David Geens – De kunst van het mogelijke

Vandaag was dan de grote dag: een persoonlijke rondleiding op het vliegveld van Ursel (met dank aan Tom, die open was en veel uitleg gaf).

Heel veel dingen geleerd. Sommige zaken zijn duidelijk het gevolg van slechte communicatie.

Een voorbeeld?

Er wordt het gerucht rondgestrooid dat de piloten zich zichtbaar niet aan de regels houden door boven verboden gebied te vliegen, met name de dorpskernen van Ursel en Knesselare.

In werkelijkheid zijn beide kernen “te vermijden”, maar niet verboden. De aanvliegroutes zijn van die aard dat ze niet boven de kernen komen.

Maar het is niet verboden om boven onze dorpen te vliegen, het wordt gevraagd te beperken. En als ze boven de dorpen vliegen, moeten ze een minimale hoogte aanhouden.

Dus ze overtreden geen regels en dat suggereren is enkel olie op het vuur gooien, moet ik nu toegeven.

Ik heb ook een mogelijke verklaring voor het stuntvliegen: er moet ook af en toe geoefend worden op landen op een niet-vliegveld en dat oefent men dan op de velden in de buurt.

Let op, ik wind er ook geen doekjes om. Waar mensen zijn, worden fouten gemaakt en worden regels overtreden. Zo zal het ook zijn bij de vliegclubs, maar er wordt zoveel gecontroleerd dat het eerder beperkt zal zijn.

Levensgevaarlijke fietsers

Ik heb vandaag wel iets gezien wat me geschokt heeft. Fietsers en wandelaars die zonder rondkijken de landingsbaan oversteken.

Ik zou het niet aandurven. Wat gaan die idioten doen de dag dat er een ongeval van komt? Het aangrijpen als een extra reden dat vliegen daar niet past?

Laat ik daarin duidelijk zijn. Wat niet past op een vliegveld is fietsen en wandelen.

Als dit het gevolg is van groene jongens die oproepen om één of ander zeldzaam distelplantje te gaan bewonderen, dan zouden die beter eens goed nadenken hierover.

Fundamentele keuze

Wat betreft het vliegveld zelf en alle gedoe hieromtrent?

Dat gedoe met vergunningen is een juridisch steekspel waar men zaken uit de kantlijn gebruikt, terwijl men veel beter eens zou stilstaan bij de fundamentele keuze.

Met name, waar willen we naartoe met het Drongengoed?

Willen we een groot natuurgebied van maken? Liefst zelfs een stiltegebied.

Fijn, maar dan moeten alle consequenties getrokken. Geen luchtvaart meer, geen parkings in het bos, de Drongengoedhoeve niet als trekpleister en geen (recreatieve) bewoning meer in Groen Ursel.

Is dit wat we willen? Een natuurreservaat dat we omheinen en enkel onder strikte begeleiding mag betreden worden?

Het kan een keuze zijn om natuur puur natuur te laten zijn. Het zou gedurfd zijn in onze contreiën.

Of willen we eerder een gebied met enkele toeristisch aantrekkelijke troeven. Een stukje groen, maar waar de mens centraal staat?

Willen we genieten van de Drongengoedhoeve als trekpleister? Als een plek waar het leuk vertoeven is? Waar we zondags iets kunnen gaan drinken en wat wandelen?

Dan moet men aanvaarden dat er ook parkings moeten komen, en geen twee kilometer verder. De dag van vandaag willen we genieten van de natuur door er in te rijden met onze auto, uit te stappen, wat rond te wandelen, iets te kunnen drinken en weer in te stappen.

Kunnen we dan ook niet aanvaarden dat er gewoond wordt in de bossen? Dat heeft ook zijn charme en kan je bezwaarlijk hoogdynamische activiteiten noemen.

Aanvaarden we het vliegveld? Moet kunnen, maar dan moeten we dat ook volledig aanvaarden. Je kan geen vliegactiviteiten aanvaarden, maar verbieden dat men loodsen en een clubhuis zet. Men kan niet zeggen dat het Drongengoed in aanmerking komt als stiltegebied, maar vliegen dan makkelijkheidshalve een laagdynamische dagrecreatie noemen.

Durven keuzes maken

Het probleem is dus enerzijds simpel en anderzijds complex, heb ik vandaag beseft.

Zoals vaker is het probleem dat het bestuur, vorig noch huidig, een keuze durft maken. Het is een natuurgebied, maar vliegen moet kunnen, maar dan wel beperkter en zonder milieubezwarende loodsen en zo.

Het is natuurgebied waar men mag wonen, nog voor 20 jaar, maar daar mag dan geen enkele bouwovertreding. Eerst mag er nog gebouwd worden, dan niet meer. Verkavelingen worden vergund, maar verbouwingen niet meer. Wederom: geen keuze durven maken.

Het is natuurgebied met een toeristische trekpleister, maar er naar toe gaan mag enkel op middeleeuwse manieren.

En in plaats van keuzes te maken, steekt men zich op verschillende beleidsniveau’s weg achter mekaar.

Duidelijkheid gevraagd

Na vandaag ga ik dus op zoek naar duidelijkheid. Er moet voor iedereen duidelijkheid komen. Ofwel maakt men er natuurgebied van en dan moet alles en iedereen er uit.

Of gaan we als beleidsmensen stilstaan bij de realiteit en wat de mensen willen? Men wil er kunnen wandelen, drinken en spelen. Men wil er kunnen wonen. En men wil er kunnen vliegen.

De keuze is dus simpel: kiezen tussen boom of mens. Om die keuze draait het en ik zal nog hard nadenken over die keuze, maar tegelijk zal ik proberen iedereen mee te krijgen in het maken van die keuze. Alle beleidsmensen moeten durven kiezen en de consequenties aanvaarden.

Dan stopt deze strijd eindelijk eens, want nu gaat het niet over de fundamenten en zal het probleem niet opgelost geraken.

Vraag het aan iedere ouder die een kind heeft of heeft gehad die gestudeerd heeft en ze zeggen het allemaal.

Maar het gaat hier niet om studerende kinderen, maar een studerende overheid. Een gemeente besturen is geen simpele dagtaak meer en is dus ook niet iets wat een burgemeester of schepenen kunnen zonder hulp, da’s niet meer dan normaal. Zo kunnen ze in de eerste plaats beroep doen op hun eigen administratie, maar vaak is ook dat niet voldoende en vragen ze de mening van specialisten.

Op zich dus geen probleem dat een bestuur studies bestelt en betaalt. Ik zou het hen verwijten moesten ze in bepaalde zaken niet luisteren naar specialisten ter zake.

Spijtig is het wel dat het soms de politici zelf niet zijn die de lijnen uitzetten en hele beleidsplannen laten uittekenen door duurbetaalde studiebureau’s, maar het is gewoon onaanvaardbaar als er studies besteld worden waar men niet naar omkijkt, ze negeert of erger nog: ze opnieuw moet doen.

Dat kost geld, handelvol geld. En recent zijn er zo twee dure studies naar de papierversnipperaar gestuurd.

De eerste studie die naar de prullenmand verwezen is, betreft de opmaak van BPA Moerakker.

Dat heeft de burgemeester ons zelf meegedeeld in de gemeenteraad van 21 maart 2007: de vorige ploeg heeft een BPA opgesteld waarin waarschijnlijk procedurefouten zitten. Ze gaan dus helemaal opnieuw beginnen (zucht) met een Ruimtelijk UitvoeringsPlan (RUP).

Dus al het geld dat gespendeerd werd aan de opmaak van BPA Moerakker is weggesmeten geld.

Kostprijs: 26.500€ aan studiebureel Vansteelandt bvba en 2.000€ aan Advocatenkantoor Larmuseau, De Smedt & Roelandts, milieuadvocaten.

Nog zowat 1.600€ aan de verplichte bekendmakingen in de diverse media.

Totale kostprijs in de vuilbak: 30.000€!

Nummer twee op deze korte tijd is de mobiliteitsstudie in het Drongengoed.

Auto’s horen niet thuis in het bos (vliegtuigen blijkbaar wel) – daar hadden we geen studie voor nodig.

Na lang en wijs beraad, was het besluit van twee studiebureau’s dat er best een parking kwam op de driehoek van de Brugstraat met de Drongengoedweg in Knesselare, die al het verkeer uit de dreven van het Drongengoed moest houden. Op de spie zou een parking komen, maar ook een stopplaats voor reisbussen en een belbushalte.

Aan de drongengoedhoeve zelf zouden 20 plaatsen voorzien worden en bij grote evenementen zouden bepaalde delen van de luchthaven als randparking kunnen gebruikt worden.

Klonk goed, maar nu niet meer. Natuur en Bos vindt dat niet ideaal en wil het opnieuw bestuderen.

Mijn vraag is dan: vergeten de mening vragen aan de beheerder van het gebied, beste mijnheer Tanghe? Twee studiebureau’s die er niet aan dachten de mening te vragen van diegene die er de baas zijn?

In 2004 dreigde die er zelfs nog mee om alle toegangswegen gewoon af te sluiten om het bos te beschermen…

Maar goed, de dure studie is dus niks waard en moet overgedaan worden.

En wel dringend, want we mogen ook het dure landschapssinfocentrum niet vergeten. Dat brengt wel 20.000 bezoekers per jaar extra naar de plek (niet mijn woorden, wel de voorspelling van Fredy Tanghe bij de voorstelling van dit ook al dure project).

Het centrum is er, ik vraag me wel af waar die 20.000 extra bezoekers zijn. Ik zou eens heel graag bezoekersstatistieken zien. Toendertijd vond men het geld nuttig besteed om het toerisme aan te wakkeren.

Momenteel zal men zich gelukkig prijzen dat die massa nog niet langskomt, want waar moeten ze parkeren?

Dus weggegooid geld voor de mobiliteitsstudie.

Kostprijs: 8.000€ aan vzw Langzaam Verkeer en 5.400 aan Mobiel21 (eigenlijk gewoon de gesubsidieerde opvolger van Langzaam Verkeer).

Totale kostprijs in de vuilbak: 13.400€

Samen dus goed voor 43.400€ voor niks uitgegeven geld.

Sta me dus toe achterdochtig te zijn als ik nieuwe studies in de begroting en beleidsplannen ontdek. Bijvoorbeeld het milieubeleidsplan: men gaat dus het groene beleid ook extern laten bepalen. Laat ons hopen dat er niet te veel groene briefjes voor nodig zijn…

Groot natuurnieuws. In de fnuiken die Natuur- en Landschap Meetjesland (NLM) uitzet rond Drukkerij Verstraete in Ursel (Knesselare) is plots de kamsalamander (Triturus cristatus gevonden.

De kamsalamander kan 20 cm lang worden en is de grootste in zijn soort in de Benelux. Het is een bedreigde diersoort.

Voldoende reden voor NLM om nog maar eens ten strijde te trekken tegen de drukkerij. Hun strijd leek gestreden toen de Vlaamse regering op 8 december 2006 het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan voor het historisch gegroeid bedrijf vastlegde.

Maar de kamsalamander brengt goed nieuws voor de natuurliefhebbers, want die zien nu kans opnieuw klacht neer te leggen bij de Raad van State op basis van de Europese habitatrichtlijn.

Stof tot nadenken waarom dit diertje nu opduikt en mee kan helpen in een verbeten strijd van economie versus ecologie…

Even schetsen: drukkerij Verstraete werd in 1950 opgericht, in het centrum van Ursel. In 1974 verhuisde het bedrijf naar zijn huidige locatie aan de Urselseweg (gewoon omdat de toenmalige zaakvoerder daar woonde, te midden van het heerlijke groen).

In 2002 werd er om talrijke redenen een tweede locatie geopend in het industrieterrein te Maldegem – niet te Knesselare want in nog geen 10 jaar lukt het bestuur daar er in om een bedrijventerrein wat extra speelruimte te geven zodat een belangrijke lokale werkgever moest uitwijken naar een andere gemeente.

Drukkerij Verstraete ligt middenin natuurgebied: het Drongengoedbos. Voor alle duidelijkheid: de natuur was er eerst, maar het gewestplan heeft het maar als natuurgebied ingekleurd in 1978, dus pas na de verhuis van de drukkerij naar deze locatie.

Op 8 december 2006 het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan voor het historisch gegroeid bedrijf goedgekeurd door de Vlaamse Regering.

Dit betreft een uitzonderingsmaatregel op de Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen. Deze mogelijkheid is gecreëerd omdat als je nu eenmaal plannen vastlegt, je op dat moment je ogen niet moet dichtdoen voor wat al jaren bestaat. Je kan zomaar niet tegen iemand zeggen “het is hier nu groen geworden, jij moet opkrassen“…

Het is ook een faire maatregel. Wie het besluit en het RUP degelijk naleest, zal verbaasd staan over de maatregelen die Verstraete zelf al genomen heeft en welke beperkingen er allemaal opgelegd zijn aan het bedrijf. Het komt er op neer: wat vandaag bestaat, mag blijven, maar het mag geen hinder vormen en het mag zeker niet uitbreiden.

Niet naar de zin van de groene jongens, want die willen het bedrijf weg en hiep hiep hoera, ze hebben nu wel vijf kamsalamanders gevonden die hen hierin gaan helpen.

Hoedadde? Met de Europese habitatrichtlijn, beweert NLM.

Een beetje voorbarig, als je het mij vraagt, want de Europese habitatrichtlijn is bedoeld om in communautair overleg de gebieden aan te duiden waar bedreigde diersoorten voorkomen en welke maatregelen moeten genoemen worden door de lidstaten om deze natuurlijke habitats te beschermen. Niet dat eender welk gebied waar een bedreigde diersoort gevonden wordt, zomaar van elke menselijke activiteit gezuiverd moet worden.

En daar komt al mijn eerste vraag…

Is dit de natuurlijke habitat van de kamsalamander? Waarschijnlijk wel, omdat hij er aangetroffen werd. Maar sinds wanneer dan? Want de kamsalamander is er nu pas aangetroffen: 33 jaar na de implanting van de drukkerij, een jaar na het definitief vastleggen van alle maatregelen die de drukkerij moet nemen om de natuur te beschermen.

Is dit dan een zaak van de kip of het ei? Misschien was de salamander helemaal niet afgezakt in de vijf poelen in de 100 meter rond het bedrijf als het bedrijf er niet was geweest. Misschien zijn net de extra aanplantingen en alle zuiveringsmethodes van het bedrijf er wel de oorzaak van dat onze minidraak het daar zo leuk is gaan vinden dat hij is gaan blijven hangen? Misschien zou het weghalen van het bedrijf er wel toe leiden dat ook de salamander verdwijnt?

Ik ben misschien maar een lichtgroene jongen, maar dan licht in de betekenis van verhelderend licht dat nodig is om een beetje realistisch te blijven denken.

Ik lees bijvoorbeeld over initiatieven om de salamander te kunnen behouden het volgende:

Initiatieven door particulieren en groepen, zoals het aanleggen van geschikte nieuwe poelen in gebieden waar de salamander al voorkomt kunnen de stand weer een impuls geven. Het is wel erg belangrijk dat het landbiotoop ook goed bewaart blijft. Kleine bosjes en hagen in de buurt mogen niet opgeruimd worden. Het is daarbij wel belangrijk dat een min of meer aaneengesloten gebied ontstaat en de kamsalamander geen drukke verkeerswegen hoeft te passeren om het landbiotoop te bereiken.

OK, twee zaken om te onthouden om impulsen te geven daar waar de salamander al voorkomt:

1. landbiotoop in stand houden
2. geen drukke verkeerswegen

Ik ben misschien een simpele jongen, maar de conclusie is dus: de omgeving bewaren en niks veranderen (en dus die drukkerij laten staan) en wel die drukke verkeersweg daar dringend weghalen.

Dus NLM kan best aan de Raad van State vragen om de bouwvergunning van de Urselseweg te verbreken, zodat eerstdaags kan gestart worden met het opbreken van de beton en het omvormen van de Urselseweg tot lokale aarde- en bosweg. Auto’s zeker niet toegelaten. Ursel en Knesselare kunnen mekaar bereiken via rondrijden langs Aalter of Adegem/Maldegem (leve de extra CO²-uitstoot voor de extra kilometers).

Als lichtgroene jongen hecht ik wel belang aan onze natuur en het behoud. Sinds het zonnetje is beginnen schijnen en onze maartse en aprilse temperaturen boven een lekker gemiddelde zaten, staat onze verwarmingsketel al een tijdje uit. Da’s al twee weken gas en CO²-uitstoot bespaard. De paradox van de opwarming: door de warmere temperaturen moeten we minder stoken en daalt de CO²-uitstoot… Of ben ik nu weer al te simpel in die conclusie?

Hoedanook, als ik in het Drongengoedbos ga wandelen, dan kan ik daar lekker van genieten, net zoals een kamsalamander. Waar ik het van op mijn heupen krijg, is het eeuwige geronk en gedaver van die rotvliegtuigen en die hoop beton midden in zo’n groot schoon natuurgebied. Moest ik een salamder wezen, ik zou twee keer nadenken voor ik daar wil vertoeven. Maar onze kamsalamander lijkt er zich minder aan te storen dan ikzelf.

Mijn tweede vraag is eigenlijk hoe dat dat beest daar nu eigenlijk zo plots komt?

En dan leg ik in deze vraag de nadruk op “daar”, “nu” en “zo plots”.

Daar? Vijf poelen in een omtrek van 100 meter rond de drukkerij… En verder? Niks? Zijn deze salamanders misschien junkies, verslaafd aan het snuiven van de solventen die in een drukkerij worden gebruikt?

Wederom, heeft NLM dan geen schrik dat als de drukkerij verdwijnt, onze minidraak ook het hazenpad kiest?

Nu en zo plots? Timing is ook wel perfect van dat beest. Net nu NLM echt niet meer wist van welk hout pijlen te maken. In 1991 werd een Bijzonder Plan van Aanleg (ambachtelijke zone Hellegat) goedgekeurd om het bedrijf bestaanszekerheid te geven, in 1999 werd dit vernietigd. In 2000 een nieuw BPA voor zonevreemde bedrijven, waartegen een vraag tot nietigverklaring loopt bij de Raad van State. En inmiddels in 2006 het Gewestelijk RUP… En joepie, daar is de draak die mee zal helpen strijden tegen die draak van een drukkerij.

Ik suggereer zeker geen complottheorie. Maar ik heb even opgezocht waar het diertje eerder werd aangetroffen:

bron: Natuurpunt.be

Niet echt in de buurt. In een artikel uit Het Nieuwsblad las ik: “de kamsalamander komt in onze streken nog voor in Merelbeke, Temse en Wetteren” Ook niet echt in de buurt… Misschien is de kamsalamander meegelift met een vriendelijke jongeman op een fiets…?

Kortom, ik hoop dat NLM dringend initiatieven neemt om de kamsalamander een degelijke habitat te geven in onze bossen in Ursel en Knesselare. Waak over het behoud van de poelen, van de kleine bosjes en hagen in de buurt.

Ik hoop ook dat drukkerij Verstraete haar groen hart laat zien en de Kamsalamander adopteert. Het is een eer dat een bedreigde diersoort u als buur heeft uitgekozen. Ik denk dat de directie van de drukkerij maar al te graag op haar manier initiatieven zal steunen voor het behoud van de minidraak.

Moest ik directeur zijn in die drukkerij, ik zou de optie overwegen om een nieuw logo uit te tekenen waar de kamsalamander in voorkomt.

Ook een bedrijf kan best (licht)groen zijn. Het is geen strijd van wie mag blijven en wie niet. Ecologie en economie hoeven geen vijanden te zijn, integendeel! De handen in mekaar slaan voor een cohabitation kan soms veel meer opleveren dan een blinde oorlog waar alleen maar verliezers zijn.

Ik geef het meteen toe: ik heb het punt niet zelf ontdekt. Die eer komt volledig toe aan de fractie Groen! en haar raadslid Roland Bonami… Ik mocht immers voor ik de eed afgelegd heb niet gaan rondneuzen in de dossiers…

Waarover gaat het?

Op de gemeenteraad van 24 januari 2007 stond volgend punt op de dagorde: “5. Vervanging elektriciteitscabine Drongengoed – tussenkomst gemeente“. In de Brugstraat zijn er een aantal huizen die nogal eens last hebben van stroompannes. Tegelijk stelt men op de Drongengoedhoeve vast dat zeker bij evenementen de stroomvoorziening niet toereikend is.

Er moet dus een nieuwe cabine komen in de Brugstraat en van daar uit een 1 kilometer lange kabel naar het Drongengoed.

So far, so good… Maar Roland pikte er wel een leuk pikant detail uit: een cadeau van 1100 euro…

In de offerte stond er immers ook een kostprijs voor het verwijderen van de oude elektriciteitscabine in de duiventoren van de Drongengoedhoeve. Het gaat om een transfo die dan weggehaald moet worden.

Maar de Drongengoedhoeve is privébezit en zoals voor ieder bedrijf of organisatie geldt de regel dat specifieke noden qua elektriciteitsvoorziening zelf betaald moeten worden. Eender welk bedrijf dat een eigen elektriciteitscabine nodig heeft, moet dit zelf betalen.

Voor alle duidelijkheid: dat er in de Brugstraat iets moet gebeuren, dat staat buiten kijf. En dat dit door de gemeente moet betaald worden, is ook maar normaal.

Maar Roland had volkomen gelijk dat de werken op privéterrein niet ten laste van de gemeente mogen zijn.

Straffer was dan nog dat niemand eigenlijk de moeite nam om hem te antwoorden. Burgemeester Tanghe knikte met zijn hoofdje schuin in de wind, begon een betoog over het type tranformator dat weg moet, over het feit dat de gemeente daar onderdak vindt met zijn drukbezocht medialandschapscentrum, maar geen echte ja of neen op Rolands vraag.

Een mooi cadeau dus voor Vansteenl Drongengoedhoeve vzw.