David Geens – De kunst van het mogelijke

De afgelopen dagen is er heel wat te doen geweest omtrent de tax shift. Naar aanleiding van mijn opinie blog was er heel wat heen en weer geschrijf op sociale media met diverse mensen. Die hebben we me eens aan het denken gezet over wat ik als ondernemer belangrijk vind en waarom ik enigzins sceptisch sta tegenover de tax shift die voor meer jobs zou moeten zorgen.

Voor alle duidelijkheid: de verlaging van de loonlasten was en is nodig. De huidieg tax shift helpt, maar volgens mij zal ze onvoldoende doorwegen om echt een shift in de economie te betekenen.

Daarom heb ik zelf eens genoteerd wat ik als ondernemer van een overheid verwacht. Volgend lijstje staat min of meer in volgorde van belangrijkheid, het belangrijkste voorop.

1. Minder wispelturigheid

Als ondernemer wil je plannen maken. Op korte, middellange en lange termijn. Je kan je onderneming maar gezond maken (en dus de economie gezond maken) als je zekerheid hebt om investeringen te doen. Een ondernemer heeft Excel als één van zijn meest betrouwbare instrumenten nodig.

Het is dus echter ondoenbaar als de regels constant veranderen en cours de route. Wat voor nut hebben je berekeningen nog als ze toch constant moeten bijgestuurd worden? OK, als ondernemer moet je constant bijsturen, maar eigenlijk zou de overheid en haar regels een (quasi) constante moeten zijn en net niet één van de meest volatiele variabelen in je berekeningen.

Die wispelturigheid houdt ook in dat de overheid bij wijzigingen rekening moet houden met de termijnen waarop ze bepaalde zaken invoert. Bijvoorbeeld bedrijfswagens en alles wat daar rond hangt. Op de relatief korte termijn van vier jaar dat een auto meestal dienst doet in mijn bedrijf, heb ik al regelmatig gevloekt dat de fiscale regels plots zodanig veranderen dat een goede keuze plots een slechte keuze wordt.

Afgelopen week was het zelfs zo dat door de snelle en grote stijging van diesel een wagen die ik drie weken geleden heb besteld en volgende maand geleverd wordt, nu eigenlijk al een slechte investering is. In die mate dat een deel van de tax shift eigenlijk geshift wordt naar het compenseren van die slechte investering, quasi mijn gans wagenpark.

De wispelturigheid is zo groot geworden dat je als ondernemer bij bepaalde beslissingen zegt “als het volgend jaar nog maar zo is“. Zelfs nu bij de tax shift denk ik dat. In het beste geval gaat een beslissing een legislatuur mee. Zelfs al zou de tax shift me toelaten mensen aan te nemen, dan zou het nog kunnen gebeuren dat ik ze een paar jaar later bij gewijzigd beleid weer moet ontslaan.

Idem voor infrastructuur, subsidies enz… Een overheid zou een constante factor moeten zijn voor een goed ondernemersklimaat.

2. Gelijk speelveld

Ongeacht hoe of hoe hoog de belastingen en andere drukvormen voor een onderneming zijn maakt minder uit als we met gelijke wapens spelen. Mijn onderneming kan enkel maar gezond zijn, als ik tenminste van de overheid dezelfde wapens (lees: rechten en plichten) krijg als mijn concurrenten.

Uiteraard strijdt iedere onderneming met andere wapens. Als ondernemer wil je het verschil maken, maar dat doe je dan met wapens die je zelf kiest. Het wordt echter onhoudbaar als de overheid regels dusdanig opstelt die het hetzelfde speelveld anders maken voor de deelnemers. Stel je eens een voetbalwedstrijd voor waarbij iedere ploeg speelt volgens andere regels.

Toch gebeurt dit in ons land. Door de wirwar aan regels alleen al, is de relatieve last voor KMO’s groter dan voor grote ondernemingen. Een KMO raakt zelf geen wegwijs in alle fiscale regels, subsidiepotten, ondersteuningsplannen (als die al op maat van de KMO gemaakt zijn) en diens meer. Ofwel ga je externe (dure) consultants aan het werk zetten ofwel laat je liggen wat ooit eens zo mooi geklonken moet hebben op een ministerraad.

De enige oplossing hierin is een vermindering van de complexiteit aan regels. Verlicht de planlasten en administratieve lasten: die besparing zal al veel meer zuurstof geven dan het zoveelste banenplan dat toch geen soelaas biedt aan de KMO. Zorg voor een gelijk speelveld. Grote ondernemingen hebben zoveel middelen om in het kluwen van regels er in te slagen veel meer geld te krijgen van de overheid en minder te moeten afgeven. Probeer daar maar eens tegenin te gaan.

Tegelijk moeten we ook over de landsgrenzen kijken. De loonhandicap is een echte handicap. Maar ook de falende overheid is een handicap. Jaren moeten wachten op vergunningen is nefast. Zelfs een overeenkomst met de overheid betekent juridisch geen zekerheid meer (cfr het niet nader genoemd complex (sic) dossier in Machelen).

Het is niet zonder reden waarom grote spelers in de e-commerce sector net over de grens hun magazijnen bouwen. Het is evenmin zonder reden waarom in onze buurlanden datacenters en netwerken als paddestoelen uit de grond schieten, terwijl in ons land internationale firma’s niet eens meer willen nagaan of ze een datacenter bijbouwen (hoewel hun bestaande reeds vol zitten). Om maar eens voorbeelden te geven uit de sector die ik het best ken.

Ook al de regels omtrent aftrekposten en fiscale verschillen zouden best afgeschaft worden. Een onderneming krijgt geld binnen en geeft geld uit. Wat overblijft is de winst die belast moet worden. Daar ben ik het alleen maar mee eens. De hoogte van die belasting maakt me zelfs minder uit, als ze maar voor iedereen gelijk is. Controleer of de uitgaven overeenstemmen met het principe dat ze bedoeld zijn om (later) winst mee te maken, maar maak daar geen honderdduizend verschillende regels voor.

3. Lagere lasten, vooral op de nettolonen

Het hoge woord is er uit. Ja, lagere lasten zijn nodig. Zeker al omwille van het reeds genoemde gelijke speelveld met onze buurlanden. Lagere lasten zijn niet nodig om mij meer winst te laten maken (wel leuk meegenomen natuurlijk), maar ik wil in de eerste plaats dat er meer van het geld dat ik heb om mensen te betalen naar hen kan gaan. Ze zouden dus netto meer moeten overhouden. Dan dalen voor mij automatisch de loonkosten want dan moet ik minder bruto geven en heb ik automatisch meer ruimte om met hetzelfde potje geld als nu meer mensen aan te nemen.

Een tax shift is volgens mij onvoeldoende. Zelfs als ik meer mensen kan aannemen, dan zal ik dit enkel maar doen als mijn omzet kan groeien, als ik meer afzet vind voor mijn productie (ook als dat diensten betreft). Die afzetmarkt zal alleen maar groeien als de economie groeit en mensen meer overhouden om te spenderen. De tax shift waarbij de last op arbeid verschuift naar meer last op de arbeider, zou dus wel eens een tegengesteld effect kunnen hebben.

Conclusie: minder is meer

In combinatie met de vorige wensen, denk ik dat een efficiëntere en slankere overheid met minder regels voldoende budgettaire shift zou creëren om de netto lonen van zij die werken gevoelig te verhogen en de loonhandicap te verminderen.

Minder regels zorgen voor minder last, voor meer budgettaire ruimte en dus voor meer zuurstof voor de economie. Een economie die goed draait zorgt voor meer goesting om te ondernemen. Meer ondernemen zorgt voor meer jobs. Meer jobs zorgt voor meer afzet. Meer afzet zorgt voor een gezondere economie.

Een overheid die durft minderen is wat we nodig hebben. Een overheid die verder kijkt dan de volgende verkiezingen. Durf het mes zetten in wat overbodig is. Op korte termijn gaat dat pijn doen, maar op langere termijn gaat dat renderen. Iedere ondernemer weet dat hij vaak beter eerst wat van zijn winsten afgeeft om te investeren om op lange termijn meer terug te krijgen. Makkelijk is het niet, maar moeilijk gaat ook.

Onderstaande tekst verscheen al eerder op mijn LinkedIn profiel en kreeg verbazingwekkend veel aandacht.

Als ondernemer volg ik de politiek altijd op de voet, zeker als het gaat om maatregelen die onze economie beïnvloeden. Ik ben voor maatschappelijk verantwoord ondernemen en ik juich maatregelen toe die onze economie en het ondernemerschap ondersteunen.

Ik keek dus met veel belangstelling uit naar de tax shift. Dat dit een broekzak-vestzak operatie ging worden, mag voor niemand een verrassing zijn. Het zit hem al in de definitie. Het is een verschuiving van lasten. Wat er in het ene potje uitgehaald wordt, komt er in het andere bij.

Maar ik had er meer van verwacht, op meer gehoopt eigenlijk. Ik weet dat in dit land revoluties onmogelijk zijn, dat de verhoudingen tussen links en rechts, noord en zuid, patronaat en vakbonden er voor zorgen dat de status quo vaak de uitkomst van het compromis is. Ik verwachtte geen revolutie, maar toch een grondige evolutie. Maar voor mij is het gerommel in de marge, met toch een beetje hoop op een betere toekomst.

Ik ken nog niet alle details, maar afgaand op de berichtgeving vrees ik dat deze regering te veel verwacht van jobcreatie. Als bedrijfsleider van een onderneming met 20 werknemers, zie ik mijn RSZ-bijdragen mooi verminderen, maar het zal geen aanleiding geven tot extra aanwerving.

De shift verschuift gewoon al wat kosten binnen mijn onderneming. Diesel wordt duurder, de roerende voorheffing gaat omhoog, … Maar vooral mijn loonkosten zullen stijgen. Mijn werknemers beseffen nu al dat de levensduurte omhoog gaat. De vakbonden zullen daar zeker ook mee gaan zwaaien tijdens de vele sociale overlegmomenten en tegelijk zullen ze het argument gebruiken dat werkgevers nu meer marge hebben door de RSZ-verlaging.

Tegelijk gaat de war on talent keihard voort en door de stijgende levensduurte zullen de getalenteerde werknemers gevoeliger worden om van job te wijzigen voor betere loonsvoorwaarden. Zeker in grote bedrijven waar relatief meer loonmassa vrijkomt omdat men daar ook geld bespaart op de lonen van de minder jobmobiele werknemers (die netto meer zullen overhouden van deze tax shift en dus minder geneigd zullen zijn om meer loon te vragen), zal er meer vloeien naar de hogere functies.

Deze shift zal dus voornamelijk een shift zijn waarbij er van de besparing op bruto meer zal gaan naar netto door een verhoging van de (bruto)lonen. De kloof tussen hogere lonen en lagere lonen zal groter worden.

Werknemers zullen snel het argument oppikken dat ze nu minder kosten en er dus een stuk extra naar hun loonzakje kan gaan. Waar niks verkeerd mee is, want ons land is en blijft kampioen in het belasten van arbeid. Maar dat zal de ruimte om nieuwe jobs te creëren sterk verminderen.

Tel daarbij de maatregelen op die het consumeren meer belasten en ronduit sommige zaken beogen dat er geconsuminderd zal worden, dan zal de economie minder moeten produceren.

Misschien ga ik nu in tegen heel wat denktanks, studiediensten enz… maar ik denk niet dat dit jobs, jobs, jobs zal opleveren. Er zal heel wat verschuiven, maar de toekomst zal moeten uitwijzen of de mayonaise pakt of shift.

De laatste dagen gonst het in de pers dat onze elektriciteit, water en huisvuilzakken duurder zullen worden omdat de federale regering besliste dat intercommunales voortaan vennootschapsbelasting moeten gaan betalen. Deze intercommunales lieten prompt weten dat ze deze “kost” zullen doorrekenen aan hun klanten.

Als bedrijfsleider vind ik die redenering raar. Ik beschouw belastingen niet als een kost. Meer nog, ik ben enkel vennootschapsbelasting verschuldigd op mijn winst. Winst die bestaat uit het overschot van inkomsten min kosten. Belastingen worden dus berekend op wat er overblijft nadat je de kosten hebt betaald.

Er is dus een heel simpel systeem om geen belastingen te moeten betalen. 33% van 0 euro winst is 0 euro belastingen. En moet een intercommunale winst maken? In mijn ogen is een intercommunale iets in de aard van een vzw. Het is een samenwerkingsverband tussen gemeenten om een gemeentelijke taak gezamelijk uit te voeren en zo via schaalvoordelen een lagere kost te hebben. In die doelstelling lees ik niks over de noodzaak van winst te maken.

Natuurlijk gaat het in werkelijkheid anders. In Knesselare betalen we al jaren veel te veel bijdragen aan IVM waardoor IVM jaar na jaar grote overschotten boekt. Om maar één voorbeeld te noemen. Dat is geld die aan de democratische controle van de gemeenteraad onttrokken wordt, meer bepaald aan de controle van de oppositie. Want die spaarpotten worden beheerd door de intercommunales zelf, die op hun beurt bestuurd worden door vetbetaalde directies en bestuurders, aangeduid door meerderheden en steunend op vette zitpenningen, leuke cadeau’s en smeuiige diners na afloop van bestuursvergaderingen waar het gemeenteraadslid in kwestie in al zijn onkunde maar meestemt met wat die vetbetaalde directeurs aandragen.

Voor mij kan het simpeler: als de afvalintercommunale 1 miljoen kosten heeft aan de afvalverwerking en 1,2 miljoen bijdragen factureert aan de gemeenten en nog eens 0,5 miljoen verdient aan afvalverwerking van bedrijven, dan is er een winst van 0,7 miljoen. Wel, dan moeten ze maar een creditnota opmaken aan  de gemeenten voor dat bedrag. Resultaat: minder kosten voor de gemeenten en minder belastingen voor hun burgers. En ook geen vennootschapsbelasting voor de intercommunale.

Dus in plaats van meer aan de burger aan te rekenen, wordt het tijd om net minder te rekenen.

Vandaag blokletteren de kranten gewoon kritiekloos de persmededeling van de orde van advocaten, met name dat de gewone gebruiker die 21% BTW integraal zelf zal moeten betalen. Stilzwijgend suggereert men dat de advocaten die BTW ook gewoon moeten doorstorten en geen winst doen.

Geen enkele krant echter plaatst er de bemerking bij dat advocaten vanaf dan ook BTW mogen aftrekken.

Laat ons eens een voorbeeld nemen met een voor en na beeld.

Nu: een advocaat rekent 100 euro aan zijn client en heeft 25 euro kosten (kantoormateriaal, verwarming, enz…). Hij houdt dus 75 euro belastbaar inkomen over.

Binnenkort: een advocaat rekent 121 euro (100 euro + 21 euro BTW) aan. Hij heeft nog steeds 25 euro kosten (zijnde 20,66 euro + 4,34 euro BTW die hij aftrekt van de door te storten BTW). Hij heeft nu dus een belastbaar inkomen van 100-20,66 = 79,34 euro. Oftewel 6% meer winst in dit voorbeeld.

Kortom, advocaten hebben dus wel degelijk ruimte om niet zomaar 21% duurder te worden, maar procentueel hun kosten in mindering te brengen van die stijging.

Mijn advocaat is bij deze dus gewaarschuwd.

Het begon in mijn koker als een klein idee na het lezen van de toespraak van Jan De Nul. Samengevat zegt hij het volgende:

‘We zien dat er van de 11 miljoen Belgen 6,1 miljoen de leeftijd hebben om te werken. Wel, er werken er 3,1 miljoen. Er is gewoon geen goesting om te werken. Omdat het zonder werken ook kan. We hebben zoveel systemen opgebouwd om betaald te worden zonder te werken. Maar we mogen niet vergeten dat die 3,1 miljoen mensen die wel werken, 8 miljoen anderen die niet werken, moeten onderhouden. Politici mogen doen wat ze willen, maar die 3 miljoen zullen nooit tevreden zijn.’

Ik ben daarop gaan nadenken waarom dat een fundamenteel probleem is. Het antwoord is heel simpel en dubbel: De Nul heeft gelijk dat de verhouding helemaal scheef zit en dat niet-werken te veel loont. Maar deel twee van het antwoord is dat ons overheidsbeslag dat trouwens veel te groot is (20% meer per capita dan in Duitsland), vooral gefinancieerd wordt door belasting op arbeid. Dat is dubbel nefast: omdat er zo weinig mensen werken, wordt dat werk zo zwaar belast dat het verschil met niet-werken te klein is.

Ook demografisch zullen de door Jan De Nul geciteerde cijfers niet beter worden. We mogen immers niet vergeten dat de babyboomers stoppen met werken. Niet dat ze op pensioengerechtigde leeftijd komen, ver van, maar wel op de leeftijd waarvan zij vinden dat stoppen met werken tot de geplogenheden horen (volgens de huidige cijfers ergens tussen de 55 en 60, ruim genomen).

Dat is dus een grote hoop mensen die nu stopt met bijdragen aan het systeem en er al weer beginnen uit te halen via allerlei brugpensioenen en tijdskredieten en diens meer. Dus moet je de kleiner wordende groep werkers nog harder gaan belasten (zoals Di Rupo nu constant doet).

Ik pleit daarom om een fundamentele omschakeling van belasten: ipv arbeid te belasten moeten we consumptie gaan belasten.

Immers, die ganse babyboom generatie is ook wel de SKI-generatie. SKI staat daarbij voor “spending your kids inheritance”. Een fenomeen dat door trendwatchers al enige tijd terug is opgemerkt: deze generatie van jon gepensioneerden is nog fit genoeg om ruim van het leven te profiteren. Ze hebben de tijd en de middelen daartoe en gaan dus fervente consu(ver)meerders worden.

Tegelijk is het dus ook de generatie die niet meer spaart voor de volgende generatie, maar zoveel egoïsme vertoond door het eigen geld zelf te gaan gebruiken om hun goede jaren op te vullen met uitgebreide consumptie. Meer nog, het zal volgens mij ook de generatie zijn die niet alleen de erfenis van hun kinderen opsouperen, maar ook de erfenis van de vorige generatie. Door de betere gezondheidszorg zien we ook de generatie voordien het langer uitzingen en pas de pijp aan maarten geven, wanneer hun erfgenamen nog in staat zijn om die erfenis er door te draaien – in tegenstelling tot vroeger wanneer er vroeger in het levenspad werd geërfd en die centen vaak in vast kapitaal zoals een huis werd omgezet, wat weer diende om voor de volgende generatie een appel voor de dorst te worden.

Kortom, er gaat nu een generatie op rust die nu op korte tijd enorm veel zal spenderen en weinig zal overlaten voor hen die na hen komen. Maar ook aan hun gouden jaren komt een eind en door de voortschrijdende geneeskunde zal deze generatie nog ouder worden en nog langer zorg nodig hebben en dus geld. Want het is de generatie die groot geworden is met de idee dat de staat voor alles zorgt. Vandaar ook hun gedrag om “op tijd” te gaan profiteren van “het systeem” en hun verwachting van zelf niet te moeten zorgen voor hun oude dag.

Volgens mij kunnen we alleen voldoende buffers en vergrijzing opvangen als we alsnog die generatie gaan belasten op hun gedrag, namelijk op consumptie.

Veel politici zullen echter schrik hebben van die omslag en argumenteren dat belasting op consumptie negatief is voor die consumptie en dus voor de economie. Ik denk echter dat mits een fundamentale ommezwaai de lasten op arbeid zoveel omlaag kunnen dat werken echt zal lonen en zoveel meer zal geven zodat de koopkracht er op vooruitgaat, mede doordat arbeid en productie goedkoper wordt en daardoor veel consumptiegoederen ook goedkoper zullen worden in productie. Die extra marge die vrijkomt kan dan de belasting op consumptie voeden zodat de eindprijs van consumptie niet (veel) zal stijgen.

Ik ben geen econoom, ik kan dit alles niet gaan uitrekenen. Maar ik zou graag hebben dat deze zienswijze eens bestudeerd wordt door een studiedienst die eens durft met deze uitgangspunten te vertrekken.

Wie Het Nieuwsblad leest, heeft gemerkt wat het standpunt is van Groen omtrent huiseigenaars. In Maldegem, waar Groen mee bestuurt, gaat men de opcentiemen (de grondbelasting, zeg maar) opdrijven.

Mij verwondert het niet. Op de vorige gemeenteraad opperde Roland Bonami van Groen al krek hetzelfde idee: schaf de leefbaarheidsbelasting af en voer een extra belasting in op het kadastraal inkomen in.

Ik snap de bedoeling van Groen niet.

Allereerst tref je daarmee weer in de eerste plaats jonge gezinnen. Het zijn meestal jonge gezinnen die nieuwe, ruimere woningen bouwen (vergeleken met ouderen die in hun oude huizen blijven wonen of verhuizen naar een appartementje).

Kadastrale inkomen worden al decennia niet aangepast. Een grote villa van 20 jaar die meer waard is dan een nieuwe tweewoonst, zal toch een lager kadastraal inkomen hebben.

Sleutelen aan de opcentiemen is dus rechtstreeks in de zak zitten van hen die het nodig hebben om rond te komen met hun gezin.

Wat is dan de bedoeling van Groen? In hun ogen zijn huiseigenaars allemaal rijke mensen die het milieu verpesten. Moeten we dan allemaal plaats ruimen? Mogen er enkel nog grote woonblokken in de stad komen die op sociaal-communistische manier worden beheerd?

In Maldegem zullen ze snel leren dat stemmen op Groen een dure stem is: zij zullen nog linkser dan socialisten het geld zoeken waar ze menen dat er geld te vinden is, om het uit te delen aan bomen en hen die “behoeftig” zijn.

GVP vraagt de gemeente Knesselare de bedrijfsbelasting in 2012 voor één jaar af te schaffen om de bedrijven in volle crisis wat ademruimte te geven. Maar dat wil de gemeente niet doen. Ook in 2012 zullen bedrijven in Knesselare belastingen betalen. Voor een bedrijf klasse 1 is dat 187,5 euro, voor een bedrijf klasse 2 is dat 93 euro en bedrijven buiten deze categorieën betalen 60 euro. “We moeten deze belasting afschaffen en bedrijven steunen tijdens de crisis”, vindt David Geens (GVP). Groen! vindt 187,50 euro per jaar voor een bedrijf dan weer belachelijk laag. “Zeker in vergelijking met wat een doorsnee gezin moet betalen”, zegt Roland Bonamie (Groen!). Burgemeester Fredy Tanghe (Groep 9910) wil alles gewoon bij het oude laten. “Belastingen afschaffen is natuurlijk gemakkelijk. Maar kan de oppositie mij ook voorstellen geven om ons budget voor 2012 dan sluitend te maken?”, stelt hij. (JSA)

© 2011 De Persgroep Publishing

Oppositiepartij GVP uit Knesselare pakt uit met een affichecampagne tegen de verhoging van de belasting voor de aansluiting van riolen. Volgens David Geens een zoveelste belastingverhoging die vooral jonge gezinnen treft.

Knesselare moest vorig jaar bijna alle belastingen verhogen omdat de gemeente in de rode cijfers zat. Dit jaar wordt enkel de belasting voor de aansluiting van rioleringen aangepast. “De aansluitingen van de riolering gebeurden tot nu door eigen personeel, maar vanaf januari zal TMVW dat doen”, zegt burgemeester Fredy Tanghe (Groep 9910). “We vroegen nu 500 euro, aangevuld met de onkosten die moesten gemaakt worden. Vanaf januari leggen we de belasting op de aansluiting voor riolen vast op 1.250 euro per dossier. Zo weet iedereen van in het begin wat alles zal kosten.”

David Geens (GVP) pikt de verhoging niet. Op zijn website kan je een affiche downloaden waarop staat dat Knesselare verboden is voor jonge gezinnen. “De belasting op de aansluiting van rioleringen bedroeg in 2007 nog 250 euro en nu 1.250 euro. Opnieuw worden vooral jonge gezinnen getroffen, want het zijn zij die bouwen en verbouwen. Ook vorig jaar kwamen de verhogingen zo goed als allemaal op de kap van jonge gezinnen terecht.”

Burgemeester Tanghe vindt de kritiek maar niets: “Jonge gezinnen zijn hier meer dan welkom. De belasting moet niet betaald worden in nieuwe verkavelingen omdat alle voorzieningen daar voorhanden zijn. Jonge gezinnen bouwen meestal in nieuwe verkavelingen, dus zo worden zij niet getroffen.”

(JSA)

© 2010 De Persgroep Publishing

Je zal als jong gezin maar overwegen om landelijk en gastvrij te gaan wonen en je kiest voor Knesselare.

Bezint eer ge begint, is dan een wijze raad. De belastingen en onroerende voorheffing behoren al tot de hoogsten van het Meetjesland, er is geen containerpark en je moet voor alles en nog wat betalen.

En vanaf 1 januari 2011 mag u voor de aansluiting van uw riolering ook diep in uw geldbuidel duiken. In 2007 betaalde men voor de aansluiting van een nieuwbouw slechts 250¤. Vanaf heden betaalt u voor hetzelfde 1512,50¤. Maal zes dus.

Zoals altijd betreuren wij het dat men weer geld gaat zoeken op kap van jonge gezinnen. Want zij zijn het voornamelijk die bouwen en dus een nieuwe rioolaansluiting nodig hebben.

Het argument van de burgemeester is dat het nu eenmaal zo veel kost. Kan goed zijn, maar we betalen alsom steeds meer belastingen en we krijgen steeds minder in de plaats, tenzij we daar ook nog eens meer voor betalen.

Knesselare wordt een oud dorp. Als men zo bezig blijft, zullen we over enkele jaren in plaats van een overbodige toerismecoördinator een promotor moeten zoeken om te komen wonen in dit spookdorp.

Als u het stilaan ook zo beu bent, om veel te betalen en niks te krijgen en u zorgen te maken dat uw kinderen op een betaalbare manier in eigen dorp kunnen blijven wonen, download deze affiche, print hem af en hang hem aan uw raam. Het is tijd dat we onze burgemeester duidelijk maken dat het genoeg is geweest.

Het gemeentelijk belastingniveau blijft ongewijzigd in 2011. De aanvullende personenbelasting blijft op 8 procent, de opcentiemen op 1.650. ‘We zien dat de uitgaven sneller stijgen dan de kosten, waardoor de belastingen op hetzelfde niveau blijven’, zegt burgemeester Tanghe (GROEP9910). ‘Ik vermoed dat dit ook voor de komende jaren zo blijft. De gemeente moet constant creatief blijven om te besparen.’ Volgens GVP-lid David Geens treft dit jonge gezinnen. ‘Ouderen hebben meestal een oudere woning en aangezien kadastrale inkomens voor bestaande woningen niet worden aangepast, zijn ze lager. Omgekeerd worden hypothecaire kredieten door jonge gezinnen afgetrokken van de personenbelasting, waardoor een procent gemeenteheffing voor hen relatief minder doorweegt.’ (mye)

© 2010 Corelio