David Geens – De kunst van het mogelijke

Soms kan ik zo moe worden om als ouder van ASS-kindjes altijd maar opnieuw een strijd te moeten leveren. Meestal is het een strijd tegen instituten en dergelijke, maar heel soms kom je op totaal onverwachte plaatsen mensen tegen die zo kwetsend kunnen zijn…

Neem nu mevrouw Rita de Leenheer. Sinds kort is zij vervangend directrice van De Zonnewijzer in Gent, waar onze kindjes naar school gaan – althans onze oudste gaat daar nu en het is de bedoeling dat de jongste nu op 1 september daar ook start.

De Zonnewijzer wordt geacht een kleuterschool te zijn voor buitengewoon onderwijs die aangepast is voor kleuters met een vermoeden van ASS en voor kleuters met autismespectrumstoornissen.

Maar in een discussie vandaag met de nieuwbakken directrice bleek vandaag dat zij wel haar héél eigen mening er op nahoudt…

Volgens mevr De Leenheer zijn er alleen maar kleuters met een vermoeden van ASS. ASS kan volgens haar alwetendheid pas vastgesteld worden op latere puberleeftijd, dus na de leeftijd van 16 jaar…

Kijk, ieder zijn mening natuurlijk, maar als een leerkracht die nu plots directrice mag spelen, denkt dat ze het beter gaat weten dan een hele reeks ouders, professoren en Centra voor Ontwikkelingsstoornissen, dan stel ik me ernstige vragen hoe zo iemand degelijk leiding kan geven aan een school voor kindjes met een probleem dat volgens haar niet bestaat.

Om u aan te geven hoe op een cynische manier grappig haar uitspraak wel is, citeer ik volgend stuk uit de website van het COS van UZ Gent:

Tot onze grote spijt ontstaat er omwille van het grote aantal aanvragen voor multidisciplinair onderzoek, een wachtlijst waardoor de aanvrager een kortere tot langere tijd moet wachten alvorens een onderzoek kan gestart worden. De wachttijd varieert in functie van twee criteria:

• Kinderen jonger dan 2 jaar: deze trachten we te onderzoeken binnen de twee maanden na de aanvraag
• Kinderen ouder dan 2 jaar:
  • indien het een korte onderzoeksprocedure betreft(zonder observatie, oudergesprek en gestructureerde spelobservatie): middellange wachttijd
  • Indien het een uitgebreide onderzoeksprocedures: lange wachttijd

  Welke motivatie hebben we om op deze wijze met de aanvragen om te gaan:

  Wat betreft het leeftijdscriterium:

  • Bij zeer jonge kinderen is een vroegtijdige begeleiding vaak cruciaal in de verdere ontwikkeling, waardoor vroegtijdige diagnostiek onontbeerlijk is.
  • Voor zeer jonge kinderen zijn alternatieven nauwelijks voor handen.
  • Voor zeer jonge kinderen is slechts een korte onderzoeksprocedure nodig

Bij het COS streven ze dus naar om kinderen voor de leeftijd van twee jaar te diagnosticeren om op tijd te kunnen beginnen met een aangepaste begeleiding en opvoeding.

En ik kan getuigen dat het COS niet over één nacht ijs gaan. Laurens was 20 maand toen hij eerst werd getest en toen hebben ze gezegd “zeer sterk vermoeden van ASS” en hebben ze zelf gevraagd om zes maand later bijkomende testen en herevaluatie te doen. Na die tweede reeks vermeldt hun verslag “bevestigen wij een diagnose van autismespectrumstoornis”.

Wij hebben trouwens een jaar later zelf opnieuw een herevaluatie aangevraagd omdat het met het naar school gaan niet liep zoals verwacht en opnieuw werd zonder enige twijfel ASS bevestigd.

Ten getuige daarvan verslagen ondertekend door Dr Faes, gerenomeerd onderzoekster op het vlak van ASS bij jonge kinderen.

Wat moet je dan denken als je plots geconfronteerd wordt met een directrice ad interim die laat blijken dat de school waarover ze tijdelijk de scepter zwaait eigenlijk weinig nut heeft? Ik sta dan ook niet verwonderd dat ze vandaag tegen een andere ouder zei “och ja, waarom nog kiezen voor deze school, ze bestaat waarschijnlijk over twee jaar toch niet meer”…

Zo iemand is een pedagogisch gevaar. Ze neem eigengereid beslissingen over hoe de kinderen onderwijs moeten krijgen zonder dat er ook maar één iemand van het ganse onderwijzend team haar mening deelt. Ik zoek nog of ik iemand kan vinden in het CLB van Gent die de pedagogische keuzes van mevr de Leenheer zal steunen.

Het resultaat is er al wel naar: diverse ouders hebben hun kind inmiddels uitgeschreven. Ik kan hen wel begrijpen, maar ik kan er mij niet bij neerleggen dat iemand die denkt het beter te weten dan specialisten terzake, iemand die het nodig vindt ouders te behandelen alsof ze geen recht van spreken hebben, dictatoriaal zeggenschap heeft over wat noodzakelijk is voor mijn kinderen.

Het leven met twee kindjes met ASS is al zwaar genoeg; pedagogische nonsens kan ik missen als kiespijn.