof ik heel sterk in de uitbouw van een groene economie, vooral in de stroomsector. Dit gaat hand in hand met de verdere uitbouw van onze kenniseconomie. Ik zit zelf middenin een infrastructuursector van deze informatietechnologie die veel stroom gebruikt: datacenters.

In de VS bijvoorbeeld verbruiken alle datacenters samen reeds 1,2% van de stroomproductie. Dat is evenveel als alle kleurtelevisies in dat land samen. En het verbruik groeit elk jaar met minimaal 15%.

Persoonlijk ben ik binnen onze datacenters er van overtuigd dat de meest groene kilowattuur de niet-verbruikte kwh is. Als datacenter moet je dus vooral op zoek naar initiatieven die het verbruik beperken. Maar dat doen we volop en door de groei van de IT-noden neemt het verbruik toch toe, want deze noden stijgen sneller dan de verhouding rekenkracht/stroom.

De laatste dagen heb ik dankzij mijn vakantie toevallig redelijk wat windmolens zien staan. Windenergie zit duidelijk in de lift. Het valt me wel op dat ze enorm verspreid staan in ons land. Drie daar, vier ginder. Soms in havengebieden wel wat meer… Simpel is het natuurlijk niet in een dichtbevolkt land.

En blijft altijd het volgende probleem: daar waar er plek is, is er meestal lokaal geen nood aan veel stroom. Daarom lijkt het me logisch dat we ook eens nadenken over hoe we productie en verbruik dichter bij mekaar kunnen brengen.

In mijn economische sector las ik net over een goed voorbeeld. In Texas gaat men een datacenter bouwen vlak naast een windmolenpark. Baryonex Corportation heeft een concessie gekregen voor een windturbinepark van 8250 hectare. Daar gaan ze 100 windturbines bouwen die samen zo’n 150 megawatt aan stroom zullen genereren.

Naast het turbinepark komt er een datacenter van 2500m². Op die manier moet de stroom niet ver getransporteerd worden en behoud men een efficiëntie van 95%.

Slim gezien natuurlijk. Zo vermijd men dure upgrades van een elektriciteitsnet in een ruraal gebied.

Blijft natuurlijk de kwestie van de perioden dat er te weinig windenergie is. Men kan moeilijk een datacenter laten stilvallen. Bij Barynex blijft men daarover een beetje vaag. In de eerste plaats zal men energie uit het lokale net halen, later plant men energie op te slaan en nog uit te breiden met zonnepannelen.

Omgekeerd zal de energie die te veel geproduceerd wordt, wel aan de lokale gemeenschap verkocht worden.

Interessant is ook de manier waarop de concessie betaald moet worden. In het begin moet Baryonex 3,5% van de elektriciteitsproductie afstaan aan het Texas General Land Office, die deze zal verkopen aan Texaanse scholen aan interessante prijzen. De financiële opbrengsten zullen ook op hun beurt in het scholenfonds gestort worden.

En zo is de cirkel rond: groene economie ondersteunt de uitbouw van de informatietechnologie en het geld wordt gebruikt om jonge mensen op te leiden die dan waarschijnlijk later weer een groei kunnen betekenen voor de kenniseconomie.

Ik vind dit een voorbeeld om in gedachten te houden als we in Vlaanderen werk gaan maken van een groene economie en meer speciaal van VL.Energie, het Vlaamse energiebedrijf.

Als bedrijfsleider van een KMO zit ik natuurlijk op de eerste rij om zelf te zien wat de gevolgen zijn van de crisis. Ons bedrijf groeit nog, trager dan vorig jaar, maar er is nog een kleine groei, dus ik mag nog niet klagen.

Een punt wat ik wel vaststel, is dat op twee maand tijd de betalingen enorm achter lopen. Het bedrag aan openstaande debiteuren is met 175% gestegen, de energie om in te vorderen bijna verdrievoudigd. Advocaten en deurwaarders mogen dus in hun handen wrijven.

Als ik dan naar klanten bel, is de meest gehoorde uitvlucht (maar wel de waarheid, vrees ik) “jamaar, mijn klanten betalen ook niet”…

Vorige maand zat ik aan een rondetafelgesprek met andere dotcom-bedrijfsleiders en het is duidelijk een wijd verspreid fenomeen. Ook binnen VOKA en zo heb ik collega-ondernemers aangesproken en overal klinkt hetzelfde liedje.

En er is ook een duidelijke trend: de grote bedrijven, met de multinationals op kop, zijn de slechtste betalers. Daar is het begonnen, al in november-december. Nu is dat dus doorgesijpeld op kmo-niveau.

Resultaat: nu komen de kmo’s onderling in betalingsproblemen en zal je zien dat structureel gezonde kmo’s over kop gaan door liquiditeitsproblemen.

Als je dan in de kant leest dat InBev gewoon hun leveranciers voor het blok zet en betalingstermijnen van 120 dagen eist, dan tikt die tijdbom plots zoveel harder, want vele andere bedrijven zullen volgen.

Afgelopen weekend sprak ik nog met Jan Jambon over de kredietcrisis. Ondanks de beloften van de banken-CEO’s in de bankencommissie, is het op het terrein te merken dat je als bedrijf minder makkelijk én vooral minder krediet krijgt. En dat terwijl liquiditeit een belangrijk wapen wordt om te overleven.

Als bedrijfsleider ben ik economisch liberaal ingesteld, met smaak voor een goed correctiemechanisme van de overheid. Niet de ganse economie moet totaal vrij zijn (ik ben tegen diverse liberaliseringen van gemeenschappelijke dienstverlening zoals elektriciteit, post, …).

Nu in tijden van crisis is het gepast dat een overheid strenger optreedt. Liefst op Europees niveau. Hier is nu de kans aan Europa om eens haar nut aan de economie en dus aan de burger te tonen, die de afgelopen twee jaar dat nut betwijfelt heeft in verschillende neen-referenda.

Misschien moeten we het Franse voorbeeld vormen en gedurende twee jaar een wettelijke beperking op betalingstermijnen zetten, bijvoorbeeld 60 dagen maximaal. Zeker in Vlaanderen als kmo-land is zulkle maatregel wenselijk.

Want economie, zo herinner ik mij nog al lang vervlogen lessen, is de wetenschap van geld te laten omgaan. Stilstaand geld is verloren geld. Dus hoe beter de roulatie van de monetaire stromen in de economie, des te beter zal de economie zijn.

We moeten vanuit de politiek (mijn andere hobby) durven zeggen dat de pure vrije markt gefaald heeft. We stonden te juichen bij de implotie van het communisme, nu juicht niemand. Daar is ook geen reden toe, maar we moeten het wel durven toegeven.

Dus moet de overheid nu ook durven terugkeren op sommige stappen in het vrijemarktmodel dat Europa ons heeft opgelegd. Er zijn dwingende sturende maatregelen nodig en die zullen geld kosten. Niets doen zal ons meer kosten.

En laat ons daarbij goed het oog houden op welk niveau dat we dat doen: heel wat maatregelen zijn wenselijk op Europees niveau, de rest aan lokale maatregelen worden best door Vlaanderen en Wallonie apart genomen. Want de problemen en uitdagingen zijn zo verschillend dat als we enkel globale (Belgische) maatregelen zullen nemen, ze nooit juist kunnen zitten. Het Vlaamse kmo-land heeft andere katten te geselen dan het Waalse industriegebied.

De provincieraad heeft op voorstel van de PROCORO het provinciaal ruimtelijk structuurplan omtrent het nieuwe industrieterrein de Woestyne in Aalter-brug goedgekeurd, zonder enige wijziging aan het originele plan!

Er komt dus geen bufferzone van 200 m en geen nieuwe mobiliteitsmaatregelen. Ook afval- en mestverwerkende bedrijven kunnen zich huisvesten op het regionale bedrijventerrein. De provincieraad heeft de drie eisen die werden geformuleerd in 350 klachten, volledig naast zich neergelegd.

Daardoor zullen bedrijven zich kunnen vestigen op 50 m van de huizen. De ganse buurt vreest voor haar leefbaarheid omwille van de grote overlast van het extra vrachtverkeer en de mogelijke geur- en stofhinder van afval- en mestverwerkende bedrijven.

Blijkbaar was er dus wel degelijk een reden waarom de provincie de beslissing omtrent het ruimtelijk structuurplan vlak voor de verkiezingen uitstelde. Men wilde het blijkbaar niet riskeren dat dit dossier één of andere partij in de weg zou zitten van een overwinning.

Volledigheidshalve moet ik vermelden dat de provincie het eisenpakket gewoon terugstuurt naar de gemeente Aalter. De verantwoordelijke gedeputeerde merkte immers fijntjes op dat het de gemeente vrijstaat om grotere bufferzones in te planten en voorwaarden op te leggen aan de bedrijven die zich er willen vestigen.

Ook burgemeester Pieter De Crem bevestigde reeds dat Aalter bijna voldoet om zelf stedebouwkundige vergunningen te mogen afleveren. Op die manier kunnen zij zelf maatregelen nemen om de bevolking van Aalter-brug te beschermen.

Over extra bufferruimte naar Ursel toe – nou ja, extra?, er was er eigenlijk geen voorzien – is er nergens sprake. Daar waar je de Aalterse burgemeester het nog hoort opnemen voor zijn bevolking, hoor je verdacht weinig uit de Knesselaarse hoek.

Waarschijnlijk is het onmogelijk om als buurgemeente invloed te kunnen uitoefenen over welke bedrijven er zich komen vestigen in het nieuwe industrieterrein, maar we moeten toch wel een structurele maatregel zoals een groene bufferzone kunnen bekomen.

Het actiecomité kondigde aan om met juridische stappen te beginnen. Ik hoop dan oprecht dat deze keer er ook mensen uit Ursel er zullen voor zorgen dat het geen eenzijdige zaak wordt van enkel Aalter-brug.

We mogen niet vergeten dat er ook voor Ursel heel wat belangen op het spel staan. Ik ben niet enkel bezorgd om de leefbaarheid van de mensen die in de onmiddellijke buurt wonen van het nieuwe industrieterrein en die er rechtstreeks moeten op kijken, maar ik ben ook heel bezorgd om de verkeersdrukte die misschien ontstaat tussen dit nieuwe industrieterrein en het industrieterrein van Eeklo.

In het verleden waren er enkele mensen uit Ursel die van zich lieten horen in dit dossier. Ik hoop voor hen dat ze niet hebben staan prediken in de woestijn. En dat ze het dossier niet laten verzanden.

Vooruit met de geit, zou ik zo zeggen!