David Geens – De kunst van het mogelijke

Joëlle Milquet blijft de Waalse benuttingsstrategie verder uitmelden (sic).

Ze heeft inmiddels een nieuw “crisisplan” klaar: begeleiding voor 50-plussers, 2000 euro (door de federale overheid betaalde) lastenverlaging voor 45-plussers die hun job zijn kwijtgeraakt, ….

Kortom een reeks maatregelen die eigenlijk regionale bevoegdheden zijn. Slim gezien natuurlijk om dat onder het mom van de crisis nu perse federaal te willen regelen.

Zo trekt ze ten eerste stilzwijgend een regionale bevoegdheid terug naar het federale niveau. Dit is een voorbeeld van de usurpatie waar de N-VA voor waarschuwde. Eenmaal die stap gezet, zal het federale niveau dit niet makkelijk opnieuw lossen. Ik denk dat men op termijn dit dan terug zal federaliseren met als argument “het is de facto toch al terug federaal”.

Een ander voordeel is natuurlijk dat de Walen dan wederom zelf niet moeten betalen voor hun falend werkgelegenheidsbeleid. De federale pot wordt toch grotendeels door inkomsten uit Vlaamse arbeid gespekt. En het merendeel van het geld kan naar Wallonië vloeien want daar zijn de meeste werklozen die in aanmerking komen voor deze plannen.

Als je dan weet dat De Standaard deze week becijferde dat de federale overheid maar 40% meer kan betalen van haar uitgaven, dan kan je niet anders dan vaststellen dat de Walen echt met vuur spelen. Bart De Wever had geen ongelijk toen hij stelde dat de Walen aan de lege federale uier willen blijven trekken.

Dit alles is natuurlijk enkel mogelijk omdat Van Rompuy Un volledig door franstaligen wordt gedomineerd.

Ik kan enkel maar hopen dat de Vlaamse overheid deze keer ook eens het spel van conflicten zal gebruiken: een terechte “ho maar, dit is regionaal beleid”…

Dat is althans mijn conclusie bij het verhaal dat maandag in De Standaard verscheen.

Er zouden immers twee topambtenaren tegelijk benoemd worden: de directeur-generaal bij de RVA en de directeur-generaal bij Pensioenen. Mooi in een taalevenwicht: een Franstalige bij de RVA en een Vlaming bij Pensioenen.

Maar wat blijkt nu? De adjunct op Pensioenen is ook al een Vlaming, dus “no passeran” voor nog een Vlaming aan de top van Pensioenen. Dat moet een Franstalige worden, want de regels zeggen dat de DG en adjunct van een verschillende taalrol moeten zijn.

Men kan dus nu de examens opnieuw doen, want men gaat dus inderdaad op zoek naar een Franstalige DG.

Maar omgekeerd heeft men niet gewacht om de DG bij de RVA te benoemen. Dat is gebeurd.

Met dus als resultaat dat de regering Van Rompuy Un twee Franstalige topambtenaren gaat benoemen en geen enkele Vlaming.

Waar is het taalevenwicht dan plots gebleven?

Valt het mij alleen op dat dit enkel kan omdat we een Franstalige meerderheidsregering hebben? Eerst het verplichte taalevenwicht inroepen op niveau van de DG en zijn adjunct om wetens nillens binnen een paar maanden de taalpariteit onder topambtenaren te negeren?

Zo wordt er stilaan weer een stuk gefranconiseerd. Alle stappen van de Franstaligen lijken alsmaar in die richting te gaan: uitbreiding van Brussel, een corridor, goedkeuring van het minderhedenverdrag, uitverkoop van nationale economieën aan Franse staatsinstellingen, …

Wie binnenkort niet Franstalig is, zal het moeilijk krijgen om nog een topfunctie te krijgen in het bankwezen, energiesector en nu duidelijk ook al in de ambtenarij.

Mogen we dan eens duidelijk stellen dat we weer eens in het zak worden gezet?

Deel 1 is hier te lezen.

3. Deloyaal tegenover mekaar

Luc Van den Brande (CD&V) is kandidaat voor de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa. Hij maakt een goede kans om het te halen van zijn Noorse, Poolse en Hongaarse tegenkandidaten.

Hij heeft immers de juiste politieke kleur en heeft ervaring als Vlaams minister-president en zet zich al jaren in voor de regio’s van Europa.

Maar hij wordt tegengewerkt. Niet door de Noren, Polen of Hongaren alleen, maar wel vanuit eigen “land”.

Zes Waalse politici gunnen zulke hoge betrekking niet aan een Vlaming. Daarom schreven André Flahaut (PS), Daniel Ducarme, Georges Clerfayt, Philippe Monfils, François Roelants du Vivier (MR) en Francis Delpérée (CDH) een brief aan de 47 ambassadeurs bij de Raad van Europa om niet op Luc Van den Brande te stemmen.

Hierbij schilderen ze hem af als seperatist, tegenstander van het minderhedenverdrag en lid van een partij die de Europese verkiezingen boycot (in Brussel-Halle-Vilvoorde met name, waar enkele burgemeesters hun medewerking weigeren – maar dat vermelden ze er niet bij).

Kortom hoe kunnen Walen nog de eenheid preken als de eenheid enkel betekent dat zij het voor het zeggen mogen hebben (zie ook reden nummer 4).

4. Franstalig evenoverwicht

Louis Michel (MR) pleitte vorige week voor een beter evenwicht in de (buitenlandse) mandaten van ons land.

“Als de volgende Europese commissaris een Vlaming is, dan moet de minister van Buitenlandse Zaken een Franstalige zijn”, verkondigde Michel afgelopen weekend in La Libre Belgique.

Michel somde even op: “Als de premier een Vlaming is, net als de minister van Buitenlandse Zaken en die van Defensie, de rechter bij het Europees Hof en straks misschien de Europese commissaris, dan zie ik niet goed meer welke internationale bevoegdheid er overblijft voor de Franstaligen.”

Er ontbreekt echter wel het één en ander aan dit optelsommetje:

• Zijn eigen Zoon Charles= minister van Ontwikkelingssamenwerking
• Ilivier Chastel (MR) staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken
• Jean De Ruyt als hoofd van de Permanente Vertegenwoordiging van België
• Philippe Maystadt: voorzitter van de Europese Investeringsbank

Voor alle duidelijkheid: bovenstaande politici zijn franstalig.

In de federale regering Van Rompuy Un moeten we ook even tellen. Zelfs al tellen we de premier mee (nochtans communautair geslachtsloos), dan komen we op 10 Vlamingen en 12 franstaligen…

Kortom, de franstaligen zijn niet geïnteresseerd in een evenwicht. Ze wanen zich nog steeds intellectueel superieur en willen een overwicht.

Ik ben voor mezelf begonnen een lijst aan te maken van alle gebeurtenissen in onze politiek die aantonen waarom ik ijver voor meer Vlaanderen: omdat België gewoonweg niet meer werkt.

Ik ga (voorlopig nog) niet teruggraven in het verleden, de lijst zou belachelijk lang worden.

De oogst van dit weekend:

1. Belangenconflict faciliteitenonderwijs

Een beetje achtergrondinformatie: in de faciliteitengemeenten in de Vlaamse rand hebben de franstaligen recht op basisonderwijs in het Frans. Aangezien de Vlaamse Gemeenschap verantwoordelijk is voor de materie onderwijs, worden deze scholen bekostigd door Vlaanderen.

Even terzijde, omgekeerd echter wordt het Vlaamse schooltje in Komen nog altijd niet door Wallonië betaald, dus dat is eigenlijk al een tweede punt waaraan je ziet dat België niet (meer) werkt.

De Vlaamse overheid vond echter dat als zij verantwoordelijk was, ze die verantwoordelijkheid ook ten volle wou opnemen en dat ze dus inspecties mocht sturen naar die scholen. De Franstaligen stonden meteen op hun achterste poten: Vlaanderen mag betalen, Vlaanderen mag luisteren naar hun klachten en er voor opdraaien, maar Vlaanderen mag niet controleren en bijsturen.

Om dat voor eens en altijd duidelijk vast te leggen, heeft het Vlaams Parlement in de commissie onderwijs op 13 december 2007 een ontwerp van decreet unaniem goedgekeurd. Het voorstel bevestigt de grondwettelijke bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de Vlaamse Gemeenschap ten aanzien van het Vlaamse Franstalige basisonderwijs in de Vlaamse randgemeenten.

De Franstaligen zijn – zoals gezegd – dus niet akkoord en wat doen ze? Belangenconflicten inroepen. Er zijn er al twee gepasseerd (de eerste ingeroepen door het Franstalig Gemeenschapsparlement, tweede door de Franse Gemeenschapscommissie (Brussel)). Deze zijn gekomen en gegaan zonder overleg, want dat is niet nodig: de bevoegdheid omtrent deze materie is toch duidelijk.

Toch riep het Waals Parlement (jaja, vergeet niet dat men aan de andere kant van de taalgrens drie parlementen heeft, om hetzelfde werk te doen waar Vlaanderen er maar één voor nodig heeft; over goed bestuur gesproken dus) een belangenconflict in.

Het Waals Parlement is niet eens bevoegd voor onderwijs, dus dit is zelfs een onwettelijk belangenconflict. De Belgische overheid laat maar begaan in wat eigenlijk “toonbeeld van federale disloyauteit van de kant van de Franstaligen is” (dixit Helga Stevens).

De N-VA heeft inmiddels beslist niet meer mee te doen aan deze poppenkast en is uit het overlegcomité gestapt dat normaal nu het overleg moet begeleiden.

Best is inderdaad om gewoon nu door te bijten totdat ook dit belangenconflict is uitgezeten zodat het Vlaams Parlement dan het concreet kan stemmen.

2. Soloslim Turtelboom

Al sinds de start van de regering komt er maar geen overeenkomst tussen de Walen en de Vlamingen over het regularisatiebeleid.

Kort samengevat: de Walen willen de kraan wagenwijd opendraaien, want de meeste immigranten spreken en stemmen dus Frans.

De Vlamingen daarentegen beseffen dat Vlaanderen toch diegene is die de rekening moet betalen en dat er in quasu sprake is van een sluipende verfransing van Vlaanderen en wil hierin niet toegeven, de Open-Vld op kop in deze.

Van Rompuy, de oudere, heeft nu al een paar weken geprobeerd overleg te plegen tussen de partijen die lijnrecht tegenover mekaar staan, zonder succes.

Dus heeft minister Annemie Turtelboom een Letermke gedaan: ze heeft zelf alvast enkele criteria versoepeld voor gezinnen met kinderen die hier naar school gaan.

Versoepeld zegt u? Is dat niet tegengesteld aan wat de bedoeling is van Open-Vld?

Neen, ook Open-Vld wil niet onmenselijk zijn. Het is gewoon een politiek slimme zet. Turtelboom heeft nu eigenhandig bepaalde criteria vastgelegd en die zijn nog steeds zeer streng. Tegelijk kan ze zeggen dat ze nog niet de slechtste is.

In ieder geval, bewijs nummer twee dat België niet meer werkt en er langs Vlaamse kant gewoon een andere noodzaak is dan aan Waalse kant zodat beter ieder hun gang zouden gaan in plaats van mekaar te blokkeren.